Szept rozmów warszawskiej elity unosił się w ekskluzywnej restauracji, mieszając się z delikatnym brzękiem kryształowych kieliszków. Tadeusz Kowalski, człowiek, którego nazwisko od lat budziło respekt w świecie biznesu, siedział przy centralnym stole. Jego postawa była nienaganna, garnitur idealnie skrojony, a obok niego spoczywała jego żona, Weronika Nowak, w eleganckiej wieczorowej sukni. Przez lata Tadeusz był uosobieniem kontroli niewzruszony, nieosiągalny.
Dziś ten obraz zaczął pękać.
Młoda kelnerka podeszła do stolika, niosąc z gracją dwa dania. Nie mogła mieć więcej niż dwadzieścia lat, ubrana skromnie, a jednak w jej postawie wyczuwało się godność. Gdy postawiła talerz przed Tadeuszem, ich spojrzenia na krótką chwilę spotkały się.
I w tej sekundzie on zastygł.
Coś w jej oczach uderzyło go z siłą fali znajomość, rozpoznanie, wspomnienie sprzed wieków.
Piętnaście lat, by być dokładnym.
„Wszystko w porządku, proszę pana?” zapytała, gdy zauważyła jego nagłe zaskoczenie.
Tadeuszowi ściągnęło się gardło. „Jak… jak masz na imię?”
Dziewczyna zawahała się. „Zuzanna, proszę pana. Zuzanna Wiśniewska.”
Weronika zmarszczyła brwi. „Tadeusz, co ty robisz? To tylko kelnerka.”
Ale Tadeusz nie mógł oderwać wzroku. Jego puls przyspieszył. „Zuzanna… możesz powiedzieć mi swoje nazwisko?”
Dziewczyna zmarszczyła czoło. „Nie… nie jestem pewna. Wychowywałam się w rodzinie zastępczej. Mówiono mi, iż zostałam porzucona jako niemowlę.”
Kieliszek z winem wysunął się z dłoni Tadeusza, roztrzaskując się o podłogę. Rozmowy wokół umilkły. Cisza opadła na restaurację.
Z twarzy Weroniki zniknęły kolory.
Piętnaście lat temu Tadeuszowi powiedziano, iż jego córeczka zginęła w tragicznym wypadku. Wciąż pamiętał, jak trzymał różowy kocyk w szpitalu, po raz pierwszy od lat łkając z rozpaczy. Weronika była przy nim, zapewniając, iż to był zbieg okoliczności.
A jednak… teraz stała przed nim ta dziewczyna. Każdy instynkt w nim krzyczał: *Ona jest moja.*
„Ile masz lat?” zapytał drżącym głosem.
„Prawie szesnaście” odpowiedziała Zuzanna ostrożnie.
Weronika przesunęła widelcem po talerzu z głośnym zgrzytem.
Tadeusz nagle wstał. „Musimy porozmawiać. Teraz.”
Zuzanna zmrużyła oczy. „Proszę pana, pracuję…”
„Zapłacę za twoją przerwę” powiedział, zwracając się do kierownika.
Weronika złapała go za ramię. „Przestań, Tadeusz. Usiądź.”
Ale on odsunął się, wciąż wpatrzony w Zuzannę. „Pięć minut. Proszę.”
Dziewczyna spojrzała niepewnie na przełożonego, który westchnął i skinął głową. „Czterdzieści pięć minut.”
Na zewnątrz Tadeusz uklęknął, by spotkać się z nią wzrokiem. „Masz coś z czasów, gdy byłaś mała? Znamię? Jakąś pamiątkę?”
Dziewczyna dotknęła szyi. „Małe znamię w kształcie gwiazdy. I… znaleziono mnie owiniętą w różowy kocyk. Była na nim wyszyta litera 'M’. Dlaczego pan pyta?”
Tadeuszowi zabrakło tchu. Ten kocyk. To znamię.
Cichym, drżącym głosem powiedział: „Jesteś moją córką.”
Zuzanna cofnęła się o krok. „To jakiś żart?”
„Nie żartuję” odparł, a jego głos załamał się. „Piętnaście lat temu powiedziano mi, iż moja córka nie żyje. Ale ty… wyglądasz dokładnie tak jak ona. Jak moja pierwsza żona, twoja matka.”
Głos Zuzanny się załamał. „Ja… nie rozumiem.”
Weronika pojawiła się znów, na jej twarzy malowało się napięcie. „Tadeusz, przestań. Mieszasz dziewczynie w głowie.”
Jego wzrok stał się zimny. „Weroniko… ty wiedziałaś, prawda? Przez te wszystkie lata.”
Przez chwilę milczała, w końcu odpowiedziała chłodno: „Majaczysz.”
„Nie. Ukryłaś ją przede mną. Kazałaś mi uwierzyć, iż nie żyje. Sprawiłaś, iż zniknęła.”
Wargi Weroniki zaci
