Igor z uwagą przyglądał się swojemu biurku. zwykle panował tam, jak to się mówi, twórczy nieład. Ale dziś zamierzał wyjść wcześniej z pracy. Obchodził urodziny, mały jubileusz.
Dodatkowo Igor poprosił o tydzień urlopu, planując odpoczynek z rodziną nad jeziorami, więc postanowił posprzątać swoje stanowisko. – No, chyba jest porządek – pomyślał. Jego wzrok padł na zdjęcie stojące w rogu biurka i poczuł smutek. Nie tyle smutek, co tęsknotę za tym, co drogie, ale czego już nie odzyska. Podobne zdjęcia, tylko większe, wisiały w jego pokoju w mieszkaniu rodziców i w dużym pokoju w jego własnym mieszkaniu. Pamiętał tamten dzień, chociaż minęło już wiele lat. I nie dlatego, iż to jego urodziny.
Igor z bratem siedzieli na ławce przed blokiem. Starszy brat opowiadał fabułę obejrzanego w wideotece filmu akcji, naśladując głównych bohaterów. Zafascynowani chłopcy nie zauważyli, kiedy podjechał samochód taty. Do rzeczywistości przywołał ich jego radosny głos. – Cześć, synku. Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin. Tata uśmiechając się patrzył na Igora, wyciągając coś zza pazuchy. – Oto mój mały prezent – powiedział tata, wyciągając puszystego małego kociaka. Kociak był szary, z białymi skarpetkami na łapkach, i rozglądał się z zaciekawieniem.
Z klatki schodowej wyszła mama z niebieską sportową torbą w ręku. Z nią tata zwykle jeździł na delegacje. – Synku, muszę wyjechać na krótko. – Ale główny prezent będzie po moim powrocie. – Oto kociak – tata podał Igora kociaka. – Dajcie mu w domu mleka. A ja wrócę na weekend, pójdziemy do sklepu i sam sobie wybierzesz prezent, dobrze? – A potem pójdziemy do zoo. Tata przytulił ich z bratem i poczochrał po głowach. – Witek, na długo wyjeżdżasz? – spytała wtedy mama. – Nie, jutro wieczorem będę w domu – odpowiedział, zabierając torbę z rąk mamy. – Może zrobimy zdjęcie na pamiątkę? – zaproponowała mama.
Niedawno kupili aparat, popularną wtedy “małpkę”, i mama starała się uwiecznić jak najwięcej momentów z ich życia. – Śpieszę się – zaśmiał się tata. W rzeczywistości tata, siedzący za kierownicą, sygnalizował i z uśmiechem pokazywał im na tarczę zegarka. Tata machnął mu ręką, żeby zaczekał chwilę. Położył torbę na ziemi, znowu wziął kociaka na ręce, a Igor z bratem stanęli obok.
Uśmiechali się do obiektywu, nie podejrzewając, iż kociak stanie się jedynym prezentem dla Igora. I ostatnim. Bo tata nie wrócił z tej delegacji. Jak się później okazało, mieli przewieźć dużą sumę pieniędzy w gotówce. Były to lata dziewięćdziesiąte, takie transakcje były na porządku dziennym, a gdy ktoś się o tym dowiedział, nasłano na nich bandytów.
Mama później mówiła, iż według śledczego, który prowadził sprawę, nie zamierzali ich zabijać. Bandyci prawdopodobnie ich śledzili, wybierając moment, gdy szosa będzie pusta, aby upozorować wypadek i przejąć pieniądze. Ale najwyraźniej nie wszystko poszło zgodnie z planem, uderzenie było zbyt silne, samochód ojca wypadł z drogi, przewrócił się i zapalił. Nie znaleziono ani sprawców, ani bandytów, a po kilku latach sprawę umorzono. Mama, wspominając te czasy, mówiła: – Nie wiem, kim byli ci ludzie i nie chcę wiedzieć. – Bóg ich osądzi. – Ale to, iż mogli pomóc i tego nie zrobili, nigdy im nie wybaczę.
Pochowali ich tego samego dnia. Ojca i wujka Tadka. Pochowali w zamkniętych trumnach. Igor stał obok płaczącej babci, mamy taty, i nie rozumiał, iż w tej drewnianej skrzyni obitej ciemnoczerwonym aksamitem leży jego ojciec. Może dlatego jeszcze przez kilka miesięcy z nadzieją biegł do drzwi na każdy dzwonek. Z nadzieją, iż wszystko to tylko zły sen, zaraz drzwi się otworzą i wejdzie jego tata, wesoły, żywy, lekko pachnący dymem papierosowym i benzyną. Tata miał swoje klucze, ale za każdym razem wracając z delegacji niezmiennie dzwonił do drzwi, Igor jako pierwszy biegł na spotkanie, a tata uśmiechając się wyciągał z torby jakiś prezent, mówiąc, iż to od zajączka. Starszy brat dokuczał mu. – Skąd zające mogą mieć prezenty? – W lesie przecież nie ma sklepów – śmiał się. – Ach, ty maluchu. Ale Igor nie zwracał na to uwagi, będąc dumny, iż leśne zwierzęta o nim wiedzą i nigdy nie zapominają.
Jednakże tata nie wracał, i z czasem chłopiec wymyślił bajkę, całe fantastyczne opowiadanie o tym, iż tata wcale nie umarł, a zły czarodziej zamienił go w szarego kota. Każda historia w wyobraźni chłopca była pełna nowych szczegółów, tak iż czasami zaczynał w to wierzyć. Dziś, Igor sam nie wiedział, czym to było. Reakcją obronną organizmu, czy naiwną dziecięcą wiarą w cuda. Ale wtedy te fantazje pomogły mu chyba przeżyć pierwszy ostry ból straty. Dużo później z bratem, wspominając wydarzenia tamtych dni, łapali się na dziwnym uczuciu, iż dusza taty rzeczywiście jakimś cudem przeniknęła do szarego kociaka. Cały czas, gdy kociak, a później dorosły kot żył z nimi, czuli niewidzialną obecność ojca. Jakby był gdzieś obok, tylko niewidzialny. Ale wtedy, w dzieciństwie, nie dzielili się tym ani ze sobą, ani z nikim innym. Kociaka nazwali Bućek, na cześć jednego z bohaterów bajek Disney’a, które wtedy w każdą niedzielę pokazywano w telewizji.
Igor z bratem, a także mama, bardzo pokochali kota. Bez przesady stał się talizmanem, amuletem ich rodziny. Odprowadzał i witał ich ze szkoły, potem z uczelni, a mamę z pracy. Kiedy ktoś chorował, Bućek był przy nim, mrucząc uspokajająco, kładł się na chore miejsce, starając się ogrzać. I nie odchodził, póki jego człowiek nie wyzdrowiał. Kot przeżył długie lata w ich rodzinie. Ale czas jest nieubłagany, i pewnego letniego niedzielnego wieczoru, cicho odszedł. Do tego czasu starszy brat był już żonaty i mieszkał osobno. Gdy tylko dowiedział się o śmierci ich wieloletniego ulubieńca, natychmiast przyjechał. Na ostatnią drogę kota żegnali wszyscy razem, cała rodzina. Inaczej być nie mogło. Był żywą pamięcią o zmarłym ojcu. Ojciec pamiętany był przez nich na zawsze takim, jak w ostatni dzień. Wesołym, trochę spieszącym się, z kociakiem na rękach. Igor nie był pewien, ale wygląda na to, iż i mama doświadczała podobnych uczuć, ponieważ na nagrobku oprócz zdjęcia ojca w pełnej postaci, na odwrocie, artysta na jej prośbę namalował pustą drogę i samochód pędzący ku zachodzącemu słońcu. Kota pochowali na obrzeżach miasta, w młodym wtedy sosnowym lesie. Choć od tego dnia minęło już wiele lat i z grobu pozostał ledwie zauważalny kopiec, Igor dobrze pamiętał to miejsce i za każdym razem, przejeżdżając obok, niezmiennie skręcał tam, by zatrzymać się na kilka minut, oddając hołd wieloletniemu przyjacielowi.
Bez wątpienia członkowi rodziny, z którego odejściem skończyła się cała epoka jego życia. Epoka dzieciństwa i młodości. Jeszcze raz spojrzał na zdjęcie i smutno uśmiechnął się do wspomnień, Igor wziął z biurka laptop i zakrył lekko wilgotne od łez oczy dłonią, wychodząc z biura.
W domu na Igora już czekali. Wszyscy byli na miejscu. Przyjechała mama, brat z rodziną, kilku bliskich przyjaciół. Kiedy wszyscy zebrali się w dużym pokoju, brat z siostrzeńcami przynieśli uroczyście pudełko i wręczyli mu je. Wszyscy zaczęli klaskać, a siostrzeńcy z chytrym uśmiechem poprosili o zgadnięcie, co to jest.
Rodzina i przyjaciele wiedzieli o pasji Igora do gier komputerowych, więc zaczął zgadywać: – Super joystick, kierownica do wyścigów? – Zgadłem? Siostrzeńcy z uśmiechem pokręcili głowami i otworzyli pudełko. Igor spojrzał i niemal upadł na przygotowane wcześniej przez kogoś krzesło. Wspomnienia z dzieciństwa znów przelatywały przez jego głowę, a nieproszone łzy płynęły z oczu. I nie wstydził się ich. W pudełku siedział kotek, identyczny jak ten, którego kiedyś podarował mu tata. Szary, puszysty, z białymi skarpetkami na łapkach. Wspomnienia napłynęły falą. Tata, Bućek… Wtedy, w dzieciństwie, Igor godzinami rozmawiał z kotem, powierzając mu swoje dziecięce tajemnice, euforii i smutki. Miał wrażenie, iż rozmawia z żyjącym tatą. Przynajmniej był pewny, iż go słyszał.
Igor w tajemnicy był o tym przekonany, choćby gdy stał się dorosły. A kot patrzył na niego z pełnym zrozumienia, niemal ludzkim spojrzeniem i cicho, uspokajająco mruczał.
Teraz jego córka nastolatka, wracając ze szkoły, najpierw idzie do kuchni, skąd po chwili dochodzi jej niezadowolony głos. – Jak to miseczki Bućka są puste?! – Kici-kici, maluszku. – Chodź tu, nakarmię cię. A kotek, niedawno nakarmiony i napojony świeżym mlekiem, spogląda na Igora z chytrym uśmiechem i gwałtownie biegnie do kuchni na wezwanie swojej małej pani.
