Wyszedłem z Michałem na rękach i postawiłem krok na mokrych schodach. Krople deszczu wślizgiwały się przez uchylone drzwi bloku, mocząc mi włosy. Na zewnątrz ulice były puste. choćby psy nie ważyły się włóczyć w taką pogodę. Czuliśmy, jak chłód przenika przez ubrania, ale nie mieliśmy dokąd iść.
Przez kilka godzin błąkaliśmy się po mieście, z dzieckiem przytulonym do mnie. W końcu starsza sąsiadka, pani Irena, zobaczyła nas przemokniętych i drżących i zaprosiła do swojego małego, ale ciepłego mieszkania. Dała mi ręcznik, kubek herbaty i prowizoryczne łóżko dla Michała. Tej nocy płakałam w ciszy, wpatrując się w sufit. Wiedziałam, iż coś musi się zmienić.
Następne dni były ciężkie. Próbowałam znaleźć pracę, ale nikt nie chciał zatrudnić samotnej matki z małym dzieckiem. Pieniędzy na jedzenie ubywało, a upokorzenie w oczach znajomych bolało bardziej niż głód. Robert i Ewa zachowywali się, jakbym przestała istnieć. A ja czułam, iż zniknęłam z ich życia jak plama starta gąbką.
Po tygodniu przyszła urzędowa przesyłka. Na początku myślałam, iż to wezwanie od władz, może jakiś dług, o którym nie wiedziałam. Otworzyłam kopertę z drżącymi rękami. Ale słowa na papierze zmieniły moje życie: *Szanowna Pani Katarzyno Nowak, zawiadamiamy, iż jest Pani jedyną spadkobierczynią majątku śp. pani Zofii Kowalskiej, Pani dalekiej ciotki*
Przeczytałam list trzy razy. Nie mogłam uwierzyć. Zofia, którą widziałam raz w dzieciństwie, zostawiła mi wszystko. Okazały dom na obrzeżach miasta, pokaźne konta i, co najważniejsze, udziały w szanowanej firmie handlowej.
Natychmiast poszłam do notariusza i krok po kroku przejęłam spadek. Po raz pierwszy od dawna poczułam, iż słońce wschodzi także dla mnie. Kupiłam nowe ubrania, dałam Michałowi wszystko, czego nigdy nie miał: zabawki, ciepłe ubrania, dobre jedzenie. Ale przede wszystkim dałam mu bezpieczeństwo.
Minęły lata. Nauczyłam się prowadzić interesy ciotki i, ku zaskoczeniu wszystkich, radziłam sobie świetnie. Zaczęłam mądrze inwestować, otaczać się ludźmi godnymi zaufania. Powoli moje nazwisko stało się znane w świecie biznesu. Silna, elegancka, tajemnicza kobieta. Nikt już nie wspominał dni, gdy zostałam wyrzucona na deszcz.
Tymczasem Robert i Ewa nie byli już na fali. Ich firma chwiała się w posadach. Błędy w zarządzaniu, pochopne decyzje, utraceni partnerzy wszystko zbierało się jak śnieżna kula. Próbowali znaleźć inwestorów, ale drzwi zamykały się przed nimi.
Pewnego ranka zadzwonił mój prawnik:
*Pani Katarzyno, firma rodziny Wiśniewskich jest na sprzedaż. Mają ogromne długi. jeżeli zechce Pani, może wziąć udział w przetargu.*
Serce mi zabiło. To był ten moment. Los podsuwał mi okazję, o której marzyłam tej deszczowej nocy, gdy wyrzucili mnie z dzieckiem na rękach.
Poszłam na przetarg w eleganckim kostiumie, z włosami upiętymi w wysublimowany kok. Nikt mnie nie rozpoznawał. Minęły lata, nie byłam już zdesperowaną, upokorzoną kobietą. Byłam kimś innym.
Gdy ogłoszono nazwisko zwycięzcy, twarze Roberta i Ewy zbladły. Ja, Katarzyna Nowak, zostałam nową właścicielką ich firmy. choćby na nich nie spojrzałam. Tylko podpisałam dokumenty z spokojnym uśmiechem.
Wieczorem Robert przyszedł do mojego biura. Drżał, postarzały, zgarbiony pod ciężarem trosk.
*Katarzyno błagam nie zostawiaj nas na bruku. Wiesz, iż bez tej firmy jesteśmy skończeni.*
Spojrzałam mu w oczy. To był ten sam mężczyzna, który wyrzucił mnie, mówiąc, iż ja i nasz syn jesteśmy ciężarem. Teraz błagał o litość.
*Robercie odparłam chłodno życie bywa przewrotne, prawda? Wtedy mówiłam, iż pożałujesz. I oto nadszedł ten dzień.*
Ewa też próbowała mnie przekonać. Łzy spływały jej po policzkach, ale widziałam tylko kobietę, która wypchnęła mnie na deszcz z przerażonym dzieckiem w ramionach.
*Katarzyno, zawiniłyśmy. Byłyśmy zaślepione dumą. Proszę, miej litość!*
Uśmiechnęłam się gorzko.
*Litość? Mieliście ją, gdy wyrzucaliście mnie w nocy? Gdy Michał płakał i prosił, byście go nie zostawiali? Wtedy was to nie obchodziło.*
Pozwoliłam im odejść ze spuszczonymi głowami. Firma była moja, oni nie mieli już nic.
Lata później Michał wyrósł na silnego, mądrego młodego człowieka. Czasem opowiadałam mu o tej deszczowej nocy. Mówiłam, iż nigdy nie można tracić godności, choćby gdy cały świat odwraca się plecami.
I za każdym razem, gdy widziałam twarz Roberta na ulicy w zniszczonym ubraniu, z pustym spojrzeniem czułam głęboki spokój. Nie z zemsty, ale z poczucia sprawiedliwości.
Bo tej deszczowej nocy, wiele lat temu, przysięgłam sobie, iż pewnego dnia pożałują. I tak się stało.
