W Nowy Rok wyrzucili go z domu. Po latach on otworzył im drzwi, ale nie te, których się spodziewali.

W sylwestrową noc rodzice wyrzucili go na ulicę. Po latach otworzył im drzwi – ale nie do miejsca, do którego chcieli wejść.

Za oknami migotały lampki, w domach śpiewano kolędy i przytulano się pod choinką. Miasto żyło w oczekiwaniu święta. A on stał na ganku, sam, w lekkiej kurtce i kapciach, z plecakiem wbitym w śnieg, nie wierząc, iż to się dzieje naprawdę. Tylko przenikliwy wiatr i lodowate płatki śniegu uderzające w twarz potwierdzały – to nie sen.

– Wynoś się! Żebym cię więcej nie widział! – wrzasnął ojciec, a ciężkie drzwi z hukiem zatrzasnęły się przed jego nosem.

A matka? Stała w kącie, cicho, z podkulonymi ramionami, patrząc w podłogę. Ani słowa. Ani gestu w jego stronę. Tylko przygryzła wargę i odwróciła wzrok. To milczenie było głośniejsze niż każdy krzyk.

Marek Nowak zszedł z ganku. Śnieg natychmiast przemókł mu buty. Szedł przed siebie, nie patrząc, gdzie stąpa. Za oknami pito herbatę, wręczano prezenty, śmiano się. A on – nikomu niepotrzebny – topniał w białej ciszy.

Pierwszy tydzień spędził, śpiąc, gdzie popadło – na przystankach, w klatkach schodowych, w piwnicy. Wszędzie go przeganiano. Jadł, co znalazł w śmietnikach. Pewnego dnia ukradł choćby chleb. Nie ze złości – z rozpaczy.

Pewnego razu staruszek z laską znalazł go w piwnicy. Powiedział: „Trzymaj się. Ludzie to skurczybyki. Ale ty nie bądź taki”. I odszedł, zostawiając puszkę mięsa.

Marek zapamiętał te słowa na zawsze.

A potem zachorował. Gorączka, dreszcze, majaczenie. Był bliski śmierci, gdy ktoś wyciągnął go ze śniegu. To była Alicja Kowalska – pracownica socjalna. Przytuliła go i szepnęła: „Cicho. Już nie jest”Już nie jesteś sam.”.