Nigdy nie wyobrażałam sobie, iż w wieku 62 lat mogę zakochać się ponownie tak mocno jak w młodości. Moje przyjaciółki się śmiały, ale ja promieniałam szczęściem. Jego imię to Mateusz, był ode mnie nieco starszy.
Poznaliśmy się na koncercie muzyki klasycznej – zupełnie przypadkowo zaczęliśmy rozmawiać w przerwie i odkryliśmy, iż mamy wspólne zainteresowania. Tego wieczoru za oknem cicho padał letni deszcz, powietrze pachniało świeżością i rozgrzanym asfaltem, a ja nagle poczułam się znowu młoda i otwarta na świat.
Mateusz był uprzejmy, troskliwy i miał świetne poczucie humoru – śmialiśmy się z tych samych historii z przeszłości. Przy nim czułam, iż odzyskuję euforia życia. Ale ten czerwiec, który przyniósł mi tyle szczęścia, niedługo został przyćmiony przez niepokój, o którym wtedy jeszcze nie wiedziałam.
Zaczęliśmy spotykać się coraz częściej – chodziliśmy razem do kina, rozmawialiśmy o książkach i o latach samotności, do której zdążyłam się już przyzwyczaić. Pewnego dnia zaprosił mnie do swojego domu nad jeziorem – to było przepiękne miejsce. Powietrze było przesycone zapachem sosen, a złote promienie zachodzącego słońca odbijały się na powierzchni wody.
Pewnego wieczoru, kiedy zostałam na noc, Mateusz pojechał do miasta „załatwić pewne sprawy”. W czasie jego nieobecności zadzwonił jego telefon. Na ekranie pojawiło się imię Maria. Nie chciałam być nieuprzejma i nie odebrałam, ale poczułam niepokój – kim była ta kobieta? Kiedy Mateusz wrócił, powiedział, iż Maria to jego siostra i iż ma problemy zdrowotne. Jego głos brzmiał szczerze, więc się uspokoiłam.
Jednak w kolejnych dniach zaczął coraz częściej znikać, a Maria dzwoniła regularnie. Nie mogłam się pozbyć uczucia, iż coś przede mną ukrywa. Byliśmy sobie tak bliscy, a jednak czułam, iż jest jakaś tajemnica.
Pewnej nocy obudziłam się i zdałam sobie sprawę, iż nie ma go obok mnie. Przez cienkie ściany domu wyraźnie usłyszałam jego cichy głos rozmawiający przez telefon:
— Maria, poczekaj… Nie, ona jeszcze nic nie wie… Tak, rozumiem… Ale potrzebuję jeszcze trochę czasu…
Moje ręce zaczęły drżeć: Ona jeszcze nic nie wie – to na pewno było o mnie. Ostrożnie wróciłam do łóżka i udawałam, iż śpię, gdy wrócił do pokoju. Ale w mojej głowie kłębiły się setki pytań. Co on ukrywa? Dlaczego potrzebuje więcej czasu?
Rano powiedziałam mu, iż chcę się przejść i kupić świeże owoce na targu. W rzeczywistości znalazłam spokojne miejsce w ogrodzie i zadzwoniłam do przyjaciółki:
— Zofia, nie wiem, co robić. Czuję, iż między Mateuszem a jego siostrą dzieje się coś poważnego. Może mają długi, albo… nie chcę myśleć o najgorszym. Dopiero zaczęłam mu ufać.
Zofia westchnęła po drugiej stronie:
— Musisz z nim porozmawiać, inaczej będziesz się męczyć podejrzeniami.
Tego wieczoru nie wytrzymałam dłużej. Gdy Mateusz wrócił z kolejnej podróży, zapytałam go, ledwo powstrzymując drżenie w głosie:
— Mateuszu, przypadkiem podsłuchałam twoją rozmowę z Marią. Powiedziałeś, iż ja jeszcze nic nie wiem. Proszę, wyjaśnij mi, o co chodzi.
Zbladł i spuścił wzrok:
— Przepraszam… Zamierzałem ci powiedzieć. Tak, Maria to moja siostra, ale ma poważne problemy finansowe – ma ogromne długi i grozi jej utrata domu. Poprosiła mnie o pomoc, a ja… oddałem prawie wszystkie moje oszczędności. Bałem się, iż jeżeli się dowiesz, uznasz mnie za niestabilnego finansowo i zdecydujesz, iż nie możemy razem budować przyszłości. Chciałem najpierw wszystko załatwić, porozmawiać z bankiem…
— Ale dlaczego powiedziałeś, iż jeszcze nic nie wiem?
— Bo bałem się, iż jak się dowiesz, odejdziesz… Dopiero co zaczęliśmy coś razem budować. Nie chciałem cię odstraszyć moimi problemami.
Poczułam ból w sercu, ale jednocześnie ulgę. Nie było innej kobiety, nie było podwójnego życia, nie było oszustwa – był tylko strach przed moją utratą i chęć pomocy siostrze.
Łzy napłynęły mi do oczu. Wzięłam głęboki oddech, przypominając sobie wszystkie lata samotności, które mnie dręczyły, i nagle zrozumiałam – nie chciałam ponownie stracić kogoś bliskiego przez nieporozumienie.
Chwyciłam dłoń Mateusza:
— Mam 62 lata i chcę być szczęśliwa. jeżeli mamy problemy, rozwiążemy je razem.
Mateusz w końcu odetchnął z ulgą i mocno mnie objął. W świetle księżyca zobaczyłam w jego oczach łzy wzruszenia. Wokół nas wciąż grały świerszcze, a ciepłe nocne powietrze niosło zapach sosnowej żywicy, wypełniając ciszę delikatnym szeptem natury.
Następnego ranka zadzwoniliśmy do Marii, a ja sama zaproponowałam pomoc w negocjacjach z bankiem – zawsze lubiłam organizować takie sprawy i miałam jeszcze kilka przydatnych kontaktów.
Podczas rozmowy poczułam, iż znajduję rodzinę, o której marzyłam od dawna – nie tylko ukochanego mężczyznę, ale także bliskich krewnych, których byłam gotowa wspierać.
Patrząc wstecz na nasze lęki i wątpliwości, zrozumiałam, jak ważne jest, aby nie uciekać przed problemami, ale stawiać im czoła razem, trzymając się za ręce. Tak, sześćdziesiąt dwa lata to może nie jest najbardziej romantyczny wiek na nową miłość, ale okazuje się, iż choćby teraz los może podarować ci niezwykły dar – jeżeli tylko przyjmiesz go z otwartym sercem.
