Kierowca taksówki z Warszawy podjechał do swojego ostatniego klienta na noc i trąbił.
Trąbił jeszcze raz.
Nic.
Mógł już odjechać, ale postanowił zatrzymać się, wyjść z auta i zapukać do drzwi.
Jedna chwila, odezwał się słaby, staruszkowy głos.
Usłyszał powolne, skrzypiące kroki. Drzwi otworzyła maleńka pani w dziewięćdziesiątce, w kwiecistej sukience i małej czapeczce z welonem, jakby wyszła prosto z lat czterdziestych. Obok niej stała mała, nylonowa walizka. W środku mieszkanie wyglądało, jakby zatrzymało się w czasie meble przykryte prześcieradłami, brak zegarów, brak naczyń, tylko karton ze starymi zdjęciami i szkło w rogu.
Czy mogłabyś mi podać torbę do samochodu? zapytała uprzejmie.
Ramię w ramię, szli powoli do taksówki. Dziękowała mu nieustannie.
Nic nie kosztuje, odpowiedział. Staram się traktować pasażerów tak, jak chciałbym, żeby traktowano moją mamę.
W środku podała adres, a potem się wahała.
Czy możesz mnie zawieźć przez środek miasta?
To nie najkrótsza trasa, odpowiedział.
Nie szkodzi, jedźmy, bo jadę do domu spokojnej starości, powiedziała cicho.
Spojrzał w lusterko. Jej oczy błyszczały.
Nie mam już rodziny. Lekarz mówi, iż nie mam dużo czasu.
Kierowca dyskretnie wyłączył taksometr.
Jaką drogą chcesz jechać?
Przez kolejne dwie godziny krążyli po Warszawie. Pokazała mu budynek, w którym kiedyś pracowała jako operator windy. Dzielnicę, w której z mężem mieszkali jako nowożeńcy. Stary parkiet, na którym jako mała dziewczynka tańczyła w kręgu. Czasem prosiła, by zwolnił, patrząc milcząco na rogi ulic, które przywoływały wspomnienia.
Gdy pierwsze promienie świtu przebiły niebo, powiedziała: Jestem zmęczona, jedźmy.
Dotarli do małego domu opieki. Czekali dwaj opiekunowie. On wziął jej torbę i wszedł, a ona już siedziała w wózku.
Ile mam ci zapłacić? zapytała, sięgając po portfel.
Nic, odparł.
Trzeba przecież żyć, protestowała.
Są inni klienci, odrzekł.
Bez zastanowienia pochylił się i przytulił ją. Ona mocno się trzymała.
Dałeś starej kobiecie mały moment radości, wyszeptała.
Odszedł w bladym porannym świetle. Za nim zamknęły się drzwi cichy dźwięk ostatniego rozdziału życia. Nie wziął już żadnego pasażera, po prostu jechał, zamyślony.
Co by było, gdyby miał niecierpliwego kierowcę? Gdyby tylko trąbił raz i odjechał?
Zdał sobie sprawę, iż nic, co robił wcześniej, nie było tak ważne jak tej nocy.
Często myślimy, iż życie składa się z wielkich wydarzeń.
A prawdziwe wielkie chwile przychodzą cicho w przebraniu czegoś małego i owinięte w dobroć.
Bonus
Historia o nocnej przejażdżce ze starszą panią rozniosła się wśród warszawskich taksówkarzy jak legenda. Jeden młody kierowca, słysząc ją, powiedział:
To tylko kilka godzin mojego życia po co tak marnować czas?
Na co starszy kolega odpowiedział:
Bo nigdy nie wiemy, kiedy nasze minuty zamienią się w czyjeś ostatnie wspomnienia.
Wszyscy myślą, iż trzeba się spieszyć: szybciej zarobić, szybciej dotrzeć, szybciej zdążyć. ale czasem ważniejsze jest zatrzymać się. Posłuchać. Być przy kimś.
To właśnie takie chwile stają się częścią cudzej historii a więc i naszej.
Kiedy kiedyś zapytają nas, czym było nasze życie, najprawdopodobniej przywołamy nie pieniądze i nie kilometry, ale te małe wielkie gesty, które ogrzały czyjeś serce.
Dobro nie wymaga wiele tylko obecności i uwagi. A to właśnie zamienia zwykły dzień w moment, który warto przeżyć.
