Mój syn wychowywał ją jak własną… A ona choćby na ślub go nie zaprosiła.
Henryk ożenił się z kobietą z przeszłością. Klaudia już była zamężna, miała córkę z pierwszego małżeństwa — Lilianę. Gdy syn przyprowadził je, byśmy się poznali, patrzyłam na dziewczynkę z nieufnością. Ale ten wzrok zniknął w tej samej chwili, gdy Lilia przytuliła się do mnie z nieśmiałym „dzień dobry”. Malutkie rączki, ogromne oczy, taka ufność — czyż można było się oprzeć?
Minęły lata. Henryk traktował Lilię jak swoją — bez zastrzeżeń, bez podziałów. Odprowadzał ją do szkoły, sprawdzał lekcje, bawił się lalkami, budował z nią zamki z klocków, a gdy zachorowała — nie odstępował łóżka. Był dla niej całym światem. Ja także byłam częścią tego świata. Odbierałam ją ze szkoły, zostawałam z nią, gdy Klaudia i Heniek chcieli spędzić wieczór sami. Dawałam prezenty, nazywałam wnuczką na równi z innymi dziećmi Henryka, choć biologicznie Lilia nie była mi nikim. Ale czy w miłości to ma znaczenie?
Z Klaudią żyłyśmy w zgodzie. Bez szczególnej zażyłości, ale i bez konfliktów. Pomagałam im, jak mogłam: pieniędzmi, radą, troską. Biologiczny ojciec dziewczynki zniknął niedługo po rozwodzie, przysyłając tylko symboliczne alimenty. Żadnej troski, żadnego zaangażowania — jakby Lilia była dla niego przypadkiem.
A potem dziewczynka wyrosła. Niespodziewanie. Wydawało się, iż to wczoraj wiązałam jej warkocze, a już dziś wychodzi za mąż. Tylko iż ani mnie, ani Henryka na ten ślub nie zaproszono. Po prostu. Ani na ceremonię, ani na przyjęcie, ani na zwykłe „dziękuję”. Klaudia powiedziała, iż „to rodzinne uroczystości” i iż „będą w wąskim gronie”. Wąskie grono, w którym zabrakło miejsca dla mnie i mojego syna. Tego samego, który przez ponad dziesięć lat był dla niej ojcem w każdym znaczeniu tego słowa — z wyjątkiem tego na papierze.
A kto, jak myślicie, był na ślubie? Biologiczny ojciec. Ten sam, który pojawił się w życiu Lilii kilka razy przez całe jej dzieciństwo. Ten, który nie dał ani grosza ponad alimenty, który choćby nie przyszedł na jej zakończenie szkoły. Stał się „gościem honorowym”. A Henryk? Henryk siedział w domu. Widziałam, jak udaje, iż wszystko w porządku. Jak uśmiecha się do Klaudii i mówi, iż „nic się nie stało”. Ale ja — jego matka — wiedziałam, jak bardzo bolało go serce. I mimo to — nie wyrzucał im, nie robił scen. Milczał. Bo kochał.
A potem stało się coś, co dla mnie było kroplą, która przelała czarę.
Odziedziczyłam mieszkanie po kuzynce. Skromne, ale w dobrej dzielnicy. Wynajęłam je — by choć trochę podreperować emeryturę. I nagle telefon od Klaudii. Lilia i jej mąż szukają mieszkania, może podaruję im to? choćby nie wynajmę, nie pozwolę tymczasowo — tylko „przekażę”. Ot, tak. Jak matka córce.
Nie wytrzymałam:
— A co ze mną, Klaudiu? Na ślub nie zaprosiliście — jestem obca. A gdy chodzi o mieszkanie — nagle staję się rodziną?
Zmieszała się, bełkotała coś o tym, iż „wtedy było nie po drodze”, iż „tak wyszło”, iż „wszystkich urażono”. A teraz, rzekomo, jest okazja, by pomóc.
Ale nie mogę. Nie chcę. Nie zamierzam wyrzucać uczciwych lokatorów, pozbawiać się dochodu i robić prezentu tym, którzy uważają mnie za rodzinę tylko wtedy, gdy im to pasuje.
Tak, może to małostkowe. Może ktoś powie: „głupstwo, przecież ona dorosła, ma swoje życie”. Tylko iż życie powinno mieć pamięć. I choć odrobinę wdzięczności.
Nie gniewam się. Boli mnie. Za syna, który oddał duszę, serce, lata swojego życia dziewczynce, która potem wymazała go ze swojego najważniejszego dnia. Za siebie — iż wierzyłam w coś, czego nie było. Za to, iż w naszym domu nazywała mnie „babcią”, a potem zapomniała, jak brzmi moje imię.
Teraz już wiem: nie jesteśmy dla niej rodziną. Ani ja, ani Heniek. Rodzina to ci, którzy są na zaproszeniu na ślub. Reszta — to tylko „w razie potrzeby”.
I wiecie… nie żywię urazy. Ale nie zamierzam też znów się rozdawać.
