Poślubiłam sąsiada, który ma osiemdziesiąt dwa lata żeby nie trafił do domu spokojnej starości.
Zwariowałaś! zawołała moja siostra Agnieszka, ledwo nie rozlewając kawę, gdy usłyszała moje słowa.
Po pierwsze, nie ma osiemdziesięciu, a osiemdziesiąt dwa, odparłam spokojnie, patrząc jej w oczy. Po drugie daj mi dokończyć.
Wszystko zaczęło się, gdy pod oknem starego kamienicy usłyszałam rozmowę jego dzieci. Przychodzili dwa razy w roku, by sprawdzić, czy tata jeszcze żyje, po czym znikali. Tym razem przykleili do drzwi ulotki domów opieki.
Tato, masz już osiemdziesiąt dwa. Nie możesz mieszkać sam.
Mam osiemdziesiąt dwa lata, a nie osiemdziesiąt dwa choroby, odparł swoim chrapliwym, ciepłym głosem. Sam gotuję, chodzę na targ i choćby seriale oglądam bez snu. Wszystko ze mną w porządku!
Wieczorem Stanisław zapukał do mojego mieszkania z butelką wina i spojrzeniem człowieka, który szykuje się na desperacką, ale istotną rozmowę.
Potrzebuję pomocy trochę dziwnej.
Po kilku kieliszkach, dziwna pomoc przerodziła się w propozycję ręki i serca.
Tylko formalnie, wyjaśnił, patrząc mi w niebieskie oczy, w których wciąż płonęła iskra i charakter. jeżeli będę żonaty, dzieci będą miały trudniej mnie oddalić gdzieś dalej, poza ich wzrokiem.
Patrzyłam na niego, na tę samotność moich wieczorów: puste mieszkanie, telewizor i cisza, której nie da się przełamać. A on był jedynym, który codziennie pytał, jak mi idzie.
A co ja zyskam? dopytałam.
Połowę rachunków, niedzielny gulasz i kogoś, kto doceni, iż wróciłam do domu.
Trzy tygodnie później stoiliśmy w Urzędzie Stanu Cywilnego. Ja w sukni znalezione rano. On w starej marynarce pachnącej naftaliną i wspomnieniami. Świadkami byli sprzedawca z kiosku i jego mąż, którzy ledwie powstrzymywali śmiech.
Możecie pocałować pannę młodą.
On pocałował mnie w policzek tak głośno, iż brzmiało to niczym rozrywany kopertę.
Potem wszystko szło niezwykle łatwo: wstawał o szóstej, robił swoje legendarnie pięć pompek, ja piłam wczorajszy kawałek kawy i długo kłaść się po pracy.
To nie kawa, to tortura, mruknął.
A twoje ćwiczenia to parodia sportu, odpowiadałam.
W niedziele dom wypełniał zapach gulaszu i śmiech. Opowiadał o żonie, którą kochał całe życie, i o dzieciach, które widziały w nim już nie ojca, a problem. Aż pewnego dnia jego dzieci wpadły do nas z oskarżeniami:
Ona go wykorzystuje!
Słyszę doskonale! zawołał ze kuchni. I poza tym twoja kawa jest gorsza!
Po co wam to małżeństwo? zapytała jego córka, wbijając zimne spojrzenie w moje serce.
Spojrzałam na niego, który nucąc nalewał mi kawę.
Po co? Bo nie jestem sama. Mam kogoś, z kim mogę zjeść niedzielny obiad. Kogoś, kto mówi: Jestem w domu. Kogoś, kto cieszy się moim śmiechem. Czy to przestępstwo?
Drzwi zamknęły się tak hukiem, jakby punktowały ich argumenty. On przyniósł dwie filiżanki.
Myślą, iż zwariowałem.
Oni nie mylą się, uśmiechnęłam się.
Ty też jesteś szalona.
Dlatego jesteśmy idealną parą.
Twoja kawa i tak jest trucizną.
A twój trening to kreskówka.
No cóż, rodzina to rodzina.
Uderzyliśmy się filiżankami na tle zachodzącego słońca i prawdziwej, choć nieprawdziwej, miłości.
Pół roku później wciąż tak: wstaje za wcześnie, ja wciąż psuję kawę, a niedziele pachną gulaszem i szczęściem.
Nie żałujesz?
Ani sekundy, odpowiadam za każdym razem. Niech ktoś uważa nasz związek za fałszywy. Dla mnie to najprawdziwsze, co się zdarzyło w życiu.
Bez imienia.
