Wziąłem żonę, sąsiada, który ma osiemdziesiąt dwa lata żeby nie trafił do domu seniora.
Ty oszalałeś?! mój brat prawie rozlał kawę, kiedy usłyszał tę wiadomość.
Po pierwsze, ma nie osiemdziesiąt, a osiemdziesiąt dwa, odpowiedziałem spokojnie. Po drugie daj mi dokończyć.
Wszystko zaczęło się, gdy pod oknami jego kamienicy usłyszałem rozmowę jego dzieci. Przyjeżdżają dwa razy w roku: sprawdzić, czy tata jeszcze żyje, a potem znikają. Tym razem przykleili mu ulotki domów opieki.
Tato, masz już osiemdziesiąt dwa lata. Nie możesz mieszkać sam.
Mam osiemdziesiąt dwa lata, a nie osiemdziesiąt dwie choroby, odparł swoim chropowatym, ciepłym głosem. Sam gotuję, chodzę na targ w Warszawie i choćby seriale oglądam bez przerwy. Wszystko ze mną w porządku!
Wieczorem zapukał do mojego mieszkania z butelką wina i miną człowieka, który szykuje się do desperackiej, ale ważnej rozmowy.
Potrzebuję pomocy trochę dziwnej.
Po kilku kieliszkach ta dziwna pomoc przerodziła się w propozycję małżeństwa.
Tylko formalnie, tłumaczył. jeżeli będę żonaty, dzieci będą miały trudniej mnie gdzieś przysłać, z dala od ich oczu.
Patrzyłem w jego niebieskie oczy, w których wciąż płonął zapał i charakter, i pomyślałem o swoich cichych wieczorach: puste mieszkanie, telewizor i samotność w całkowitej ciszy. A on był jedynym, który codziennie pytał, jak się mam.
A co zyskuję? dopytałem.
Połowę rachunków, niedzielny gulasz i kogoś, komu zależy, iż wróciłaś do domu.
Po trzech tygodniach stoiliśmy się przed urzędnikiem w Urzędzie Stanu Cywilnego w Krakowie. Ja w koszuli znalezione rano. On w starym garniturze pachnącym naftaliną i wspomnieniami. Świadkami byli sprzedawca z kiosku i jego mąż, którzy ledwo powstrzymywali się od śmiechu.
Możecie pocałować pannę młodą.
On przygarnął mnie w policzek tak głośno, iż brzmiało to jak rozrywany kopertę.
Reszta poszła niezwykle gładko: wstawał o szóstej rano, robił swoje legendarnie pięć pompków, ja piłam wczorajszy czarny kawałek i późno kładłam się po pracy.
To nie kawa, to tortura, narzekał.
A twoje ćwiczenia to kpina z sportu, odparłam.
W niedziele dom wypełniał zapach gulaszu i śmiech. Opowiadał o swojej żonie, którą kochał całe życie, i o dzieciach, które widziały w nim już nie ojca, a problem. Aż pewnego dnia te same dzieci wdarły się do naszego domu z oskarżeniami:
Ona go wykorzystuje!
Słyszę doskonale! krzyknął z kuchni. I, przy okazji, twoja kawa jest gorsza!
Po co wam to małżeństwo? zapytała jego córka, patrząc na mnie lodowatym wzrokiem.
Spojrzałem tam, gdzie on nucił, nalewając mi kawę.
Po co? Bo nie jestem sam. Mam kogoś, z kim mogę zjeść obiad w niedzielę. Mam kogoś, komu mogę powiedzieć: Jestem w domu. Mam kogoś, kto cieszy się z mojego śmiechu. Czy to przestępstwo?
Drzwi zatrzasnęły się tak donośnie, jakby zamykały ich argumenty w jednym punkcie.
On przyniósł dwie filiżanki.
Myślą, iż zwariowałem.
Nie mylą się, uśmiechnęłam się.
Ty też jesteś szalona.
Dlatego jesteśmy idealną parą.
Twoja kawa i tak jest trucizną.
A twój sport to bajka.
No tak, rodzina to wszystko.
Złapaliśmy się za filiżanki na tle zachodu słońca i prawdziwej, choć niecodziennej, miłości.
Po pół roku wszystko tak samo: wstaje wcześnie, ja przez cały czas psuję kawę, a niedziele pachną gulaszem i szczęściem.
Nie żałujesz?
Ani sekundy, odpowiadam za każdym razem.
Niech ktoś uzna nasz związek za fałszywy. Dla mnie to najprawdziwsze, co przydarzyło się w życiu.
Bez imienia.
