Kilka dni przed moimi urodzinami przeszukiwałam szafę na piętrze. Tomek błagał mnie o koc piknikowy na szkolną wycieczkę i—oczywiście—nie potrafiłam odmówić.
„Proszę, mamo,” jęczał. „Obiecałem kolegom, iż przyniosę koc i napoje. I iż upieczesz te czekoladowe babeczki z karmelem.”
Więc, jak to dobra mama, zaczęłam grzebać. Stare walizki, poplątane kable, połamane wiatraki z dawnych letnich dni. A potem, wciśnięte w rogu, zobaczyłam to.
Czarny pudełko. Eleganckie. Kwadratowe. Schowane jak sekret.
Nie podglądałam, naprawdę. Ale byłam ciekawa. Wyjęłam je, usiadłam po turecku na dywanie i powoli uniosłam wieko.
Zaparło mi dech.
W środku leżała satynowa spódnica—głęboka śliwka, miękka jak szept, z delikatnym haftem ręcznym przy brzegu. Wytworna. Piękna.
I znajoma.
Pokazałam ją Krzysztofowi—mojemu mężowi—kilka miesięcy temu, gdy spacerowaliśmy po mieście. Minęliśmy butik, a ja wskazałam na nią w witrynie. „Zbyt ekstrawagancka,” powiedziałam, ale w głębi serca miałam nadzieję, iż zapamięta.
„Zasługujesz czasem na coś luksusowego,” roześmiał się wtedy.
Więc gdy zobaczyłam ją, starannie złożoną w bibułce, ukrytą w tym pudełku, wiedziałam. To musiał być mój prezent urodzinowy. Cicha euforia rozkwitła we mnie.
Może jeszcze wszystko było w porządku.
Nie chciałam zepsuć niespodzianki, więc zamknęłam pudełko, odłożyłam je na miejsce, a Tomkowi dałam stary pled. choćby kupiłam bluzkę pasującą do spódnicy i schowałam ją w szufladzie, czekając na wielkie odsłonięcie.
Nadeszły moje urodziny. Rodzina zebrała się. Krzysiek wręczył mi opakowany prezent z chłopięcym uśmiechem.
Książki.
Piękny stos powieści, starannie wybranych—ale spódnicy ani słowa.
Czekałam. Może zostawił ją na specjalną kolację lub chwilę tylko dla nas.
Ta chwila nigdy nie nadeszła.
Kilka dni później wróciłam do szafy, by rzucić jeszcze jedno spojrzenie. Ale pudełko… zniknęło.
Mimo to nic nie powiedziałam. Nie chciałam być żoną, która wątpi. Która wyciąga pochopne wnioski.
Nadzieja trzyma nas przy życiu, choćby gdy w głębi serca wiemy lepiej.
Minęły trzy miesiące. Żadnego śladu po spódnicy. Żadnej wzmianki. Tylko cisza.
Aż pewnego popołudnia, gdy przygotowywałam cytrynowe ciasteczka na zamówienie ślubne, Tomek wszedł do kuchni. Jego oczy biegały nerwowo, ramiona były spięte.
„Mamo?” powiedział cicho. „Muszę ci coś powiedzieć. Chodzi o tę spódnicę.”
Odłożyłam szpachelkę do lukru.
„Wiem, iż tata ją kupił,” zaczął. „Gdy poszliśmy do galerii po buty do piłki, kazał mi zaczekać na zewnątrz. Powiedział, iż musi coś kupić.”
Poczułam, jak żołądek mi się ściska.
„Był taki dzień,” ciągnął Tomek, „wymigałem się z lekcji. Wróciłem wcześniej, żeby złapać deskorolkę… ale usłyszałem głosy na górze. Myślałem, iż to ty z tatą.”
Zawahał się, przełknął ślinę.
„Ale ty o tej porze nigdy nie jesteś w domu. Zamarłem ze strachu. Schowałem się pod waszym łóżkiem.”
Serce pękało mi z bólu dla niego.
„Śmiała się, mamo. To nie byłaś ty. Widziałem jej nogi. Miała na sobie tę spódnicę.”
Stałam nieruchomo, pokój wirował w zwolnionym tempie.
Potem wyciągnęłam ramiona i przytuliłam go mocno.
Żadne dziecko nie powinno nosić takiego sekretu.
Kilka dni później zorganizowaliśmy przyjęcie urodzinowe dla Krzysztofa. Gotowałam. Sprzątałam. Uśmiechałam się.
Miałam na sobie granatową sukienkę i czerwoną szminkę. Włożyłam buty, których zawsze żałuję po godzinie. Grałam rolę—dobrej żony, gościnnej gospodyni, opoki.
W środku rozpadałam się na kawałki.
Przyjęcie tętniło rozmowami i muzyką, aż Tomek pociągnął mnie za rękaw.
„Mamo,” szepnął, szeroko otwartymi oczami. „To ona. Ta spódnica. Ma ją na sobie.”
Podążyłam za jego wzrokiem.
Pelagia.
Asystentka Krzysztofa. Stała przy stole z winem, promienna i pewna siebie w tej charakterystycznej śliwkowej spódnicy.
W spódnicy, którą schował.
W spódnicy, którą myślałam, iż będzie dla mnie.
Stała obok swojego męża, Witolda, trzymając kieliszek, jej twarz rozpromieniona.
Wzięłam tacę z przekąskami i przeszłam przez pokój z uśmiechem.
„Pelagio! Ta spódnica wygląda na tobie bosko. Gdzie ją znalazłaś?”
Mrugnęła, zaskoczona. „Och… dziękuję. To był prezent.”
„Jak urocze,” powiedziałam słodko. „Zabawne—miałam taką samą. Znalazłam ją u siebie w domu. Potem zniknęła.”
Jej uśmiech zadrżał.
Po drugiej stronie pokoju Krzysztof patrzył na nas, jakby sparaliżowany.
„Witoldzie!” zawołałam, przywołując go gestem. „Chodź do nas! Podziwialiśmy spódnicę Pelagii. Krzysiek, ty też!”
Czwórka stanęła w kręgu. Dłoń Pelagii drżała na kieliszku. Witold wyglądał na zdezorientowanego. Krzysztof—na załamanie.
„Kochałam tę spódnicę,” powiedziałam cicho. „Myślałam, iż jest dla mnie. Ale teraz widzę, iż była dla kogoś innego.”
Krzysztof odchrząknął. „Dałem ją Pelagii. Premia. Za doskonałą pracę.”
„Jakie to ujmujące,” odpowiedziałam, głos spokojny. „To za jej pracę… czy za wizyty w naszej sypialni podczas lunchu?”
Cisza.
Witold odstąpił od Pelagii. Jej usta rozchyliły się, oczy pełne wstydu.
„Nie wciągaj Tomka,” mruknął Krzysztof.
„Za późno,” odparłam. „Już był wciągnięty.”
Goście zaczęli to zauważać. Pokój zamarł. Rozmowy ucichły. Prawda wisiała w powietrzu jak dym.
Tej nocy, gdy wszyscy odeszli,Powiedziałam Krzysztofowi: „Chcę rozwodu,” a on bez słowa protestu tylko skinął głową, jakby od dawna na to czekał.
