W wieku 65 lat zrozumiałam, iż najstraszniejsze nie jest bycie samą, ale błaganie własnych dzieci o telefon, wiedząc, iż jesteś dla nich ciężarem

W wieku 65 lat zrozumiałam, iż najstraszniejsze to nie być samotną, ale błagać własne dzieci o telefon, wiedząc, iż jesteś dla nich ciężarem.

Mamo, cześć, potrzebuję twojej pomocy.

Głos syna w słuchawce brzmiał, jakby rozmawiał z upierdliwym podwładnym, a nie z matką.

Halina Nowak zastygła z pilotem w dłoni, nie włączając wieczornych wiadomości.

Krzysiu, dzień dobry. Coś się stało?

Nie, nic takiego westchnął zniecierpliwiony Krzysztof. Tylko z Agnieszką złapaliśmy last minute, jutro rano wylatujemy.

A nie mamy z kim zostawić Dżokera. Weźmiesz go do siebie?

Dżoker. Ogromny, śliniący się dog niemiecki, który w jej małym dwupokojowym mieszkaniu zajmował więcej miejsca niż stara witryna.

Na długo? zapytała ostrożnie Halina, choć znała odpowiedź.

No, na tydzień. Może dwa. Zobaczymy. Mamo, no kto, jak nie ty? Do hotelu dla psów go oddawać to okrucieństwo. Wiesz, jaki on wrażliwy.

Halina spojrzała na swoją kanapę, obitą nową, jasną tkaniną. Oszczędzała na tapicerkę pół roku, odmawiając sobie drobnych przyjemności. Dżoker zniszczyłby ją w parę dni.

Krzysiu, ja to niezbyt wygodne. Dopiero co skończyłam remont.

Jaki remont? w jego głosie pojawiło się irytowanie. Tapety przekleiłaś?

Dżoker jest wychowywany, tylko nie zapominaj z nim wychodzić. Dobra, Agnieszka woła, pakujemy się. Przywieziemy go za godzinę.

Krótkie sygnały.

Nawet nie zapytał, jak się czuje. Nie pogratulował urodzin, które minęły tydzień temu. Sześćdziesiąt pięć lat.

Czekała na telefon cały dzień, przygotowała swoją słynną sałatkę, założyła nową sukienkę. Dzieci obiecały wpaść, ale się nie pojawiły.

Krzysztof wysłał krótkiego SMS-a: Mamo, wszystkiego najlepszego! Zasypani w pracy. Ania nie napisała nic.

A dziś potrzebuję twojej pomocy.

Halina powoli usiadła na kanapie. Nie chodziło o psa ani o zniszczoną tapicerkę.

Chodziło o to upokarzające uczucie bycia funkcją. Ona darmowa petsitterka, awaryjna pomoc, ostatnia deska ratunku. Człowiek-funkcja.

Przypomniała sobie, jak lata temu, gdy dzieci były małe, marzyła, by wyrosły na samodzielne.

Teraz zrozumiała, iż najstraszniejsze nie jest osamotnienie w pustym mieszkaniu. Najstraszniejsze z bijącym sercem czekać na telefon, wiedząc, iż jesteś potrzebna tylko wtedy, gdy coś od ciebie chcą.

Błagać o ich uwagę, kupując ją kosztem własnego komfortu i godności.

Po godzinie zadzwonili do drzwi. Na progu stał Krzysztof, trzymając za smycz ogromnego psa. Dżoker radośnie wpadł do środka, zostawiając na czystej podłodze błotniste ślady.

Mamo, tu karma, tu zabawki. Trzy spacery dziennie, pamiętasz. Dobra, lecimy, bo spóźnimy się na samolot! wcisnął jej smycz do ręki, cmoknął w policzek i zniknął za drzwiami.

Halina została w przedpokoju. Dżoker już obwąchiwał nogi fotela.

Z głębi mieszkania dobiegł dźwięk rozdzieranej tkaniny.

Spojrzała na telefon. Może zadzwonić do córki? Ania, może ona zrozumie? Ale palec zawisł nad ekranem.

Ania nie dzwoniła od miesiąca. Pewnie też zajęta. Ma swoje życie, swoją rodzinę.

I wtedy Halina po raz pierwszy nie poczuła zwykłej złości. Zastąpiło ją coś innego. Chłodne, jasne i bardzo trzeźwe zrozumienie. Dość.

Poranek zaczął się od tego, iż Dżoker, wyrażając miłość, wskoczył na łóżko i zostawił na śnieżnobiałej poszewce dwa brudne ślady łap wielkości spodka.

Nowa kanapa w salonie była podarta w trzech miejscach, a ulubiony fikus, który hodowała pięć lat, leżał na podłodze z pogryzionymi liśćmi.

Halina nalała sobie walerianek prosto z buteleczki i wybrała numer syna. Nie odebrał od razu.

W tle słychać było szum fal i śmiech Agnieszki.

Mamo, co? U nas super, morze cudowne!

Krzysiu, chodzi o psa. Niszczy mieszkanie. Podarł kanapę, nie daję z nim rady.

Jak to? искренне удивился син. Он никогда ничего не драл. Может, ты его запираешь? Ему нужна свобода. Мам, ну не начинай, а? Мы только прилетели, хотим отдохнуть. Просто погуляй с ним подольше, он и успокоится.

Spacerowałam z nim dziś rano dwie godziny! Ciągnie tak, iż ledwo utrzymuję smycz. Krzysiu, zabierz go, proszę. Znajdźcie inną opiekę.

W słuchawce zapadła cisza. Potem głos Krzysztofa stał się twardy.

Mamo, serio? Jesteśmy na końcu świata. Jak mam go zabrać? Sam