W wieku 55 lat odkryłam, iż pusty dom nie jest tak straszny jak pełen ludzi, dla których nic nie znaczysz.

Dopiero w wieku pięćdziesięciu pięciu lat zrozumiałam, iż najstraszniejsze to nie pusty dom, ale dom pełny ludzi, dla których jesteś nikim.

„Znów kupiłaś nie ten chleb” głos synowej Kasi wbił się w moje uszy, gdy rozkładałam zakupy w kuchni. „Prosiłam o bezglutenowy! Już któryś raz z rzędu!”

Demonstracyjnie wzięła bochenek, który przyniosłam, i obracała go w dłoniach, jakby to była jakaś trująca gąsienica.

„Kasiu, zapomniałam, wybacz. Byłam zajęta.”

„Zawsze jesteś zajęta, Anno Stanisławo. A potem my to musimy jeść. Bartek może dostać alergii.”

Rzuciła chleb na blat z miną, jakby robiła mi łaskę, nie wyrzucając go od razu do śmieci.

Przełknęłam ślinę. Mój wnuk Bartek miał sześć lat i nigdy w życiu nie miał alergii na zwykły chleb.

Do kuchni zajrzał syn.

„Mamo, nie widziałaś mojego granatowego swetra?”

„Widziałam, Wojtku. Jest w praniu, wczoraj”

„Po co?!” choćby nie pozwolił mi dokończyć. „Właśnie chciałem go dziś założyć! No, mamo!”

Zniknął, zostawiając mnie z tym rozdrażnionym „no, mamo”, które ostatnio bolało bardziej niż policzek. Uprałam jego rzecz. Zadbalam. I znów byłam winna.

Powoli przeszłam do swojego pokoju, mijając salon, gdzie Kasia już głośno opowiadała koleżance przez telefon, iż „teściowa znowu odstawia”. Śmiech w słuchawce był tak samo kłujący jak jej słowa.

Mój pokój wydawał się jedynym bezpiecznym miejscem w tym dużym, niegdyś przytulnym domu. Teraz brzęczał jak ul.

Ciągłe rozmowy, dziecięce wrzaski, telewizor, który nigdy nie milknął, trzaskanie drzwiami. Hałas. Tłok. I do szaleństwa samotnie.

Usiadłam na łóżku. Całe życie bałam się zostać sama. Bałam się, iż dzieci wyrosną i odlecą, a ja będę siedzieć w pustych pokojach. Jaka byłam głupia.

Dopiero w pięćdziesiątym piątym roku życia zrozumiałam, iż najstraszniejsze to nie puste mieszkanie, ale dom pełen ludzi, dla których jesteś nikim.

Jesteś dla nich darmowym dodatkiem. Funkcją, która ciągle zawodzi. Podaj, przynieś, upierz ale tylko tak, jak oni powiedzą. K