Czułam, jakbyśmy się nigdy nie rozstawali…
Każdego dnia Ewa wracała do domu z nadzieją, iż Marek wróci. Wiedziała, iż nie ma kluczy – zostawił je, odchodząc. Mimo to wciąż wyobrażała sobie, iż otworzy drzwi i zobaczy jego adidasy w przedpokoju. Tym razem jednak cud się nie wydarzył.
Byli razem dwa lata. Wypełnił pustkę po śmierci mamy. A jednak… Po co zaczęła tę rozmowę? Od początku nie było między nimi namiętności. Było po prostu dobrze. Ale Marek nie mówił o małżeństwie, nie planował przyszłości – ich przyszłości.
— Co dalej? — zapytała któregoś dnia Ewa.
— Chodzi ci o pieczątkę w dowodzie? Co by to zmieniło?
— Dla kobiety to ważne. jeżeli dla ciebie nie, może się rozejdziemy? — powiedziała półżartem, chcąc go trochę nastraszyć, skłonić do działania.
— Więc się rozejdźmy — odpowiedział nagle i wyszedł.
Minął tydzień, a Ewa wciąż czekała. Zadzwonić? Poprosić, żeby wrócił? Ale jeżeli facet odszedł tak łatwo, to znaczy, iż nigdy jej nie kochał.
Pojawił się w jej życiu dokładnie wtedy, gdy została całkiem sama. Dwa lata temu kierowca dostawczaka dostał zawału za kierownicą, stracił panowanie nad autem i uderzył w przystanek. Mama Ewy i jeszcze jedna kobieta zginęły na miejscu, reszta przeżyła. Kierowca zmarł w szpitalu, gdy dowiedział się, co zrobił. Rozległy zawał.
Wiadomość o tym była we wszystkich serwisach informacyjnych. Po pogrzebie Ewa chodziła jak we mgle. O mało nie wpadła pod samochód Marka. Zatrzymał się w ostatniej chwili, wysiadł, zaczęła na nią krzyczeć – ale gdy zobaczył jej twarz, zamilkł. Zawiózł ją do domu i został.
Był trzy lata młodszy. Różnica niewielka, ale Ewie wydawało się, iż dzieli ich całe pokolenie. On nie planował, żył dniem bieżącym, a gdy wspominała o dzieciach, machał ręką. *Jakie dzieci? Zdążymy. Ewka, czy nam źle we dwoje?* – śmiał się.
A ona marzyła o normalnej rodzinie, dzieciach, wspólnym wybieraniu wózka i ubranek. Takie rozmowy go drażniły.
W domu specjalnie nie wyjmowała telefonu z torebki, by nie sprawdzać co chwilę. Ledwo powstrzymywała się od dzwonienia. Każdego ranka przed wyjściem do pracy z zapartym tchem sprawdzała wiadomości. Marek nie pisał.
Kolejny pusty wieczór. W telewizji leciał jakiś film. Ewa myślała o swoim, nie widząc, co się dzieje na ekranie. Dlatego dopiero po chwili usłyszała cichą melodię dobiegającą z przedpokoju. Długo grzebała w torbie – przeszkadzał portfel, grzebień, drobiazgi. W końcu wyciągnęła telefon. Ale to nie Marek. Ewa odebrała, myśląc, iż może rozładował mu się telefon, albo miał wypadek…
— Ewa? — zapytał starszy, kobiecy głos.
I w tej chwili przestało ją obchodzić, kto dzwoni i po co.
— To sąsiadka twojej ciotki Zosi. Zofia zmarła dziś rano.
Jaka ciotka Zosia? Jaka sąsiadka? O czym w ogóle mówi ta kobieta? Nagle w jej głowie pojawiło się wspomnienie z dzieciństwa. Niska, pulchna kobieta, trochę jak Kopciuszek. Zawsze zasłaniała usta dłonią, gdy się śmiała – brakowało jej przednich zębów, mąż wybił je w pijackiej awanturze. Pachniała piecem i drożdżowymi bułeczkami.
Ewa nie mogła doczekać się wakacji, by znów pojechać do ciotki Zosi. Ale mama powiedziała, iż już tam nie pojadą. Nie pamiętała dlaczego. A potem zapomniała choćby o samej ciotce.
— Słyszysz mnie? — spytał obcy głos.
— Tak… A co się stało?
— Lekarz powiedział, iż oderwał się zakrzep. Szpital w powiatowym miasteczku, nie taki jak w dużym mieście. Mogli zostawić ją w domu, ale upały stoją… Przyjedziesz?
— Kiedy pogrzeb? — spytała Ewa, choć nie miała zamiaru jechać.
— Pojutrze, trzeciego dnia, jak trzeba. jeżeli nie możesz, to powiedz, przełożymy…
— Nie, przyjadę. Powiedz mi tylko, jak do was dotrzeć, nie pamiętam — przyznała się z trudem.
— Oczywiście — ucieszyła się kobieta. — Skąd byś pamiętała? Wieś Zalasewo. Autobusem dwie godziny, samochodem krócej.
— Autobusem — powiedziała Ewa, przypominając sobie, iż Marka i jego samochodu już nie ma.
— Bilet bierz do wsi Borkowo, do nas nie dojeżdża, trzeba kawałek iść. Może cię odebrać?
— Nie trzeba.
— Przyjeżdżaj. Ona poza tobą nikogo już nie miała…
*Nie pojadę. Po co? Ledwo pamiętam ciotkę Zosię. Skąd ta sąsiadka w ogóle ma mój numer?* Ewa otworzyła szafę. Na wierzchu leżała sukienka, w której chowała mamę. *Mamo… Ty byś pojechała*.
Wyjęła długą granatową spódnicę w drobne kwiatki i czarną bluzkę. Reszta ubrań była zbyt jaskrawa na pogrzeb. Spakowała wszystko do torby.
Rano poszła do pracy i napisała podanie o trzy dni wolnego na swój koszt. Jak należało.
— jeżeli będzie potrzeba więcej, dzwoń — powiedziała przełożona ze współczuciem.
Ewa wróciła do domu, zebrała potrzebne rzeczy i pojechała na dworzec. Autobus już odjechał, na następny czekała dwie godziny. Wracać do domu nie było sensu. Zabijała czas w kawiarni i sklepikach przy stacji. Kupiła cukierki, ciastka, wino. Nie pojedzie z pustymi rękoma, na stypie się przyda.
Przez całą drogę myślała o bezsensie tej podróży. Gdy wysiadła z autobusu, słońce chyliło się ku zachodowi, ale prażyło niemiłosiernie. Ewa gwałtownie się spociła, ubranie przykleiło się do ciała. Po chwili wyprzedził ją samochód. Zatrzymał się nieco dalej, wysiadł młody mężczyzna.
— Ewa? — zapytał.
— Tak. Skąd…
— Nie pamiętasz mnie? Jestem Krzysiek.
W pamięci zamajaczył jej chuderlawy chłopak z wiecznym katarem. Nie mogła uwierzyć, iż ten niezdara wyrósł na takiego przystojniaka.
— Wsiadaj, podwiozę. Czekają na ciebie.
— Na mnie? — zdziwiła się.
— No tak. Twoja ciotka umarła. O matce wiemy. Współczuję. Ciocia Halina martwiła się, iż z rodziny nikogo nie znajdzie. AEwa uśmiechnęła się przez łzy, czując, iż w końcu znalazła swoje miejsce – nie w przeszłości, ale w ramionach człowieka, który od pierwszego spojrzenia wydał się jej… jak dom.
