Wróciłam do domu… a tam czekała na mnie niespodzianka, która odebrała mi mowę

Wróciłam do domu… a tam czekała na mnie niespodzianka, która zostawiła mnie bez słów.

Magda wracała do Warszawy po urlopie — tym wymarzonym, pełnym słońca, szumu fal i zapachu sosnowego lasu. Spędziła prawie tydzień w małym nadmorskim kurorcie nad Bałtykiem. Taksówka delikatnie zatrzymała się przed jej blokiem. Wysiadła, wyciągnęła walizki z bagażnika i skierowała się do klatki schodowej.

— Teraz prysznic, kolacja i zasłużony odpoczynek — myślała Magda, wchodząc po schodach na trzecie piętro.

Ale gdy tylko otworzyła drzwi i przekroczyła próg, coś ścisnęło ją w środku. Powietrze w mieszkaniu było… inne. Świeże, obce. Zrobiła krok do przodu… i zastygła. Wyglądało na to, iż ktoś podmienił jej pokoje. Wszystko było nowe. Jaśniejsze. Świeżo pomalowane ściany, wymienione okna, przemeblowane sprzęty.

— Co się tu działo?! — przemknęło jej przez myśl.

…Magda zawsze uważała się za szczęśliwą kobietę. Jej mąż, Krzysztof, był opanowany, solidny i troskliwy. Pracował jako kierowca ciężarówki, rzadko bywał w domu, ale wszystko robił dla rodziny. Bez złych nawyków, z pensją, która pozwalała im żyć wygodnie. Brakowało tylko jednego — jego obecności. Często tęskniła w nocy, wtulając się w poduszkę, a gdy jego trasy się przeciągały, po cichu płakała.

Przyjaciółki nie rozumiały jej:
— Żyjesz jak w sanatorium — śmiała się jej bliska znajoma Agnieszka. — Mniej problemów, mąż prawie jak gość, pieniądze są… czego chcieć więcej?

Ale Magdzie nie chodziło o pieniądze. Potrzebowała ramion do oparcia, głosu, zwykłego „jestem przy tobie”.

Przed wyjazdem na urlop Krzysztof obiecał, iż do niej dołączy. Walizka stała spakowana, bilety kupione. Ale w drodze na dworzec utknęli w korku. Magda denerwowała się, iż się spóźni, a gdy już stała przy swoim przedziale, usłyszała za sobą znajomy głos:

— Magda, zaczekaj!

Odwróciła się — przed nią stała teściowa, Halina Kazimierzówna. Spocona, zdyszana.

— Wyjeżdżasz, a ja do ciebie! Daj klucze do mieszkania — powiedziała szybko. — Moja córka z rodziną się wprowadzają na trochę, niech pilnują.

Magda oniemiała. Mieszkanie, choć wymagało remontu, było jej od młodości. Każdy kąt to wspomnienie. Ale czasu nie było. Siegnęła do torby po bilet, a łańcuszek z kluczami sam wyskoczył na zewnątrz. Teściowa gwałtownie je złapała:

— Dzięki, kochanie! Wybawilas mnie!

Magda nie zdążyła choćby nic powiedzieć — pociąg ruszył.

Podczas urlopu dręczyły ją myśli. Krzysztof nie przyjechał: „zepsuła się ciężarówka”, „części się spóźniają”. Przez telefon był czuły, przepraszał, wysyłał wiadomości głosowe. Magda się uspokoiła. Postanowiła odpocząć, nabrać sił. Ale w głowie wirowały obrazy: ta głośna rodzina teściowej… dzieci, harmider, bałagan…

Gdy urlop dobiegł końca i Magda wracała do domu, w myślach przygotowywała się na najgorsze. Ale im bliżej była mieszkania, tym mocniej biło jej serce. W dłoniach trzymała prezenty, w głowie — mieszankę niepokoju i nadziei. Pod blokiem zauważyła gruz budowlany. „No, to koniec…” — pomyślała.

— Otwarte! — krzyknął ktoś z wnętrza.

Magda weszła… i zamarła. Przed nią stali — wszyscy: mąż, teściowa, siostra Krzysztofa z dziećmi… choćby jej własni rodzice. A za ich plecami — zupełnie inne mieszkanie. Nowe tapety. Plastikowe okna. Nowoczesne meble. A w rogu, za szybą — jej stare rzeczy, starannie zachowane.

— Podoba się? — Krzysztof podszedł i objął ją. — To nasza niespodzianka. Na piątą rocznicę ślubu.

Magda westchnęła. Zapomniała… Pięć lat. A on nie tylko pamiętał, ale podarował jej… odnowiony dom.

— Więc tu była ta „zepsuta ciężarówka” — zaśmiała się przez łzy.

— Wybacz, inaczej nie byłoby niespodzianki. Wszyscy pracowaliśmy, żeby zdążyć. choćby siostra przyjechała pomóc.

Magda poczuła ukłucie wyrzutów sumienia. Myślała najgorsze, nakręcała się. A oni… kochali ją. Wszyscy razem. Naprawdę.

— Tak bardzo was kocham… — szepnęła.

Prezenty rozeszły się wśród gości. Do późna w mieszkaniu słychać było śmiech, unosił się zapach herbaty i radości. A gdy bliscy się rozeszli, Magda spojrzała na męża i cicho powiedziała:

— jeżeli kiedykolwiek ktoś będzie potrzebował dachu nad głową — niech wie, iż nasz dom zawsze będzie otwarty. dla wszystkich, kto kocha nas naprawdę.

A Krzysztof, nic nie mówiąc, tylko uścisnął jej dłoń. Więcej słów nie było potrzeby.