Dopiero w wieku pięćdziesięciu pięciu lat zrozumiałem, iż najstraszniejsze to nie puste mieszkanie, ale dom pełen ludzi, dla których jesteś niepotrzebny.
Znowu kupiłeś nie ten chleb głos synowej Kasi wbił się w uszy, gdy rozpakowywałem torby w kuchni. Prosiłam bez drożdży. Już piąty raz.
Demonstracyjnie wzięła bagietkę, którą przyniosłem, i obróciła ją w dłoniach, jakby to była jakaś trująca gąsienica.
Kasia, zapomniałem, przepraszam. W wirze spraw.
Zawsze jesteś w wirze, Henryku. A my to potem mamy jeść. Bartuś może mieć alergię.
Rzuciła chleb na blat z miną, jakby robiła mi łaskę, nie wyrzucając go od razu do śmieci.
Przełknąłem ślinę. Mój wnuk Bartek miał sześć lat i nigdy w życiu nie miał alergii na zwykły chleb.
Do kuchni zajrzał syn.
Tato, nie widziałeś mojego niebieskiego swetra?
Widziałem, Wojtku. Jest w praniu, wczoraj
Po co? choćby nie dał mi dokończyć. Przecież chciałem go dziś założyć! No, tato!
Zniknął, zostawiając mnie z tym irytującym no, tato, które w ostatnich czasach bolało bardziej niż policzek. Uprałem jego rzecz. Zadbam. I znów byłem winny.
Powoli przeszedłem do swojego pokoju, mijając salon, gdzie Kasia już głośno opowiadała przez telefon przyjaciółce, iż teść znowu odleciał. Śmiech w słuchawce był tak samo kłujący jak jej słowa.
Mój pokój wydawał się jedynym bezpiecznym miejscem w tym dużym, niegdyś przytulnym domu. Teraz brzęczał jak ul.
Stałe rozmowy, wrzask dziecka, telewizor, który nie milknął, trzaskanie drzwi. Hałas. Tłoczno. I do szaleństwa samotnie.
Usiadłem na łóżku. Całe życie bałem się zostać sam. Bałem się, iż dzieci dorosną i odlecą, a ja będę siedział w pustych pokojach. Jaki byłem głupi.
Dopiero w pięćdziesiąt pięć lat zrozumiałem, iż najstraszniejsze to nie puste mieszkanie, ale dom pełen ludzi, dla których jesteś tylko dodatkiem.
Jesteś dla nich darmową usługą. Chodzącą funkcją, która ciągle się psuje. Podaj, przynieś, wypierz ale tylko tak, jak oni chcą. Krok w lewo, krok w prawo i już przeszkadzasz, irytujesz, zawadzasz.
Wieczorem spróbowałem jeszcze raz. Syn siedział pochylony nad laptopem.
Wojtek, może porozmawiamy?
Tato, nie widzisz, iż jestem zajęty? choćby nie podniósł wzroku.
Chciałem tylko
Później, dobrze?
Ale to później nigdy nie nadeszło. On i Kasia mieli swoje życie, swoje plany, swoje rozmowy. A ja byłem tłem. Jak stara sofa albo lampa, która już dawno znudziła. Obecny, a jednak nieobecny.
Zapukano do drzwi. To był Bartek.
Dziadku, poczytaj podał mi książkę.
Serce zabiło radośnie. To był mój promyk. Jedyny, dla którego
Bartek! nagle w drzwiach stanęła Kasia. Mówiłam, żeby nie zawracać dziadkowi głowy! Chodź, masz czas na tablet.
Zabrała książkę i wyprowadziła chłopca za rękę.
A ja zostałem, patrząc na zamknięte drzwi. I wtedy zrozumiałem: nie mogę dłużej być tylko tłem. Coś musi się zmienić. Inaczej rozpuszczę się w ścianach tego domu jak cień.
Decyzja nie przyszła od razu. Dojrzewała we mnie kilka dni, gdy mechanicznie zmywałem naczynia, chodziłem po zakupy i połykałem ciche docinki.
Ostatecznie utwierdziła się, gdy w koszu zobaczyłem prawie pełny garnek mojego bigosu za tłusto, jesteśmy na diecie.
Postanowiłem zacząć od małego. Od przestrzeni dla siebie.
W sobotę rano, gdy wszyscy jeszcze spali, wyciągnąłem z szafy pudła z rzeczami zmarłej żony. Jej książki, narzędzia, stare zdjęcia. Rozłożyłem je w salonie na dużym stole. Chciałem stworzyć kącik pamięci, powiesić jej portret.
Pierwsza zeszła Kasia. Zastygła w drzwiach, jakby ujrzała szczura.
Co to ma być?
Dzień dobry, Kasia. Porządkuję rzeczy.
Widzę. Nie możesz tego robić w swoim pokoju? Zasypałeś cały salon. Mamy dziś gości, tak przy okazji.
To też mój salon odpowiedziałem spokojnie, ale stanowczo. Sam byłem zaskoczony, jak pewnie to zabrzmiało. To rzeczy twojej teściowej. Matki Wojtka.
Kasia prychnęła i obrażona ruszyła do kuchni, głośno waląc czajnikiem. Po dziesięciu minutach pojawił się Wojtek zwabiony zapachem kawy i moją rewolucją.
Tato, co to za bałagan? Kasia mówi, iż wszystko pozawalałeś.
Chciałem powiesić portret mamy. Tutaj wskazałem na ścianę.
Tutaj? spojrzał najpierw na ścianę, potem na mnie. Zwariowałeś? Mamy nowoczesny wystrój. Jaki portret? Kasia już choćby designerowskie lustro wybrała.
Właśnie tak. Lustro. Modne. Ważniejsze niż pamięć o jego matce.
Wojtku, to mój dom.
O, zaczyna się przewrócił oczami. Znowu twoje mój dom. My tu też mieszkamy! Robiliśmy remont!
Remont to była jaskrawa farba na kuchennej ścianie, na której się skończyło.
Dlatego chcę, żeby ten dom pozostał domem, a nie przejściowym hotelem z modnymi lustrami.
Wieczorem podeszli razem. Twarze mieli poważne, niemal napięte. Usiedli naprzeciwko.
Tato, pomyśleliśmy zaczął Wojtek słodkim tonem. Ten dom jest za duży dla nas wszystkich. Rachunki kosmiczne, sprzątanie męczy.
Kasia podchwyciła, patrząc mi w oczy:
Tak, Henryku. Dbamy o ciebie. Sam będziesz miał ciężko, gdy my z Wojtkiem się wyprowadzimy.
Po plecach przebiegł mi dreszcz.
To gdzie się wybieracie?
Chcemy sprzedać dom powiedział Wojtek. Kupimy sobie mieszkanie w nowym budynku. A tobie kawalerkę. Małą, przytulną. Ale swoją.
Patrzyłem to na syna, to na synową. Nie żartowali. Już wszystko postanowili. Już w myślach podzielili pieniądze z mojego domu. Mojej twierdzy. Mojego życia.
Sprzedać mój dom?
Dlaczego od razu twój? warknęła Kasia. My tu też mieszkamy, inwestujemy. Chcesz, żeby
