Kochałam wszystkie moje dzieci jednakowo. To właśnie mówiłem wszystkim, ale w głębi duszy wiedziałam, iż Sonia, moja środkowa córka, zajmuje w moim sercu szczególne miejsce. I ona zdawała się to czuć. Podczas gdy Marta i Daria spędzały więcej czasu z mamą, Sonia była bardziej zainteresowana zabawą ze mną w garażu.
I tak żyłem, uważając się za szczęśliwego ojca i męża. Oczywiście moja żona i ja nie mieliśmy tej pasji, którą mieliśmy w młodości, ale mimo wszystko nasz związek był spokojny i stabilny. Przynajmniej tak mi się wydawało.
Wydawało się, iż nie mamy powodu do wielkich kłótni. Mamy duży, ładny dom. Zarabiałem nieźle. Jednak często musiałem wyjeżdżać w podróże służbowe, które trwały czasem kilka tygodni, czasem choćby kilka miesięcy. Wydawało mi się, iż żona zawsze traktowała to ze zrozumieniem. Z wyjątkiem jednego momentu, ale o tym później.
Nawet kiedy wyjeżdżałem, zawsze byliśmy z nią w kontakcie. I nie zostawiałem jej samej bez pomocy. W sąsiednim domu mieszkał mężczyzna o imieniu Wojtek. Uważałem go za swojego przyjaciela. I wydawało mi się, iż on też mnie tak traktuje i dlatego zawsze jest gotowy pomagać mojej żonie w gospodarstwie domowym. jeżeli coś się zepsuło, natychmiast pomagał to naprawić.
Pewnego dnia pokłóciliśmy się z moją żoną. Pierwszy raz w życiu tak poważnie. Powodem była jej zazdrość. Zdarzyło się jej to już wcześniej z powodu moich podróży służbowych. Denerwowało mnie to, iż podejrzewa mnie o niewierność podczas, gdy ja nigdy jej nie zdradziłem.
Tamtego dnia krzyczała, iż wie wszystko od dawna. Odpowiedziałem, iż nie jestem niczemu winny, ale im dłużej trwała ta rozmowa, tym bardziej zawzięta stawała się żona. "OK" – krzyknęła nagle. "Już dawno zemściłem się na tobie za te zdrady!".
"Co masz na myśli?" - zapytałem.
I wtedy żona powiedziała, iż Sonia nie jest moją córką, ale mojego dobrego przyjaciela Wojtka. Zapewniła, iż to był jeden raz. W tym czasie rzekomo byłem bardzo długo w podróży służbowej, a ona była bardzo smutna i samotna. A Wojtek bardzo jej mnie przypominał. Po tej rozmowie żona poszła do rodziców.
Córki są tam już od tygodnia. A ja zostałem sam. Chciałem przemyśleć wszystko, co się wydarzyło. Oczywiście przede wszystkim trzeba było porozmawiać z Wojtkiem. Na początku wszystkiemu zaprzeczał, ale w końcu się przyznał.
Według niego wszystko wydarzyło się z inicjatywy mojej żony. Była smutna i samotna i naprawdę martwiła się moimi rzekomymi zdradami. Wtedy zrozumiałem, iż nie miał pojęcia, iż to on jest ojcem Soni. Oczywiście nic mu nie powiedziałem.
A potem życie przyjęło dla nas swoją kolej. Żona i córki wróciły od rodziców. Moja kobieta udawała, iż tamta rozmowa się w ogóle nie odbyła. Nie wiem co zrobić w tej sytuacji. Sonia była moją ulubioną córką, a teraz za każdym razem, kiedy na nią patrzę, myślę, iż to cudze dziecko.
To wszystko sprawia, iż poczułem się nieswojo. Nie mogę tego tak po prostu znieść, ale nie mogę też zostawić żony i córek. Nie wiem, jak zachowywać się wobec Soni. Wiem, iż ona nie jest niczemu winna.
Chyba najbardziej przerażające jest to, iż Sonia zaczęła zauważać zmianę mojego stosunku do niej. Choć ma dopiero dwanaście lat, wszystko rozumie i czuje.
"Tato, obraziłeś się na mnie o coś?" – zapytała mnie kiedyś.
"Czemu tak myślisz?"- Byłem zaskoczony. Wzruszyła ramionami.
"Nie prosisz już mnie, żebym ci pomogła w garażu. I prawie nie przytulasz. A czasami wyglądasz tak dziwnie, kiedy myślisz, iż cię nie widzę” – powiedziała córka.
Odpowiedziałem wtedy, iż jestem po prostu zmęczony. I za każdym razem, gdy myślę o tym, ile bólu mogę sprawić Soni, pęka mi serce.
Doradźcie mi, co mam zrobić?
