*Dziennik*
Sala jadalna mieniła się w ciepłym, złocistym świetle żyrandola. Stałem przy długim stole przykrytym białym obrusem, uśmiechając się, gdy przyjaciele i rodzina składali nam życzenia. Ta noc miała być wyjątkowa nasza ósma rocznica ślubu.
Mój mąż, Marek, wyglądał jak obraz idealnego, kochającego mężczyzny garnitur w ciemnoniebieskim odcieniu, wypolerowane buty, uśmiech, który rozświetlał pokój. Goście go uwielbiali. Zawsze tak było.
Ale przez ostatnie tygodnie coś w nim się zmieniło. Był cichszy w moim towarzystwie, gwałtownie chował telefon, gdy wchodziłam do pokoju, prace awaryjne pojawiały się o dziwnych godzinach. Drobiazgi. Rzeczy, które można zignorować chyba iż znało się tego mężczyznę tak dobrze jak ja.
Kolacja była w pełni, śmiech i rozmowy tworzyły ciepłą atmosferę. Marek stanął na czele stołu, uniósł kieliszek wina, by wznieść toast.
Gdy mówił wspominając nasze pierwsze lata, rozbawiając gości moje oczy były skupione na jego dłoniach. I wtedy to zobaczyłem.
W jednym płynnym, wyćwiczonym ruchu Marek wyjął z kieszeni małe zawiniątko i wsypał jego zawartość do mojego kieliszka. Drobny proszek natychmiast rozpuścił się w czerwonym winie. choćby na mnie nie spojrzał.
Uśmiech nie zszedł mi z twarzy, ale żołądek ścisnął mi się z niepokoju. *Nie pij tego, Rafale. Ani kropli.*
Po mojej prawej siedziała Zosia szwagierka Marka, żona jego starszego brata, Tomasza. Z Zosią zawsze było miło, ale nigdy nie byliśmy blisko. Roześmiała się na żart jednego z gości, jej kieliszek stał niebezpiecznie blisko mojego.
Wtedy nadszedł mój moment. Ktoś po drugiej stronie stołu powiedział coś zabawnego, wszyscy wybuchnęli śmiechem. Moja ręka poruszyła się spokojna, celowa. W jednym płynnym ruchu zamieniłem nasze kieliszki.
Nikt tego nie zauważył. Ale moje serce waliło jak bęben wojenny.
Dziesięć minut później Marek wzniósł kolejny toast. Wszyscy unieśliśmy kieliszki, kryształ delikatnie dzwoniąc w świetle świec. Zosia wypiła duży łyk tego, co pierwotnie było przeznaczone dla mnie.
W ciągu kilku minut przycisnęła dłoń do brzucha. Ja źle się czuję Urwała, twarz zbladła. Bez słowa wstała i wybiegła z pokoju.
Rozmowy przy stole zamarły. Tomasz zerwał się, by biec za nią. Kilka osób wymieniło zaniepokojone spojrzenia.
Twarz Marka zrobiła się biała, jego oczy biegały między drzwiami, przez które zniknęła Zosia, a na krótką chwilę mną.
To nie było spojrzenie człowieka zmartwionego o szwagierkę. To był wyraz kogoś, czyj plan właśnie się poważnie nie udał.
Marek zniknął kilka minut później, wymykając się, gdy goście zajęci byli deserem. Dałem mu fory, a potem cicho podążyłem za nim.
Korytarz do łazienek był słabo oświetlony, wzdłuż niego stały zamknięte drzwi. Zatrzymałem się, gdy usłyszałem głosy.
Mówiłeś, iż to tylko sprawi, iż na chwilę wyjdzie od stołu! syknęła Zosia.
Głos Marka był ostry. To nie ty miałaś to wypić. Rafał miał to wypić. Ile tego wypiłaś?
Całość! Skąd miałam wiedzieć? Nic mi nie powiedziałeś!
Puls uderzał mi w skroniach. Rozmawiali o mnie. A to, co było w tym proszku, miało upokorzyć mnie przed wszystkimi zmusić mnie do opuszczenia własnej rocznicy.
Wróciłem do stołu, zachowując spokój. Ale w środku już wszystko układałem w logiczną całość.
Dlaczego Marek mój mąż i Zosia moja szwagierka mieliby być w to razem zamieszani?
Pod koniec wieczoru Zosia doszła do siebie, winą obarczając zatrucie pokarmowe. Wymówka była słaba. Marek udawał, iż się mną przejmuje, ale unikał mojego spojrzenia.
Gdy w końcu wróciliśmy do domu, powiedziałem mu, iż boli mnie głowa, i poszedłem wcześniej spać. Ale nie spałem.
Następnego dnia, gdy Marek był w pracy, znalazłem odpowiedź. Nie szukałem jej nie do końca. Ale gdy jego telefon wezwał blacie, podgląd wiadomości rozświetlił ekran. To była Zosia.
*Wczoraj było zbyt ryzykowne. Musimy być ostrożniejsi.*
Dłonie zrobiły mi się lodowate. Odblokowałem telefon tak, znałem kod i przeczytałem wiadomości. Wymiana sięgała miesięcy. Część o tęsknocie, inne z adresami hoteli. Zdjęcia, których nie da się wymazać z pamięci.
To nie był tylko romans. Planowali, jak sprawić, bym wyglądał na niestabilnego przed rodziną. A wczorajszy wypadek był częścią tego planu.
Nie wybuchnąłem. Nie skonfrontowałem go od razu. Zamiast tego przez kolejne dni zachowywałem się, jakby nic się nie zmieniło, jednocześnie zbierając dowody zrzuty ekranu, zdjęcia, choćby kopie paragonów.
Tydzień później mieliśmy rodzinne śniadanie u Tomasza i Zosi. Wiedziałem, iż to będzie mój moment.
Śniadanie było radosne, dzieci biegały po ogrodzie, kawa lała się strumieniami. Poczekałem, aż wszyscy usiądą, talerze będą pełne, rozmowy swobodne.
Wtedy wstałem. Zanim zaczniemy jeść, powiedziałem spokojnie, ale tak, by wszyscy usłyszeli, chciałbym podziękować Markowi i Zosi za całą tę szczególną uwagę, którą mi ostatnio okazywali.
Kilka osób spojrzało zdziwionych. Marek zastygł z widelcem w powietrzu. Widelec Zosi zadźwięczał o talerz.
Wyjąłem telefon z kieszeni, otworzyłem wiadomości i zacząłem czytać. Nie głośno ale na tyle, by wszyscy usłyszeli. W pokoju zapanowała cisza.
Twarz Tomasza stała się kamienna. Moja teściowa zakryła usta dłonią. A Marek? Wyglądał, jakby miał zaraz zwymiotować.
Wstałem od stołu bez słowa, klucze już w dłoni. Tomasz dogonił mnie na podjeździe, jego głos był cichy. Dzięki, iż mi powiedziałeś. Z Zosią się rozmówię.
Tej nocy spakowałem torbę i zameldowałem się w hotelu. Papiery rozwodowe złożyłem dwa tygodnie później.
Nie chodziło tylko o zdrad
