Wyrzucony z własnego gniazda

Halina Stanisławówna stała na progu swojego mieszkania z dwiema walizkami w rękach i nie mogła uwierzyć w to, co się dzieje. Za jej plecami zatrzasnęły się drzwi, zaskrzypiał zamek. Córka Kinga zamknęła ją na wszystkie zasuwki.

“Mamo, mówię poważnie!” – krzyczała Kinga przez drzwi. – “Dopóki się nie opamiętasz, nie wrócisz do domu!”

Halina oparła się o ścianę klatki schodowej. Nogi się pod nią uginały, w głowie szumiało. Siedemdziesiąt dwa lata na tym świecie, a jeszcze nigdy nie doświadczyła takiego upokorzenia.

“Kinguś, otwórz, proszę” – poprosiła, starając się powstrzymać łzy. – “Porozmawiamy spokojnie.”

“Nie!” – odcięła córka. – “Mam dość tych Twoich wtrącania się. Ile można znosić Twoje fanaberie?”

Fanaberie. Halina gorzko się uśmiechnęła. Fanaberią córka nazywała jej próbę obrony wnuka Michała przed przemocą ojczyma.

Wszystko zaczęło się tego ranka, gdy obudził ją płacz dziecka. Michał miał ledwie osiem lat, ale płakał w taki bezradny, dorosły sposób. Halina wstała z kanapy – spała w salonie, oddając swoją sypialnię Kindze i jej nowemu mężowi Tomaszowi – i nadsłuchiwała.

“Ile razy mam powtarzać, żebyś posprzątał zabawki?! – wrzeszczał Tomasz. – Słyszysz mnie?!”

“Już posprzątałem” – łkał Michał.

“Kłamiesz! Tam leży samochodzik pod łóżkiem!”

Rozległ się dźwięk klapsa, potem krzyk dziecka. Halina nie wytrzymała i wpadła do pokoju.

“Co ty robisz?!” – oburzyła się, widząc zaczerwienioną twarz wnuka. – “To przecież dziecko!”

“Niech się pani nie wtrąca, Halino Stanisławno” – zimno powiedział Tomasz, zapinając koszulę. – “To nie pani sprawa.”

“Jak to nie moja? To mój wnuk!”

“A mój pasierb. Mam prawo go wychowywać.”

Kinga stała przy oknie, odwrócona plecami do syna. Halina podeszła do Michała i przytuliła go.

“Michasiu, wszystko będzie dobrze, babcia jest przy tobie.”

“Mamo, nie rozpuszczaj go” – wtrąciła się córka. – “Tomasz ma rację, chłopak zupełnie się rozpuścił.”

“Rozpuścił?!” – Halina nie mogła uwierzyć własnym uszom. – “Ma piątki w szkole, pomaga w domu, nikomu nie przeszkadza!”

“A właśnie iż przeszkadza” – mruknął Tomasz. – “Ciągle coś upuszcza, hałasuje, telewizor puszcza za głośno.”

“To dziecko! Nie może siedzieć jak kamień!”

“Może, jeżeli się go odpowiednio wychowuje” – odparł Tomasz i wyszedł do kuchni.

Halina odprowadziła wnuka do szkoły i całą drogę myślała o tym, jak zmieniło się jej życie od pojawienia się w domu tego człowieka. Kinga poznała go pół roku temu w pracy. Tomasz był kierownikiem działu, w którym córka pracowała. Czterdziestopięcioletni, po rozwodu, bez dzieci. Na początku wszystko było idealne – kwiaty, prezenty, restauracje. Kinga promieniała ze szczęścia.

“Mamo, w końcu spotkałam prawdziwego mężczyznę” – mówiła. – “Tomasz jest taki silny, zdecydowany. Wie, czego chce od życia.”

Halina cieszyła się dla córki. Po rozwodzie z ojcem Michała Kinga długo nie mogła znaleźć sobie partnera. Bywali różni mężczyźni, ale nic z nich nie wychodziło. Jedni pili, drudzy nie chcieli pracować, jeszcze inni nie potrafili dogadać się z dziećmi.

Tomasz początkowo wydawał się idealny. Dobrze zarabiał, był uprzejmy wobec Haliny, choćby z Michałem czasem grał w piłkę na podwórku.

Ale gdy wprowadził się do nich, wszystko się zmieniło. Najpierw zażądał, by Halina oddała mu sypialnię.

“Mamo, no zrozum” – przekonywała Kinga – “jesteśmy dorośli, potrzebujemy prywatności.”

Halina się zgodziła, choć spanie na kanapie było niewygodne. Plecy bolały, w nocy często się budziła.

Potem Tomasz zaczął narzucać swoje zasady. Telewizor tylko na jego ulubionych kanałach. W lodówce tylko to, co on jadł. Z Michałem miał być surowy, bez pobłażania.

“Z chłopaka trzeba zrobić mężczyznę” – tłumaczył Kindze. – “A wy z matką tylko go rozpieszczacie.”

Kinga na wszystko przystawała. Halina nie poznawała swojej córki. Dawniej Kinga była samodzielna, miała własne zdanie w każdej sprawie. Teraz słuchała Tomasza jak zahipnotyzowana.

Po szkole Halina wstąpiła do sklepu po zakupy na obiad. Chciała ugotować zupę pomidorową – Michał ją uwielbiał. ale gdy wróciła, okazało się, iż Tomasz już jest w domu.

“Halino Stanisławno” – powiedział, widząc ją z torbami – “chcemy z Kingą z panią porozmawiać.”

Usiedli w kuchni. Kinga nerwowo kręciła w palcach serwetkę, Tomasz patrzył na Halinę uważnie, jak śledczy na przesłuchaniu.

“O co chodzi?” – zapytała.

“Chodzi o to, iż pani mieszanie się w wychowanie Michała zakłóca nasze życie rodzinne” – zaczął Tomasz. – “Pani stale rozpieszcza chłopca, podważa mój autorytet.”

“Ja tylko chronię wnuka przed krzywdą.”

“Jaką krzywdą?” – wtrąciła Kinga. – “Tomasz chce zrobić z Michasia prawdziwego mężczyznę.”

“Prawdziwi mężczyźni nie biją dzieci” – stanowczo powiedziała Halina.

“Ja go nie biję!” – oburzył się Tomasz. – “Czasem dam klapsa dla ostrzeżenia, jak każdy ojciec.”

“Ty nie jesteś jego ojcem.”

“A kto jest?” – oczy Tomasza się zwęziły. – “Gdzie jest jego biologiczny ojciec? Płaci alimenty? Interesuje się synem?”

Halina milczała. Były zięć rzeczywiście zniknął z ich życia zaraz po rozwodzie. Nie dzwonił, nie przysyłał pieniędzy, jakby zapomniał o istnieniu syna.

“Widzi pani” – ciągnął Tomasz. – “A ja troszczę się o dziecko, wychowuję je, wydaję na nie pieniądze. I mam prawo wymagać posłuszeństwa.”

“Mamo” – cicho powiedziała Kinga – “Tomasz ma rację. Zbyt mocno trzymasz Michasia pod kloszem. Chłopak musi być samodzielny.”

“Ma osiem lat!”

“I co z tego? W jego wieku trzeba znać dyscyplinę.”

Halina patrzyła na córkę i nie poznawała jej. Ta kobieta o napiętej twarzy i zgaszonych oczach nie przypominała wesołej, energicznej Kingi, która sama wychowywała Michała przez czteryHalina spojrzała w górę na okna mieszkania, w którym spędziła większość życia, i nagle uświadomiła sobie, iż prawdziwa siła nie pochodzi z murów domu, ale z miłości, która przetrwa choćby największe burze.