Wieczór, który wszystko zmienił
Wczorajszy wieczór zaczął się jak zwykła rodzinna kolacja, a skończył tak, iż do teraz nie mogę ochłonąć. Mój mąż, Jakub, przyprowadził do domu swoją matkę, Panią Alinę, i jak zawsze starałam się stworzyć przytulną atmosferę: nakryłam stół, przygotowałam jej ulubioną salatkę z kurczakiem, a choćby wyciągnęłam piękną serwetę. Myślałam, iż po prostu posiedzimy, pogadamy, może omówimy plany na weekend. Zamiast tego znalazłam się w centrum dziwnej i przykrej rozmowy, w której dosłownie zapędzono mnie w kozi róg. Pani Alina, patrząc mi prosto w oczy, oświadczyła: „Kasia, jeżeli nie zrobisz tego, o co prosimy, Jakub wystąpi o rozwód”. Zamarłam z widelcem w ręce, nie wierząc własnym uszom.
Z Jakubem jesteśmy małżeństwem od pięciu lat. Nasz związek nie jest idealny, jak u każdego, zdarzają się kłótnie i nieporozumienia, ale zawsze myślałam, iż jesteśmy drużyną. Jest dobry, troskliwy, i choćby w najtrudniejszych momentach znajdowaliśmy kompromis. Pani Alina, jego matka, zawsze była częścią naszego życia. Często przychodziła w odwiedziny, dzwoniła, by spytać, jak się mamy, i choć czasem jej rady brzmiały jak rozkazy, starałam się traktować je z szacunkiem. Ale wczoraj przekroczyła wszystkie granice, a co gorsza, Jakub nie tylko jej nie powstrzymał, ale i ją poparł.
Wszystko zaczęło się, gdy usiedliśmy do stołu. Najpierw rozmowa była lekka: Pani Alina opowiadała o swojej przyjaciółce, która niedawno przeszła na emeryturę, Jakub żartował o pracy. Ale potem atmosfera się zmieniła. Teściowa nagle spojrzała na mnie i powiedziała: „Kasia, musimy z tobą porozmawiać na poważnie”. Zaniepokoiłam się, ale skinęłam głową, myśląc, iż chodzi o coś zwykłego — może o remont albo o pomoc przy jej działce. Zamiast tego zaczęła mówić, iż powinniśmy z Jakubem wyprowadzić się do jej domu.
Okazało się, iż Pani Alina uznała, iż jej dwupiętrowy dom pod Warszawą jest dla niej za duży, i chce, byśmy zamieszkali tam razem z nią. „Miejsca wystarczy dla wszystkich — oznajmiła. — Sprzedacie swoje mieszkanie, a pieniądze włożycie w remont albo coś pożytecznego. Będzie wygodnie: ja zadbam o was, a wy o mnie”. Oniemiałam. Z Jakubem dopiero co skończyliśmy remont w naszym niewielkim, ale przytulnym mieszkaniu w centrum miasta. To nasz dom, nasza przestrzeń, gdzie budujemy wspólne życie. Przeprowadzka do teściowej oznaczałaby utratę tej niezależności, nie wspominając już o tym, iż życie pod jednym dachem z nią to próba, na którą nie jestem gotowa.
Spróbowałam delikatnie wytłumaczyć, iż doceniamy jej propozycję, ale na razie nie planujemy zmiany. Powiedziałam, iż u nas jest nam dobrze, a jeżeli będzie potrzebować pomocy, zawsze jesteśmy blisko. ale Pani Alina nie zamierzała słuchać. Przerwała mi i zaczęła mówić, iż „nie doceniam rodziny”, iż „młode pokolenie myśli tylko o sobie” i iż Jakub zasługuje na żonę, która będzie słuchać jego matki. A potem padło to zdanie o rozwodzie. Jakub, który do tej pory milczał, nagle dodał: „Kasia, wiesz, jak ważna jest dla mnie mama. Musimy ją wesprzeć”. Poczułam, jak ziemia usuwa mi się spod nóg.
W tej chwili nie wiedziałam, co powiedzieć. Patrzyłam na Jakuba, mając nadzieję, iż się uśmiechnie i powie, iż to jest żart, ale on odwrócił wzrok. Pani Alina ciągnęła, iż to „dla naszego dobra”, iż wspólne życie to tradycja w ich rodzinie i iż powinnam być wdzięczna za tę szansę. Milczałam, bo bałam się, iż jeżeli zacznę mówić, albo się rozkleję, albo powiem coś, czego później pożałuję. Kolacja skończyła się w grobowej ciszy, niedługo teściowa wyszła, a Jakub odprowadził ją do taksówki.
Gdy wrócił, spytałam: „Kuba, naprawdę uważasz, iż powinniśmy się wyprowadzić? I co to za gadanie o rozwodzie?”. Westchnął i odparł, iż nie chce się kłócić, ale mama „naprawdę nas potrzebuje” i iż mogłabym być bardziej ustępliwa. Byłam w szoku. Czy on naprawdę jest gotów narazić nasz związek dla tego? Przypomniałam mu, jak razem wybieraliśmy nasze mieszkanie, jak marzyliśmy o swoim kącie. Ale tylko wzruszył ramionami i powiedział: „Przemyśl to, Kasia. To nie jest tak straszne, jak ci się wydaje”.
Nie spałam całą noc, przewracając w głowie tę rozmowę. Kocham Jakuba, a myśl, iż może wybrać zdanie matki zamiast naszej wspólnej przyszłości, rozdziera mi serce. Ale rozumiem też, iż nie jestem gotowa poświęcić swojej niezależności, by zadowolić teściową. Pani Alina nie jest złym człowiekiem, ale jej naciski i ultimatum to już za dużo. Nie chcę żyć w domu, gdzie każdy mój krok będzie pod jej kontrolą. I nie chcę, żeby nasz związek zależał od tego, czy spełnię jej prośbę.
Dzisiaj postanowiłam, iż jeszcze raz porozmawiam z Jakubem, ale już spokojnie. Chcę zrozumieć, na ile jest poważny i czy gotów jest szukać kompromisu. Może moglibyśmy częściej odwiedzać Panią Alinę albo pomóc jej w inny sposób, nie przeprowadzając się? ale jeżeli on dalej będzie naciskać, nie wiem, co robić. Nie chcę stracić naszej rodziny, ale i siebie też. Ten wieczór pokazał, iż w naszym związku są problemy, o których wcześniej nie myślałam. I teraz muszę zdecydować, jak chronić nasze szczęście, nie niszcząc relacji z człowiekiem, którego kocham.
