Gdy zobaczyłam swoje zdjęcie w aplikacji randkowej, aż zakrztusiłam się herbatą. Wnuczka, śmiejąc się do łez, pokazała mi ekran telefonu z opisem: "Emilia, 67 lat. Uwielbia książki, spacery po lesie i szarlotkę z cynamonem. Szuka towarzysza rozmów i życia."
Było tam choćby moje zdjęcie z ogrodu, które zrobiła w wakacje, kiedy podlewałam pomidory w kapeluszu.
- Babciu, to tylko dla żartu! - powiedziała. - Nikomu nie pokażę. Ale zobacz, ile masz "polubień"! Jesteś hitem!
Udawałam oburzenie, ale w duchu… zrobiło mi się ciepło. Już dawno nikt nie nazwał mnie "uroczą" ani nie pisał, iż mam "ciepłe spojrzenie". Owdowiałam jedenaście lat temu i od tamtej pory byłam sama. Nie dlatego, iż nie potrzebowałam nikogo. Po prostu bałam się, iż po sześćdziesiątce to już nie wypada, iż to nie mój świat. A teraz… internet mówił co innego.
Przez kilka dni zaglądałam do aplikacji w ukryciu. Przewijałam profile, śmiałam się z niektórych opisów, przy innych zatrzymywałam się dłużej. Jeden z nich mnie szczególnie zaintrygował. Mężczyzna, 70 lat, pisał: "Szukam kobiety, która wie, czego chce, ale potrafi się jeszcze zgubić na leśnej ścieżce. Która kocha książki i nie boi się milczenia." Miał na imię Andrzej. I też lubił szarlotkę.
Napisałam do niego. Po prostu: "Zgubiłam się dziś w lesie. Bez Ciebie." Nie wiem, skąd we mnie taki flirt, ale odpowiedział natychmiast: "Czekaj tam. Już zakładam buty."
Zaczęliśmy pisać codziennie. Potem rozmawiać przez telefon. Śmialiśmy się, wspominaliśmy PRL, dzieliliśmy się ulubionymi lekturami. Po tygodniu zaproponował spotkanie. Na neutralnym gruncie - w kawiarni w parku. Miał być czarny płaszcz i niebieski szalik. Ja przyszłam z czerwonym parasolem, mimo iż nie padało. Tak dla odwagi.
Zobaczyłam go od razu. Siedział pod ścianą, z gazetą i kubkiem kawy. Gdy mnie zobaczył, wstał i uśmiechnął się tak… ciepło. Jakbyśmy znali się od lat. I może w pewnym sensie tak właśnie było.
Rozmawialiśmy trzy godziny. Nie było niezręczności. Była ciekawość, śmiech, spojrzenia. Zapytał, czy mam ochotę na spacer. Zgodziłam się. A potem było kolejne spotkanie - w bibliotece. Potem kino. A potem - w mojej kuchni, przy herbacie i cieście drożdżowym, które mu przypomniało smak dzieciństwa.
Z każdą rozmową odkrywałam coś nowego. Nie tylko o nim, ale i o sobie. Że potrafię jeszcze być kobietą, która się rumieni. Że wciąż umiem flirtować. Że moje serce nie zardzewiało. Andrzej był uważny, spokojny, miał ciepłe dłonie i mówił rzeczy, których nie słyszałam od dawna - i nie chodzi o komplementy, ale o to, iż naprawdę mnie słuchał.
Pewnego dnia przyniósł bukiet tulipanów. Powiedział: "Dla kobiety, która miała odwagę się odezwać". A potem, kiedy odprowadzał mnie do domu, zapytał: "Myślisz, iż to jeszcze może się udać, w tym wieku?"
Odpowiedziałam, iż wiek nie ma znaczenia, jeżeli serce bije trochę szybciej, gdy widzisz czyjeś imię na ekranie telefonu.
Nie wiemy jeszcze, co z tego będzie. Nie mówimy o "miłości na całe życie", nie planujemy wspólnych kredytów ani ślubów. Ale za każdym razem, gdy słyszę, jak dzwoni mój telefon i widzę jego imię na ekranie, czuję coś, czego nie czułam od bardzo dawna - motyle w brzuchu. Takie same, jak kiedy miałam dwadzieścia lat i czekałam, czy chłopak z drugiej ławki zaprosi mnie na spacer po lekcjach.
Andrzej potrafi słuchać. Nie przerywa, nie udziela nieproszonych rad. Gdy opowiadam mu o swoich dawnych lękach, o tym, jak trudno być kobietą "po przejściach", która latami była tylko matką, babcią, wdową - on po prostu patrzy na mnie ciepło i mówi: "Jesteś wspaniała. Po prostu taka, jaka jesteś."
To wystarczyło, bym znów poczuła się sobą. Nie pomocą domową, nie słuchaczką cudzych problemów, nie kobietą w wieku "na zniżki w aptece", ale osobą, która może być kochana. Która może śmiać się do łez przy wspólnej kolacji, może rozmawiać do późna o literaturze, może trzymać kogoś za rękę - i czuć, iż ta dłoń została podana z czułością, nie z obowiązku.
Czasem myślę o tym, jak kilka brakowało, żebym się wycofała. Gdy szłam na to pierwsze spotkanie z duszą na ramieniu i wrażeniem, iż robię coś głupiego. Gdy miałam ochotę zawrócić spod kawiarni. Ale nie zawróciłam. I dziś wiem, iż to była jedna z najodważniejszych decyzji mojego życia.
Miłość po sześćdziesiątce nie jest gorsza. Jest… inna. Cichsza, dojrzalsza, ale wcale nie mniej prawdziwa. Ma w sobie mniej fajerwerków, a więcej ciepła. Mniej dramatów, a więcej obecności. I to właśnie w niej - takiej niespiesznej, uważnej, dojrzałej - znalazłam coś, czego nie umiałam już znaleźć przez lata: spokój. I nadzieję, iż jeszcze wiele przede mną. var adsinserter = adsinserter || {}; adsinserter.tags = ['fulladsnew'];
