Wszedłem do piekarni z pustym brzuchem i jeszcze bardziej pustym sercem. Miałem ledwie osiem lat i nie pamiętałem, kiedy ostatnio zjadłem coś ciepłego.
—Proszę pani… czy dałaby mi kawałek chleba, choćby czerstwego? —poprosiłem drżącym głosem.
Kobieta spojrzała na mnie z góry na dół i wskazała drzwi.
—Wynoś się stąd, smarkaczu! Idź pracować, jak wszyscy! —krzyknęła, przecierając blat.
Poczuliśmy, jak ściska mi się gardło, i już chciałem się wycofać, gdy nagle odezwał się niski głos.
—Słuchajcie, pani! —to starszy mężczyzna, który stał w kolejce. —Nie widzicie, iż to dziecko?
—No to niech się nim rodzice zajmą —odparła zirytowana.
Spuściłem głowę, chcąc zniknąć. Ale mężczyzna pochylił się i położył mi dłoń na ramieniu.
—Nie martw się, synku. Chodź, ja cię poczęstuję.
Tego dnia zabrał mnie do swojego domu, dał gorącą zupę, łóżko i coś najważniejszego: miejsce, gdzie nie czułem się jak śmieć.
—Nie mam wnuków —powiedział z uśmiechem. —Chcesz być moim?
Zacisnąłem usta, żeby nie płakać, i skinąłem głową.
—Tak, dziadku.
Lata mijały, a ten staruszek stał się moją rodziną, moją siłą i powodem, by się uczyć. Kazał mi obiecać, iż kiedyś pomogę innym, tak jak on pomógł mnie.
Czas gwałtownie minął, aż pewnego dnia, już jako lekarz, zostałem wezwany na pilną operację. Kobieta wykrwawiała się na stole. Gdy wszedłem i zobaczyłem ją na noszach, zamarłem —to była ta piekarka.
Operując ją, przypomniałem sobie jej krzyk sprzed lat, ale też ciepłą dłoń dziadka, który wyrwał mnie z ulicy. I wtedy zrozumiałem.
Godziny później kobieta ocknęła się.
—Pan… uratował mi życie? —zapytała szklistym wzrokiem.
Spojrzałem na nią spokojnie.
—Tak, proszę pani. I zrobiłem to, bo ktoś kiedyś uznał, iż ja też zasługuję na drugą szansę.
Wybuchnęła płaczem. Ja tylko się uśmiechnąłem, bo w tej chwili czułem, iż mój dziadek, patrząc z nieba, był ze mnie dumny.
