Dom pachniał jeszcze jego obecnością.
Wciąż stały tu jego rzeczy, jego ulubiony fotel przy oknie, kubek, z którego pił poranną kawę. Każdy kąt przypominał mi o nim.
Ale teraz ten dom już nie należał do mnie.
Bo choć byliśmy małżeństwem przez dwadzieścia lat, to dla jego rodziny nigdy nie byłam częścią tej historii.
Kiedy zmarł nagle na zawał, świat mi się zawalił.
Nie tylko straciłam męża. Straciłam poczucie bezpieczeństwa. Straciłam wszystko.
Jego rodzina przyszła na pogrzeb. Byli smutni, pełni współczucia. Myślałam, iż chociaż w tej tragedii będziemy razem.
Ale ich prawdziwe oblicze zobaczyłam tydzień później.
Teściowa i jego brat przyszli do mnie, nie zapowiadając się wcześniej.
Usiedli w salonie, w którym jeszcze niedawno mąż oglądał telewizję, śmiał się, rozwiązywał krzyżówki.
— Musimy porozmawiać — zaczęła jego matka.
— Oczywiście — powiedziałam, siadając naprzeciwko nich.
Czułam napięcie. Coś było nie tak.
— Jesteśmy rodziną, prawda? — uśmiechnęła się chłodno.
Kiwnęłam głową, choć nie rozumiałam, do czego zmierza.
— Właśnie. Dlatego musisz zrozumieć… ten dom nie należy do ciebie.
Serce mi zamarło.
— Co?
— To rodzinny dom. Mój syn nigdy nie przepisał go na ciebie.
— Ale… to był nasz dom! Mieszkaliśmy tu od ślubu!
— Byłaś jego żoną, ale teraz jego już nie ma — wtrącił jej syn, a mój szwagier.
— Ale ja tu mieszkam…
— Nie masz żadnych praw — przerwała mi teściowa.
Spojrzałam na nich, próbując zrozumieć.
— Chcecie mnie wyrzucić?
— Powiedzmy, iż ułatwimy ci przeprowadzkę.
Trzy dni później dostałam oficjalne pismo od prawnika.
Nie miałam dokąd pójść.
Nie miałam nikogo, kto mógłby mi pomóc.
Całe życie budowałam tu swoją przyszłość, a teraz kazano mi opuścić miejsce, które było moim domem.
Nie mogli mnie już bardziej zranić.
Bo straciłam męża.
A teraz straciłam i dom, który razem stworzyliśmy.
Tydzień później stanęłam na progu, trzymając w rękach jedną walizkę.
Nie zabrałam wiele.
Nie chciałam zabierać wspomnień.
Bo bałam się, iż jeżeli je zatrzymam…
Nigdy nie będę potrafiła o tym zapomnieć.
