Kontynuujemy serię o pociągach retro. Ale tym razem będzie to o czymś bliższym (Włochy) i młodszym (1960 rok). Ale zacznijmy od początku.
Ponieważszybkobieżny tabor państwowych kolei włoskich (FS) został poważnie uszkodzony podczas II wojny światowej, firma rozpoczęła projektowanie nowego elektrycznego zespołu trakcyjnego z siedmioma wagonami wyłącznie pierwszej klasy (ETR-300). Zostały zbudowane tylko trzy takie pociągi (producentem była firma Società Italiana Ernesto Breda w Mediolanie), które weszły do eksploatacji w latach 1952-1959. Kursowały one między stacjami Milano Centrale i Roma Termini w Rzymie, przez Bolonię i Florencję.
ETR-300 miał luksusowe wyposażenie, zaprojektowane przez Giovanniego Pontiego, włoskiego architekta i projektanta. Pociągi miały zaokrąglone końce pierwszego i ostatniego wagonu z salonami obserwacyjnymi dla pasażerów. Kabina maszynisty znajdowała się w podwyższonym obszarze za i nad salonem obserwacyjnym. Podróż tym pociągiem wymagała rezerwacji i specjalnej (niemałej) dopłaty, ale miejsca siedzące w obszarach obserwacyjnych były niezarezerwowane, dzięki czemu każdy pasażer pociągu mógł z nich korzystać. W pociągu był wagon restauracyjny, w toaletach były prysznice, było też biuro z którego podróżny mógł zatelefonować do dowolnego miejsca we Włoszech. Wszystkie wagony były klimatyzowane.
Cztery pociągi krótszej, czterowagonowej wersji ETR 250, zwanej „Arlecchino” („Arlekin”) ze względu na różne kolory siedzeń w poszczególnych wagonach, zostały zbudowane przez firmę Breda w 1960 roku z okazji igrzysk olimpijskich w Rzymie . Obsługiwały one połączenia Mediolan-Neapol „Freccia del Vesuvio” (Strzała Wezuwiusza) podczas Igrzysk Olimpijskich. Były one używane do 1986 r., kiedy to trzy z nich zostały odnowione i wykorzystane do przewozów czarterowych. a następnie zostały zezłomowane na początku 21. wieku. Ocalały skład, pociąg nr 252, został odrestaurowany w latach 2016-2019. w tej chwili jest on wykorzystywany w pociągach turystycznych.
