Słuchaj, opowiem Ci, co przydarzyło się pewnego wieczoru w Warszawie. Krzysztof, taksówkarz z Pragi, właśnie kończył swoją ostatnią jazdę i podjechał pod drzwi jednego bloku. Najpierw trąbił. Trąbił jeszcze raz. Nic się nie stało. Zamiast odjechać, zaparkował, podszedł i zapukał.
Jedną chwilę, odezwał się słaby, staruszkowy głos. Po chwili usłyszał powolne, skrzypiące kroki. Drzwi otworzyła się, a przed nim stanęła maleńka pani w dziewięćdziesiątce, w kwiecistą sukienkę i mały kapelusik z welonkiem, jakby wyszła prosto z lat czterdziestych. Przy niej leżała mała nylonowa walizka. Wnętrze mieszkania wyglądało, jakby czas się zatrzymał meble przykryte pościelą, brak zegarów, żadnych naczyń, tylko karton ze starymi fotografiami i kilka szklanek w rogu.
Czy mogłabyś podwieźć moją torbę do taksówki? zapytała uprzejmie. Trzymając się za ręce, powoli ruszyli w stronę auta. Pani wielokrotnie dziękowała, a Krzysztof odparował: Nic nie szkodzi, staram się traktować pasażerów tak, jak chciałbym, żeby traktowano moją mamę.
W środku taksówki podała adres, potem się zawahała. Czy możesz mnie przejechać przez śródmieście? spytała. To nie najkrótsza trasa, odparł kierowca. Nie szkodzi, jadę do domu spokojnej starości, odpowiedziała cicho. Krzysztof spojrzał w lusterko; jej oczy błyszczały. Nie mam już rodziny. Lekarz mówi, iż nie mam dużo czasu.
Kierowca po cichu wyłączył taksometr. Jaka trasa Cię interesuje? zapytał. Przez kolejne dwie godziny krążyli po Warszawie. Pokazywała mu budynek, w którym kiedyś pracowała jako operator windy, dzielnicę, w której z mężem mieszkali jako nowożeńcy, i stary dom taneczny, w którym jako mała dziewczynka wirowała na parkiecie. Czasem prosiła, by zwolnił, patrząc zamyślonym wzrokiem na rogi ulic czy budynki, które przywoływały wspomnienia.
Gdy pierwsze promienie świtu przebiły się przez okna, powiedziała: Jestem zmęczona, jedźmy. Dotarli do małego domu opieki. Czekali tam dwaj opiekunowie. Krzysztof zaniósł torbę do środka, a pani już siedziała w wózku inwalidzkim.
Ile mam Panu zapłacić? zapytała, sięgając po portfel. Nic, odrzekł. Trzeba się utrzymać, protestowała. Mają się inni pasażerzy, odpowiedział. Bez zastanowienia pochylił się i przytulił ją mocno. Dzięki Tobie dostałam chwilę radości, wyszeptała.
Odszedł w bladym porannym świetle, a za nim zamknęły się drzwi cichy dźwięk końca pewnego rozdziału życia. Nie wziął już kolejnego pasażera, po prostu jeździł, zamyślony. Co by było, gdyby miał po prostu niecierpliwego kierowcę? Gdyby tylko raz trąbił i odjechał? Zrozumiał wtedy, iż nic, co robił wcześniej, nie było tak ważne jak ta noc.
Często myślimy, iż życie składa się z wielkich wydarzeń. A prawdziwe wielkości rodzą się w cichych momentach, ukryte w drobnych gestach i dobroci.
Dodatkowo, opowieść o nocnej jeździe z tą starszą kobietą rozeszła się wśród warszawskich taksówkarzy jak legenda. Jeden młody kolega, słysząc ją, powiedział:
To tylko kilka godzin mojego życia po co tak tracić czas?
Na co starszy kolega odparł:
Bo nigdy nie wiemy, kiedy nasze godziny zamienią się w czyjeś ostatnie wspomnienia.
Wszyscy myślą, iż trzeba się spieszyć: szybciej zarobić, szybciej dotrzeć, szybciej zdążyć. Czasem ważniejsze jest zatrzymać się, posłuchać, być obok. To właśnie takie chwile stają się częścią cudzej historii, a więc i naszej. Kiedy kiedyś zapytają nas, czym wypełnione było nasze życie, najprawdopodobniej przywołamy nie zarobione złotówki czy przejechane kilometry, ale te małe wielkie czyny, które ogrzewały czyjeś serce.
Dobro nie wymaga wiele tylko obecności i uwagi. A właśnie to zamienia zwykły dzień w moment, który naprawdę warto przeżyć.
