Noc poślubna miała być najszczęśliwszym momentem w życiu kobiety. Siedziałam przed toaletką, z jeszcze świeżą szminką na ustach, gdy dźwięk weselnych bębnów na zewnątrz powoli cichł. Rodzina mojego męża już się rozeszła. Pokój młodych był wystawnie udekorowany, złote światło odbijało się od czerwonych jedwabnych wstęg. Ale moje serce było ciężkie, a niepokojące przeczucie wpełzało do środka.
Cichutkie pukanie do drzwi. Zamarłam. Kto mógłby przyjść o tej porze? Otworzyłam lekko i w szczelinie ujrzałam zatroskane oczy naszej długoletniej gosposi, Wandzi. Jej głos drżał, gdy szepnęła:
Jeśli chcesz żyć, przebierz się i uciekaj tylnym wyjściem. Teraz. Szybko, zanim będzie za późno.
Stałam jak sparaliżowana. Serce waliło mi jak młot. Zanim zdążyłam zareagować, Wanda rozszerzyła oczy i dała znak, bym milczała. Ten wzrok nie był żartem. Pierwotny strach ścisnął mi gardło, a dłonie, które kurczowo chwytały suknię ślubną, zaczęły drżeć. W tej samej chwili usłyszałam kroki mojego nowego męża zbliżające się do pokoju.
W jednej chwili musiałam podjąć decyzję: zostać czy uciekać.
Szybko przebrałam się w zwykłe ubranie, wcisnęłam suknię pod łóżko i wymknęłam się w ciemność w stronę tylnych drzwi. Wąska uliczka na zewnątrz przejmowała chłodem. Wanda otworzyła stare drewniane wrota i popchnęła mnie, bym biegła. Nie odważyłam się obejrzeć, słysząc tylko jej cichą instrukcję:
Biegnij prosto, nie oglądaj się za siebie. Ktoś na ciebie czeka.
Biegłam, jakby serce miało mi wyskoczyć z piersi. Pod słabym światłem latarni stał motor. Średnio wiekowy mężczyzna wciągnął mnie na siedzenie i ruszył w noc. Mogłam tylko kurczowo się trzymać, podczas gdy łzy spływały mi po twarzy.
Po niemal godzinie krętych dróg zatrzymaliśmy się przed małym domkiem na obrzeżach Warszawy. Mężczyzna wprowadził mnie do środka i powiedział cicho: Zostaniesz tu na razie. Jesteś bezpieczna.
Osunęłam się na krzesło, wyczerpana. W głowie kłębiły się pytania: Dlaczego Wanda mnie uratowała? Co się naprawdę działo? Kim adekwatnie był mężczyzna, za którego wyszłam za mąż?
Na zewnątrz noc była gęsta, ale we mnie rozpętała się burza.
Prawie nie spałam. Każdy odgłos przejeżdżającego samochodu, każde szczekanie psa w oddali wyrywało mnie z letargu. Mężczyzna, który mnie tu przywiózł, palił papierosa na ganku, a blask żaru oświetlał jego poważną twarz. Nie śmiałam pytać, widząc tylko w jego oczach mieszankę litości i czujności.
O świcie pojawiła się Wanda. Padłam przed nią na kolana, dziękując ze łzami. Ale ona tylko podniosła mnie, mówiąc ochrypłym głosem:
Musisz poznać prawdę. Tylko wtedy będziesz mogła się uratować.
Prawda wyszła na jaw. Rodzina mojego męża nie była taka niewinna. Za fasadą bogactwa kryły się podejrzane interesy i ogromne długi. To małżeństwo nie było z miłości, tylko transakcją zostałam wybrana na synową, by spłacić ich zobowiązania.
Wanda wyjawiła, iż mój nowy mąż miał przeszłość związaną z przemocą i narkotykami. Dwa lata wcześniej w tym samym domu doprowadził do śmierci młodej kobiety, ale jego wpływowa rodzina zamiotła sprawę pod dywan. Od tamtej pory wszyscy w domu żyli w strachu. Gdybym została tamtej nocy, mogłabym być jego kolejną ofiarą.
Dreszcz przeszył mnie na wskroś. Każde słowo kłuło jak nóż. Przypomniałam sobie jego złowieszcze spojrzenie podczas wesela, bolesny uścisk dłoni, gdy żegnał gości. To, co myślałam, iż było zwykłym zdenerwowaniem, okazało się zapowiedzią czegoś strasznego.
Nieznajomy jak się okazało, daleki siostrzeniec Wandy wtrącił:
Musisz natychmiast stąd wyjechać. Nigdy nie wracaj. Będą cię szukać, a im dłużej będziesz zwlekać, tym większe niebezpieczeństwo.
Ale gdzie miałam iść? Nie miałam pieniędzy, dokumentów. Telefon zabrali mi zaraz po ślubie, by nie rozpraszać uwagi. Byłam zupełnie bezradna.
Wanda wyciągnęła małą sakiewkę: kilka banknotów, stary telefon i mój dowód osobisty, który potajemnie zabrała. Rozpłakałam się, niezdolna do słowa. W tej chwili zrozumiałam, iż uciekłam z pułapki, ale droga przede mną była pełna niepewności.
Postanowiłam zadzwonić do matki. Gdy usłyszałam jej łamiący się głos, ledwo mogłam mówić. Ale Wanda dała znak, bym powiedziała tylko półprawdę, nie zdradzając miejsca pobytu rodzina męża na pewno wysłałaby ludzi, by mnie śledzili. Matka mogła tylko płakać i błagać, bym przeżyła, obiecując, iż znajdziemy rozwiązanie.
Następne dni spędziłam ukryta w tym domku, nie wychodząc na zewnątrz. Siostrzeniec przynosił jedzenie, a Wanda wracała w dzień do głównego domu, by nie wzbudzać podejrzeń. Żyłam jak cień, dręczona pytaniami: Dlaczego ja? Czy znajdę w sobie siłę, by walczyć, czy skończę jako wieczna zbiegła?
Pewnego popołudnia Wanda wróciła z poważną miną:
Zaczynają się domyślać. Musisz zaplanować kolejny krok. To miejsce niedługo przestanie być bezpieczne.
Serce znów zaczęło walić. Zrozumiałam, iż prawdziwa walka dopiero się zaczyna.
Tej nocy Wanda przyniosła druzgocące wieści: moje kruche bezpieczeństwo się rozpadało. Wiedziałam, iż nie mogę wiecznie uciekać. jeżeli chcę naprawdę żyć, muszę stawić im czoła i uwolnić się raz na zawsze.
Powiedziałam W
