Z życia wzięte. "Dziadek odżył i znalazł kobietę, a my wpadliśmy w panikę": Bo przecież miłość po siedemdziesiątce pachnie utraconym spadkiem

Przez pierwsze miesiące siedział w ciszy, patrzył w okno, czasem mówił do zdjęcia, jakby ona wciąż tam była. Wszyscy się martwili. Mama powtarzała, iż pewnie nie przeżyje tej straty długo. Był z babcią ponad pięćdziesiąt lat — ich miłość to była legenda w rodzinie.

Dlatego, gdy któregoś dnia oznajmił, iż poznał kogoś, zapadła cisza. Tak gęsta, iż można ją było nożem kroić.

— Jak to „poznałeś kogoś”? — zapytała mama.

— No... tak po prostu. W parku. Miła kobieta. Chodzi na spacery z psem, to i ja wychodzę z nią pogadać.

Zaczęło się niewinnie. Potem mówił o niej coraz częściej. Że lubi krzyżówki. Że robi najlepszy sernik. Że wreszcie znowu ma z kim iść do kina.

Na początku udawaliśmy, iż się cieszymy. Ale w środku w nas aż wrzało. Bo w miarę jak „ta pani Teresa” coraz częściej pojawiała się w rozmowach, my coraz częściej myśleliśmy o... spadku.

Tak, przyznaję — o pieniądzach. Dziadek całe życie pracował w zakładzie stolarskim, miał dom, działkę, oszczędności. Babcia zawsze mówiła, iż „dzieciom i wnukom niczego nie zabraknie”. A tu nagle — jakaś obca kobieta.

— Zaraz mu się w głowie przewróci — burczała mama. — Taka baba tylko czeka, aż podpisze testament!

— Trzeba to kontrolować — dodała ciotka. — W końcu to nasze dziedzictwo.

Zaczęliśmy go odwiedzać częściej. Nie z troski — z ciekawości. Czy ta Teresa już u niego bywa? Czy coś zmienia? Czy może... została na noc?

Kiedyś zastałam ją w kuchni. Śmiała się, ubijała jajka do naleśników, a dziadek siedział przy stole, patrząc na nią jak zakochany chłopiec. Poczułam, jak mnie zalewa fala gniewu.

— Co pani tutaj robi? — rzuciłam z chłodem.

Spojrzała na mnie spokojnie.

— Pomagam. Dziadek źle się czuł. Zrobiłam mu śniadanie.

— Dziękujemy, ale my się zajmiemy dziadkiem — odpowiedziałam lodowato.

Ona uśmiechnęła się smutno i tylko powiedziała:

— Wiem, iż się boicie, iż coś wam zabiorę. Ale ja już wszystko straciłam — męża, dom, syna. Nie chcę niczego oprócz towarzystwa.

Nie odpowiedziałam. Wyszłam trzaskając drzwiami. Dopiero później zrozumiałam, iż to nie ona była zagrożeniem. To my byliśmy.

Bo od tamtej chwili dziadek zamknął się w sobie. Coraz rzadziej dzwonił, coraz rzadziej zapraszał. A kiedy w końcu pojechaliśmy do niego z „rodzinną wizytą”, zastał nas list. Napisał, iż sprzedał dom i przeprowadza się do pani Teresy, iż jest szczęśliwy i iż wreszcie ktoś znów robi mu herbatę z cytryną tak, jak lubi.

Nie zostawił ani słowa o spadku. Nie napisał nic o pieniądzach. Tylko jedno zdanie: „Nie martwcie się o mnie — pierwszy raz od lat nie jestem sam.”

Mama wściekła się, ciotka płakała, a ja... siedziałam w milczeniu. Bo po raz pierwszy w życiu poczułam wstyd. Nie dlatego, iż dziadek wybrał miłość. Tylko dlatego, iż ja — jego wnuczka — nie potrafiłam się z tego cieszyć.