W końcu przestała to znosić. Dlaczego przestał ją kochać?

Dzisiaj postanowiłam, iż już dłużej tego nie zniosę. Nie rozumiem, dlaczego Krzysiek tak się do mnie odnosi czyżby przestał mnie kochać? Wczoraj znów wrócił późno w nocy i położył się spać w salonie.

Rano, gdy wyszedł na śniadanie, usiadłam naprzeciwko niego.
Krzysiu, możesz mi powiedzieć, o co chodzi?
Coś ci się nie podoba?
Pił kawę i unikał mojego wzroku.
Od kiedy urodzili się chłopcy, bardzo się zmieniłeś.
Nie zauważyłem.
Krzysiu, żyjemy jak sąsiedzi od dwóch lat. To chyba zauważyłeś?
Posłuchaj, a czego ty chcesz? W domu ciągle rozrzucone zabawki, śmierdzi jakąś mleczną kaszką, dzieci wrzeszczą Myślisz, iż to komuś się podoba?
Krzysiu, ale to twoje dzieci!
Zerwał się nerowo i zaczął chodzić po kuchni.
Wszystkie normalne żony rodzą jedno normalne dziecko. Żeby spokojnie bawiło się w kącie i nie przeszkadzało. A ty od razu dwoje! Mama mnie ostrzegała, ale nie słuchałem takie jak ty tylko potrafią się rozmnażać!
Jakie takie, Krzysiu?
Bez celu w życiu.
Ale to ty kazałeś mi rzucić studia, bo chciałeś, żebym poświęciła się rodzinie!
Usiadłam. Po chwili milczenia dodałam:
Myślę, iż powinniśmy się rozwieść.
Zastanowił się i odpowiedział:
Tylko za. Tylko warunek nie składaj pozwu o alimenty. Sam ci będę dawał pieniądze.
Odwrócił się i wyszedł z kuchni. Powinnam się rozpłakać, ale wtedy z pokoju dziecięcego dobiegł hałas. Bliźniaki się obudziły i domagały się mojej uwagi.

* * *

Po tygodniu spakowałam rzeczy, zabrałam chłopców i wyszłam. Miałam duży pokój w mieszkaniu komunalnym, który odziedziczyłam po babci. Wszyscy współlokatorzy byli nowi, więc postanowiłam się z nimi zaznajomić.

Z jednej strony mieszkał ponury, choć jeszcze nie stary, mężczyzna, z drugiej energiczna kobieta po sześćdziesiątce. Najpierw zapukałam do mężczyzny:
Dzień dobry! Jestem nową sąsiadką, chciałam się przedstawić. Kupiłam ciasto, może pan przyjdzie do kuchni na herbatę?
Starałam się uśmiechać. Mężczyzna obrzucił mnie spojrzeniem, po czym burknął:
Nie jem słodyczy. I zatrzasnął drzwi przed moim nosem.

Wzruszyłam ramionami i poszłam do Zofii Ignatowej. Ta zgodziła się na herbatę, ale tylko po to, by wygłosić przemowę.
A więc tak! Odpoczywam w dzień, bo wieczorami oglądam seriale. Mam nadzieję, iż twoje dzieci nie będą mi przeszkadzać wrzaskami. I proszę, nie pozwalaj im biegać po korytarzu! Niech niczego nie dotykają, nie brudzą i nie psują!

Mówiła długo, a ja z goryczą myślałam, iż życie tutaj będzie niełatwe.

* * *

Wysłałam chłopców do przedszkola, a sama zatrudniłam się tam jako pomoc nauczycielki. To było wygodne pracowałam do samego odbioru Janka i Staszka. Płacili grosze, ale przecież Krzysiek obiecał pomagać.

Przez pierwsze trzy miesiące, gdy trwała procedura rozwodowa, rzeczywiście przysyłał pieniądze. Ale po rozwodzie minęło już tyle samo czasu, a od niego nie było nic. Dwa miesiące nie płaciłam czynszu.

Stosunki z Zofią Ignatową pogarszały się z każdym dniem. Pewnego wieczoru, gdy karmiłam na kuchni chłopców, weszła sąsiadka w atłasowym szlafroku.
Kochanie, mam nadzieje, iż rozwiązałaś swoje problemy finansowe? Nie chciałabym zostać bez prądu czy gazu przez ciebie.

Westchnęłam.
Nie, jeszcze nie. Jutro pojadę do byłego męża całkiem zapomniał o dzieciach.

Zofia Ignatowa podeszła do stołu.
Ciągle karmisz ich makaronem Wiesz, iż jesteś złą matką?
Jestem dobrą matką! A tobie radziłabym nie wtrącać nosa tam, gdzie nie trzeba, bo można go stracić!

Co się wtedy zaczęło! Zofia wrzeszczała tak, iż aż uszy bolały. Na hałas wyszedł z pokoju sąsiad z drugiej strony Bogdan. Słuchał przez chwilę, jak Zofia wyzywa mnie, chłopców i cały świat, po czym odwrócił się i zniknął w swoim pokoju. Wrócił po minutce. Rzucił na stół przed Zofią pieniądze i powiedział:
Uspokój się. Masz na czynsz.

Kobieta zamilkła, ale gdy Bogdan zniknął, syknęła do mnie:
Pożałujesz tego!

Zignorowałam te słowa. Okazało się to błędem.

Następnego dnia pojechałam do Krzyśka. Wysłuchał mnie i stwierdził:
Mam teraz trudny okres, nie mogę ci nic dać.
Krzysiu, żartujesz? Muszę czymś nakarmić dzieci.
To karm, nie bronię.
Złożę pozew o alimenty.
Proszę bardzo, oficjalnie zarabiam tyle, iż dostaniesz grosze. I postaraj się więcej nie zawracać mi głowy!

Wracałam do domu, płacząc. Do wypłaty tydzień, a pieniędzy prawie nie ma. Ale w domu czekała na mnie kolejna niespodzianka dzielnicowy. Zofia napisała na mnie donos. Twierdziła, iż grożę jej życiu, a moje dzieci są głodne i zaniedbane.

Godzinę przesłuchiwał mnie dzielnicowy, a na koniec oznajmił:
Muszę powiadomić opiekę społeczną.
Proszę pana, o czym?! Nie zrobiłam nic złego!
Takie są procedury. Jest sygnał, trzeba go sprawdzić.

Wieczorem Zofia znów przyszła do kuchni.
Słuchaj, kochanie, jeżeli twoje dzieci jeszcze raz zakłócą mój spokój w dzień, natychmiast zgłoszę to do opieki społecznej!
Co pani robi?! To dzieci! Nie mogą całego dnia siedzieć w miejscu!
Gdybyś je odpowiednio karmiła, to chciałyby spać, a nie biegać!