Wczoraj zebrałam całą swoją odwagę, spojrzałam w oczy teściowej i mężowi, i powiedziałam bez ogródek:

Wczoraj zebrałam całą swoją odwagę, spojrzałam prosto w oczy teściowej, Wandzie Kazimierzównie, i mężowi, Krzysztofowi, i powiedziałam wyraźnie: „Nie będzie już pani stopy w naszym domu. jeżeli chcecie kochać i widywać wnuczkę Zosię, powinniście byli pomyśleć, zanim zrobiliście coś takiego.” Starałam się mówić uprzejmie, ale stanowczo, żeby oboje zrozumieli, iż to nie są puste słowa. Po tym, co narobiła teściowa, nie zamierzam dłużej tolerować jej w naszym życiu. I szczerze mówiąc, poczułam ulgę, gdy to powiedziałam. Dość już milczenia i połykania uraz w imię „zgody rodzinnej”.

Wszystko zaczęło się kilka miesięcy temu, ale jeżeli sięgnąć głębiej, problemy z Wandą Kazimierzówną ciągną się od lat. Gdy wychodziłam za Krzysztofa, wydawała mi się po prostu kobietą z charakterem. Lubiła rządzić, trochę ponarzekać, ale która teściowa taka nie jest? Starałam się być cierpliwa, szanowałam ją jako matkę męża, choćby słuchałam jej rad. Z czasem jednak zaczęła się wtrącać we wszystko: w to, jak gotuję, jak wychowuję Zosię, jak wydajemy pieniądze z Krzysztofem. Każda jej wizyta zamieniała się w kontrolę. „Kamila, dlaczego na półkach jest kurz? Dlaczego Zosia chodzi bez czapki? A co to za zupa, tak karmisz męża?” — i tak bez końca.

Milczałam, bo nie chciałam kłótni. Krzysztof też prosił: „Kamilo, wytrzymaj, to przecież mama, chce dobrze”. Ale „dobrze” u Wandy Kazimierzówny oznaczało krytykować mnie przy każdej okazji. A potem przekroczyła wszystkie granice. Miesiąc temu dowiedziałam się, iż złożyła skargę do opieki społecznej, twierdząc, iż „źle wychowuję” Zosię. Że dziecko jest „zaniedbane”, w domu bałagan, a ja „nie radzę sobie jako matka”. To po tym, jak siedem lat poświęcam córce, nie śpię po nocach, gdy jest chora, wożę ją na zajęcia, czytam bajki! A ta kobieta, która przychodzi raz na miesiąc, uznała, iż może coś takiego powiedzieć?

Gdy dowiedziałam się o skardze, byłam w szoku. Zadzwoniłam do opieki, wyjaśniłam sytuację i, na szczęście, gwałtownie ustalili, iż to bzdury. Ale sam fakt! Chciała przedstawić mnie jako złą matkę, żeby, jak potem powiedziała, „zabrać Zosię na wychowanie”. Co to, miała mi odebrać córkę? Próbowałam z nią porozmawiać, ale Wanda Kazimierzówna tylko prychnęła: „Dla wnuczki się staram, a ty, Kamila, jesteś niewdzięczna”. Krzysztof, zamiast ją powstrzymać, tylko bąknął: „Mamo, no nie tak, ale przecież chcesz dobrze dla Zosi”. Dobrego? Wtrącać się w naszą rodzinę i niszczyć moje życie?

Po tym długo myślałam, co zrobić. Chciałam po prostu przestać ją wpuszczać do domu, ale wiedziałam, iż bez rozmowy się nie obejdzie. Zosia kocha babcię i nie chciałam odbierać jej kontaktu, ale więcej już tego nie zniosę. Wczoraj, gdy Wanda Kazimierzówna znów przyszła „odwiedzić wnuczkę”, zdecydowałam się. Zaprosiłam ją i Krzysztofa do kuchni i powiedziałam, co leżało mi na sercu. „Wando Kazimierzówno — zaczęłam — przekroczyła pani wszystkie granice. Te skargi, te pouczania — to koniec. Nie będzie pani u nas, dopóki nie przeprosi i nie zacznie szanować naszej rodziny. A ty, Krzysiu, jeżeli nie potrafisz nas obronić, zastanów się, po której jesteś stronie”.

Teściowa zaczerwieniła się. „Jak śmiesz?! — krzyknęła. — Wszystko robię dla Zosi, a ty mi zabraniasz ją widywać?” Spokojnie odpowiedziałam: „Sama pani to zrobiła, składając tę skargę. jeżeli chce pani widywać Zosię, musi pani szanować mnie jako matkę”. Krzysztof siedział w milczeniu, tylko kiwał głową. W końcu wydukał: „Kamilo, może nie tak ostro?” Ale już nie mogłam się zatrzymać. „Ostro? — zapytałam. — A wtrącanie się w nasze życie i donosy to nie jest ostro?” Wanda Kazimierzówna wstała i wyszła, trzasnąwszy drzwiami. Krzysztof patrzył na mnie jak na obcą, ale wiedziałam, iż mam rację.

Teraz nie wiem, co będzie dalej. Zosia jeszcze nie rozumie, dlaczego babcia nie przychodzi, a to łamie mi serce. Wytłumaczyłam jej, iż babcia trochę „pokłóciła się” z nami, ale przez cały czas ją kochamy. Ale nie ustąpię. Nie chcę, żeby moja córka dorastała w atmosferze, gdzie jej matkę poniżają. Krzysztof chyba zaczyna coś rozumieć. Wieczorem powiedział: „Kamilo, porozmawiam z mamą, przesadziła”. Ale na razie nie wierzę, iż ją przekona. Wanda Kazimierzówna nie należy do tych, co przyznają się do błędów.

Przygotowuję się na długą walkę. Może znów zacznie swoje intrygi, będzie naciskać na Krzysztofa lub manipulować przez Zosię. Ale nie jestem już tą naiwną synową, która milczała dla świętego spokoju. Jestem matką, żoną, kobietą i bronię swojej rodziny. jeżeli Wanda Kazimierzówna chce być częścią naszego życia, musi nauczyć się szanować moje granice. A jeżeli nie — to jej wybór.

Na razie skupiam się na dobrych chwilach. Zosia rysuje mi obrazki, pieczemy razem ciasteczka, a jej uśmiech daje mi siłę. A Krzysztof niech zdecyduje, czy chce być z nami, czy dalej uginać się przed matką. Zrobiłam swój ruch, nie ma powrotu. Niech wiedzą: mój dom to moja twierdza i nie wpuszczę nikogo, kto próbuje ją burzyć.