Wielki Czwartek to pierwszy dzień Triduum Paschalnego – najświętszego czasu w roku liturgicznym Kościoła katolickiego. To właśnie tego dnia wierni na całym świecie wspominają Ostatnią Wieczerzę, czyli ostatni posiłek Jezusa Chrystusa z apostołami przed Jego męką i śmiercią. Wieczór ten zapoczątkował fundamentalne sakramenty chrześcijaństwa: Eucharystię i kapłaństwo, a także przekazał uczniom duchowe dziedzictwo miłości, jedności i pokory.
Centralnym wydarzeniem liturgicznym Wielkiego Czwartku jest Msza Wieczerzy Pańskiej, odprawiana wieczorem. To podczas niej w sposób szczególny przypomina się gesty i słowa Jezusa z Wieczernika. W czasie tej uroczystości, po homilii, w wielu parafiach odbywa się symboliczny obrzęd umycia nóg wybranym osobom – na wzór Chrystusa, który obmył nogi swoim uczniom jako znak służby i pokory. Po zakończeniu Eucharystii Najświętszy Sakrament zostaje przeniesiony do tzw. ciemnicy, czyli miejsca adoracji, które symbolizuje modlitwę Jezusa w Ogrodzie Oliwnym oraz Jego pojmanie. Ołtarz pozostaje obnażony, co zapowiada smutek i powagę nadchodzących wydarzeń Wielkiego Piątku.
Wielki Czwartek to również dzień szczególnego dziękczynienia za sakrament kapłaństwa. W godzinach porannych w katedrach diecezjalnych odprawiana jest Msza Krzyżma, podczas której biskup konsekruje oleje używane w liturgii sakramentów przez cały rok. To jedyna okazja w roku, gdy wszyscy kapłani danej diecezji gromadzą się przy swoim biskupie, odnawiając przyrzeczenia złożone w dniu święceń.
Ostatnia Wieczerza, zgodnie z przekazem Ewangelii, była nie tylko momentem wspólnotowego posiłku, ale nade wszystko duchową zapowiedzią męki i śmierci Jezusa. To podczas niej Chrystus ustanowił Eucharystię, wypowiadając słowa: „Bierzcie i jedzcie, to jest Ciało moje… Bierzcie i pijcie, to jest Krew moja”. Od tamtej chwili każdy wierny uczestniczący w Mszy Świętej wchodzi w głębię tej samej tajemnicy – uobecniającej się nieustannie na ołtarzach całego świata.
Wieczór Wielkiego Czwartku był również momentem dramatycznym – Jezus zapowiedział zdradę Judasza, zaparcie się Piotra i nadchodzące cierpienie. Pomimo tego, iż znał przyszłość, do końca pozostał wierny swojej misji – oddał życie z miłości do człowieka.
Dawniej Wielki Czwartek był w polskiej tradycji również dniem ciszy i duchowego oczyszczenia. Wierzono, iż obmycie twarzy rosą poranną przynosi zdrowie i chroni przed chorobami. W kościołach milknęły dzwony, a zastępowały je drewniane kołatki, które przypominały o powadze nadchodzących dni.
Wielki Czwartek i Ostatnia Wieczerza pozostają do dziś sercem chrześcijańskiej duchowości. To dzień, w którym Chrystus pozostawił Kościołowi największy dar – siebie samego w Eucharystii. W ten sposób rozpoczął drogę, która prowadzi przez Krzyż do Zmartwychwstania.
Lesko.info
