Dawno temu, zebrałam wszystkie siły, spojrzałam prosto w oczy mojej teściowej, Elżbiecie Stanisławowej, oraz mężowi, Wojciechowi, i powiedziałam stanowczo: „Nie będzie już pani nogi w naszym domu. jeżeli chcecie kochać i widywać wnuczkę Zosię, powinniście byli pomyśleć wcześniej, zanim urządziliście taką scenę.” Starałam się mówić grzecznie, ale twardo, by oboje zrozumieli, iż to nie są puste słowa. Po wszystkim, co narobiła teściowa, nie zamierzałam dłużej tolerować jej obecności w naszym życiu. I, szczerze mówiąc, choćby mi ulżyło, gdy to wypowiedziałam. Dość już było milczenia i połykania uraz w imię „zgody rodzinnej”.
Wszystko zaczęło się kilka miesięcy temu, ale gdyby sięgnąć głębiej, problemy z Elżbietą Stanisławową ciągnęły się latami. Gdy tylko wyszłam za Wojciecha, wydawała mi się jedynie kobietą o silnym charakterze. Lubiła rozkazywać, narzekać, ale która teściowa taka nie jest? Starałam się być cierpliwa, szanowałam ją jako matkę męża, choćby słuchałam jej rad. Z czasem jednak zaczęła wtrącać się we wszystko: w to, jak gotuję, jak wychowuję Zosię, jak wydajemy z Wojtkiem pieniądze. Każda jej wizyta zamieniała się w kontrolę. „Danuto, dlaczego na półkach jest kurz? A Zosia czemu chodzi bez czapki? I co to za zupa, tak karmisz męża?” – i tak bez końca.
Milczałam, bo nie chciałam kłótni. Wojtek też prosił: „Danusia, wytrzymaj, to przecież mama, chce dobrze”. Ale „dobro” Elżbiety Stanisławowej oznaczało krytykować mnie przy każdej okazji. W końcu przekroczyła wszelkie granice. Miesiąc temu dowiedziałam się, iż złożyła skargę do opieki społecznej, twierdząc, iż „źle wychowuję” Zosię. Że dziecko jest „zaniedbane”, w domu bałagan, a ja sobie „nie radzę jako matka”. A to po siedmiu latach życia dla córki, nocach spędzanych przy jej łóżku, gdy była chora, wożeniu na zajęcia, czytaniu bajek! I ta kobieta, która odwiedza nas raz w miesiącu, uznała, iż może tak mówić?
Gdy usłyszałam o skardze, osłupiałam. Zadzwoniłam do opieki, wyjaśniłam sytuację, i na szczęście gwałtownie uznali, iż to bzdura. Ale sam fakt! Chciała mnie oczernić, by, jak później przyznała, „zabrać Zosię na wychowanie”. Co to miało znaczyć? Zamierzała mi odebrać córkę? Próbowałam z nią rozmawiać, ale Elżbieta Stanisławowa tylko prychnęła: „Ja dbam o wnuczkę, a ty, Danuto, jesteś niewdzięcznica”. Wojtek, zamiast ją powstrzymać, tylko mruknął: „Mamo, no nie tak, przecież chcesz dla Zosi dobrze”. Dobre? To ma być dobre – wtrącać się w naszą rodzinę i rujnować nam życie?
Długo zastanawiałam się, co robić. Chciałam po prostu przestać ją wpuszczać, ale wiedziałam, iż bez rozmowy się nie obejdzie. Zosia kocha babcię i nie chciałam odbierać im kontaktu, ale więcej już nie wytrzymam. Wczoraj, gdy Elżbieta Stanisławowa znów przyszła „odwiedzić wnuczkę”, postanowiłam działać. Zawołałam ją i Wojtka do kuchni i wyrzuciłam z siebie, co czuję. „Elżbieto Stanisławo – zaczęłam – przekroczyła pani wszelkie granice. Te skargi, ciągłe pouczanie – to koniec. Nie będzie pani u nas, dopóki nie przeprosi i nie nauczy się szanować naszej rodziny. A ty, Wojtku, jeżeli nie potrafisz nas obronić, zastanów się, po której jesteś stronie.”
Teściowa poczerwieniała. „Jak śmiesz? – wrzasnęła. – Ja dla Zosi wszystko robię, a ty mi zabraniasz ją widzieć?” Odparłam spokojnie: „Sama pani to zrobiła, składając tę skargę. jeżeli chce pani widywać Zosię, musi pani szanować mnie jako matkę.” Wojtek siedział w milczeniu, tylko kiwał głową. W końcu wyszeptał: „Danusia, może nie tak ostro?” Ale ja już nie mogłam się powstrzymać. „Ostro? – zapytałam. – A wtrącanie się i donoszenie – to nie jest ostro?” Elżbieta Stanisławowa zerwała się i wyszła, trzasnąwszy drzwiami. Wojtek patrzył na mnie jak na obcą, ale wiedziałam – miałam rację.
Teraz nie wiem, co będzie dalej. Zosia jeszcze nie rozumie, dlaczego babcia nie przychodzi, i to mnie łamie. Wytłumaczyłam jej, iż babcia się trochę „pokłóciła”, ale przez cały czas ją kochamy. Ale nie ustąpię. Nie chcę, by moja córka dorastała w atmosferze, gdzie jej matkę się poniża. Wojtek chyba zaczyna coś pojmować. Wieczorem powiedział: „Danusia, pogadam z mamą, przegięła.” Ale nie wierzę, iż ją przekona. Elżbieta Stanisławowa nie należy do tych, co przyznają się do błędów.
Szykuję się na długą walkę. Może znów zacznie intrygować, naciskać na Wojtka lub manipulować przez Zosię. Ale już nie jestem tą naiwną synową, która milczała dla świętego spokoju. Jestem matką, żoną, kobietą i bronię swojej rodziny. jeżeli Elżbieta Stanisławowa chce być częścią naszego życia, musi nauczyć się szanować moje granice. A jeżeli nie – to jej wybór.
Na razie skupiam się na tym, co dobre. Zosia maluje mi obrazki, pieczemy ciasteczka, a jej uśmiech daje mi siłę. A Wojtek niech zdecyduje, czy chce być z nami, czy dalej uginać się przed matką. Zrobiłam swój ruch – odwrotu nie ma. Niech wiedzą: mój dom to moja twierdza, i nie wpuszczę nikogo, kto próbuje ją zniszczyć.
