Wysłał córkę na mróz, a gdy przypomniał sobie o niej, było już za późno…

Pamiętam, jak kiedyś w mroźny zimowy wieczór wyrzuciłem moją pięcioletnią córkę na dwór i dopiero po kilku godzinach zrozumiałem, iż zrobiłem źle

Tato, jestem głodna i chcę wyjść na dwór! znowu popisywała się mała Jadwiga, podchodząc do ojca.

W tym momencie Andrzej, jeszcze po ostatniej butelce piwa, siedział przy komputerze i strzelał w gry. Miał przed sobą istotny pojedynek, a jej krzyki wdzierały się w jego skupienie. Nie mógł pojąć, kiedy w końcu przestanie domagać się uwagi. Złość rosła, gdy dziewczynka chwyciła go za rękaw i domagała się, by spojrzał na nią. Ile jej było? Pięć lat. Już naprawdę samodzielna, a nie potrafiła sama sobie zrobić owsianki? W tym wieku sam chodził po podwórkach z kolegami, a ona wciąż była jak nieporadna maleńka.

Rozpraszanie kosztowało Andrzeja wiele przegrał pojedynek. Jego oczy zasnuły się gniewną mgłą. Podskoczył, pobiegł do kuchni, chwycił stwardniałą bułkę i podrzucił ją córce.

Bierz i żuj, nie potrafiłaś sama sięgnąć, co? krzyknął.

Nalał do szklanki mleko z lodówki, postawił ją na stole i, słysząc, jak dziewczynka mówi, iż mama zawsze podgrzewa mleko, Andrzej stwierdził, iż nie jest mamą i iż Jadwiga już dawno powinna to pojąć. Wróciwszy do komputera, ponownie uruchomił grę, licząc, iż najedzona dziewczynka już go nie rozprasza. Niestety gniew przesłaniał myśl. Po krótkim wyjściu do toalety wrócił, ale nie zdążył już usiąść w ulubionym fotelu.

Tato, chcę wyjść na dwór. Mama i ja codziennie spacerujemy! zaciśniętymi wargami paplała Jadwiga.

Chcesz iść na dwór? Wspaniale! Idź więc! Andrzej zobaczył w tym jedyną szansę, by zostawić się w spokoju. Przeglądał szafę córki, wyciągnął ciepłe spodnie, sweter, rękawiczki, kurtkę z czapką. Pośpiesznie ubrał dziewczynkę i wyciągnął ją na podwórze, mówiąc, iż ma wrócić, kiedy on ją wezwie. Wrócił do komputera, założył słuchawki, włączył ulubioną muzykę, otworzył nową puszkę napoju gazowanego i z zadowoleniem strzelał w wirtualnych przeciwników, ciesząc się, iż nikt go nie przeszkadza.

Jadwiga zadrżała na mrozie. Wspominała, jak mama zawsze zakładała jej cieplejsze rzeczy na zimowe spacery. Słońca już nie widać zapadał zmierzch, a w takiej porze matka nie wypuszczała dziecka na dwór. Jak bardzo tęskniła za mamą, jak dobrze było z nią i jak źle bez niej. Jej wargi drżały, a ona próbowała otworzyć drzwi, ale ojciec zamknął je na klucz. Aby nie zamarznąć, postanowiła pobiegać, ale śnieg, nie odśnieżany od kilku dni, zlewał się pod stopami. Próbuje zrobić bałwana, ale śnieg jest suchy jak piasek i nie przyjmuje kształtu. Zadawała ojcu pytania, czy śnieg może być w rzeczywistości zimnym piaskiem. Pukała do domu, ale nikt nie otwierał, jakby jej nie słyszeli. Przerażona, zaczęła płakać i wołać tatę, ale on milczał. Objęła się ramionami, wzdychała i skierowała wzrok na uchyloną furtkę, szukając choćby odrobiny ciepła dla zmarzniętych nóg. Myślała o sąsiadce, ciotce Lidii, która często podawała im mleko, ale w domu nie było światła. Pukała, ale drzwi pozostały zamknięte. Prawdopodobnie nikogo nie było w domu. Ruszyła przed wioskę, oddalając się od rodzinnego domku położonego na skraju. Biegnąc i płacząc, nie wiedziała, co dalej, a gdy podniosła się podziała śnieżyca, wokół nie było nic widać. Biegła przed siebie, łapie zimny wiatr ustami, płacze i woła: tatusiu!, ale w umyśle wciąż powracał gniewny obraz ojca i jego szorstkie Odstaw się, nie jestem twoją mamą!. Zrozumiała, iż jest zupełnie sama, nie ma wyjścia, więc rzuciła się w wir wiatru, a potem upadła na kolana. Mroźny śnieg przyklejał się do skóry, a przenikliwy wiatr wdzierał się pod ubranie.

Kiedy Andrzej po raz drugi przypomniał sobie o córce, było już około drugiej w nocy. Nie zdążyłby się choćby zorientować, gdy po raz kolejny poszedł do toalety i przestraszył się nagłego stukotu w okno. Nad nim wisiały nagie gałęzie bzu, pokryte szronem, które wiało jak dzikie harce.

Prawdziwy sztorm, pomyślał, ale w tej samej chwili ogarnęła go myśl, iż zostawił dziewczynkę na dworze.

Wyskoczył na podwórze i wołał Jadwigę, ale nigdzie nie było jej głosu. Na krótką chwilę ogarnął go lodowaty strach tak późno, śnieżyca nadciągnęła, a córka zniknęła gdzieś w bieli. Zanim jednak zdążył się uspokoić, machnął ręką: A po co jej zimno? Przecież się samodzielnie utrzyma!.

Myśląc, iż dziewczynka poszła do sąsiadki, wrócił do domu, choć na zewnątrz panował przenikliwy mróz. Nie martwił się zbytnio, wiedząc, iż ciotka Lidia często przygarniała Jadwigę. Dostrzegł w oknie ich domu światło i poczuł się nieco lepiej. Na wiadomość od żony, iż ona i on już śpią, odpowiedział chłodno, iż wszystko w porządku. Ostatnio relacje z żoną, Haliną, nie szły najlepiej ciągle ją krytykowała, powtarzając, iż powinien chodzić do pracy, a nie spędzać całe dnie przy grach. Andrzej marzył o tym, by kiedyś zarobić tyle, ile zarabiają profesjonalni gracze, i często złożył winien swoją żonie, iż zamiast wsparcia dostaje ciągłe zarzuty.

Uległ na łóżko, zapadł w głąb snu i nie zamknął drzwi na klucz, na wypadek, gdyby Jadwiga wróciła. Rano obudził go krzyczący głos Diany, siostry żony.

Czy ty w ogóle rozumiesz, co się stało? Dziecko zniknęło! wykrzyknęła.

Wystarczy krzyczeć! Nie ma go w domu! odparł Andrzej, odwracając się, ale Diana chwyciła go za rękę, pociągnęła i mężczyzna, będąc w półsnu, upadł na podłogę.

Kiedyś policję poświęcę ci na kość! zagroził, trąc w miejscu zranione.

Diana, od dziecka ćwicząca karate, nie dała się łatwo zastraszyć. Zanim przybył inspektor, wpadła do drzwi sąsiadki.

Czy macie u was Jadwigę? zapytała.

Ciotka Lidia pokręciła głową, zmrużyła oczy i zaczęła pytać o szczegóły, ale Diana nie wiedziała nic, bo dopiero co wróciła z delegacji. Wszyscy sąsiedzi, w tym mroźny wiatr, zamknęli się w domach i nie wypuszczali oczu na zewnątrz. W końcu Diana wróciła do domu, w której Andrzej znów włączył grę. Uderzała go pięściami, płacząc ze strachu.

Bezwzględny! Gdzie zostawiłeś dziecko? wył, łamiąc się.

Spokój! Nic jej nie stało się! Wróci! próbował tłumaczyć.

Nie ma jej! Wczoraj powiedziałeś żonie, iż śpicie, iż wszystko w porządku! Gdzie jest nasza córka? domagała się Diana.

Policja niedługo przybyła, przeprowadziła wywiad i, po zrozumieniu sytuacji, założyła Andrzejowi kajdanki.

Co ja tu robię? Nic nie zrobiłem! protestował.

Najpierw sprawdzimy, czy nie wyrządziłeś dziecku krzywdy, a potem zajmiemy się pozostawieniem dziecka na dworze w taką zimę, co jest przestępstwem, odrzekł urzędnik, patrząc na niego z pogardą.

Diana płakała, bojąc się, co mogło stać się z małą Jadwigą. Gdy ratownicy znaleźli w lesie jedynie rękawiczki, które należały dziewczynce, Diana zadrżała, bo pamiętała, iż sama przyniosła je ze swojego wyjazdu. Na podłodze upadła, a funkcjonariusz podsunął jej krzesło. Najważniejsze było to, iż jedynie rękawiczki udało się odzyskać; śnieg był tak gęsty, iż nie zostawił śladu.

Wtedy do drzwi wpadł lekarz, dr Marek.

Czy to wasza córka? zapytał łagodnie.

Siostrzenica wyszeptała Diana, ledwo trzymając się na nogach.

Będzie dobrze. Jest silna, wyzdrowieje zapewnił.

Diana podeszła do łóżka, wzięła Jadwigę za rękę i płacząc, podziękowała losowi, iż dziewczynka żyje. Okazało się, iż ma częściowe odmrożenia kończyn i ryzyko zapalenia płuc, ale lekarze byli optymistyczni.

W tle pojawił się ratownik z psem Burekiem. Pies, który błądząc po lesie, złapał się za rękę dziewczynki i przyprowadził ją do dr. Marka. Dzięki Burekowi rany zostały gwałtownie zaopatrzone, a Jadwiga trafiła do szpitala.

Diana podziękowała Burekowi i dr. Markowi, iż nie przeszli obok obcej tragedii. Po kilku dniach w szpitalu dziewczynka zaczęła się poprawiać; jej oddech się ustabilizował, a rękawiczki odzyskały swój pierwotny kształt.

Halina, żona Andrzeja, w międzyczasie przygotowywała się do operacji serca. Gdy usłyszała, co stało się z ich dzieckiem, zapłakała gorzko, ale jednocześnie poczuła ulgę, iż przynajmniej żyje. Ostatecznie rozstała się z Andrzejem, składając wniosek o rozwód i przenosząc się do mieszkania u Diany.

Diana i dr Marek, po wielu wspólnych chwilach, zbliżyli się do siebie. Burek stał się stałym gościem w ich domu, a Jadwiga, choć wciąż nosiła blizny, odzyskała euforia dziecięcego życia. Andrzej trafił do aresztu, później otrzymał wyrok ograniczenia wolności i karę grzywny w złotych, ale nie okazywał skruchy. Zamiast tego spędzał dni, narzekając, iż los go prześladuje, i wciąż grał w gry, choć wszystko wokół niego straciło sens.

Tak więc patrzę na te dawne wydarzenia z pewnym żalem, ale i z nadzieją, iż przynajmniej Jadwiga znalazła ludzi, którzy naprawdę o nią dbają.

Dziękuję ci, Bureku kiedyś szepnęła Jadwiga, przytulając psa, iż nie zostawiłeś mnie samej w tej zimie.

Cała historia, choć pełna cierpienia, przypomina, jak kruche są ludzkie losy i jak ważne jest, by nie zostawiać nikogo na zimnym wietrze.