Wskaźnik intensywności zabudowy to podstawowy parametr planistyczny służący do ilościowego kształtowania zagospodarowania działki budowlanej. Pozwala on kontrolować proporcje między powierzchnią terenów a skalą zabudowy wyrażoną sumaryczną powierzchnią kondygnacji, wpływając na ład przestrzenny i efektywność wykorzystania infrastruktury. W praktyce jest narzędziem przy sporządzaniu miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego oraz decyzji o warunkach zabudowy, a także punktem odniesienia w analizach chłonności terenu. Ze względu na swoją bezwymiarowość i agregacyjny charakter, wskaźnik ten umożliwia porównywanie alternatywnych koncepcji zagospodarowania niezależnie od wielkości działek.
