«Ty jesteś pod pantoflem?!» — Teściowa w szoku, gdy widzi, jak jej syn sam przygotowuje śniadanie

Ty jesteś pod pantoflem?! Córka wstrząśnięta, widząc syna samodzielnie przygotowującego śniadanie.

Co to ma być? Mężczyzna w kuchni?! Głos teściowej zadrżał z oburzenia, gdy zobaczyła, iż jej syn sam krząta się przy garnkach.

Jadwiga Nowak przyjechała do nas po raz pierwszy od ośmiu lat. Od kiedy jej syn, Marek, i ja wzięliśmy ślub, ani razu nie odwiedziła naszego domu. Mieszkała w małej wsi pod Lublinem, rzadnie ruszała się do miasta wiek, zdrowie i obowiązki na gospodarstwie trzymały ją z dala. Tym razem jednak uparła się: Przyjadę zobaczyć, jak żyjecie. W końcu macie rodzinę, kredyt na mieszkanie Powinnam sprawdzić, czy wszystko w porządku.

Przyznam, byłam wdzięczna. Przez te wszystkie lata ani jednej wizyty, ani jednego telefonu, by zapytać, jak się mamy. Miałam nadzieję, iż w końcu przełamiemy lody. Przyjęliśmy ją jak należy: pokój przygotowany, tradycyjne potrawy, miękkie kapcie i wygodny szlafrok. Daliśmy na siebie, Marek i ja. Między pracą a domowymi obowiązkami nie było łatwo, ale zasłużyła na troskę.

Pierwsze dni minęły spokojnie. Bez dram. Aż przyszedł ten sobotni poranek. Zostałam w łóżku dłużej, wykończona tygodniem pracy. Marek wstał wcześniej. Zawsze taki troskliwy, szukał sposobów, by mnie ucieszyć. Tego dnia postanowił przygotować dla nas śniadanie, dla mnie i swojej matki.

Półprzytomna, słyszałam odgłosy z kuchni skwierczenie jajecznicy, bulgotanie czajnika, zapach świeżego chleba. Uśmiechałam się pod nosem, czując ciepło w sercu. Mój mąż. Mój troskliwy Marek. Ale ten spokój trwał tylko chwilę. Aż Jadwiga wkroczyła do kuchni.

Jej głos przeszył drzwi:

Co ty wyprawiasz, synu? Przy kuchence? W fartuchu?!

Mamo, robię tylko śniadanie. Podróż pewnie cię zmęczyła. A Kinga jeszcze śpi niech odpoczywa. Poza tym lubię gotować, wiesz

Natychmiast to zdejmij! Mężczyzna w kuchni, toż to hańba! Nie po to cię wychowałam! Twój ojciec przez całe życie talerza nie umył, a ty smażysz jajecznicę jak jaka kuchareczka! A Kinga, dlaczego śpi? To jej rola! Zupełnie pod nią leżysz, żenujące to!

Zostałam pod kołdrą, zaciskając pięści, rozdarta między śmiechem a potrzebą interwencji. Jej słowa przyprawiały mnie o mdłości. Wstyd za Marka, żal do siebie, strach, iż ta wizyta zostawi po sobie ślady, których nie da się naprawić.

Wyszłam, gdy zaczęła się dusić z oburzenia. Marek wciąż trzymał łopatkę, jajecznica powoli zamieniała się w węgiel. A Jadwiga trzęsła się ze złości, mamrocząc coś o upadku obyczajów, bez odpowiedzialności i mężczyzna powinien być mężczyzną.

Szybko zaparzyłam uspokajającą herbatę bez niej dostalibyśmy zawału na żywo. Usiadłam obok niej, wzięłam ją za rękę i spróbowałam wytłumaczyć spokojnie:

U nas jest inaczej. Jesteśmy partnerami. Gotuję, sprzątam, pracuję. Ale Marek też pomaga. Gotuje, bo to lubi. Bo dba o nas. Czy to naprawdę takie straszne?

Nie słuchała. Jej twarz była zamknięta, w oczach osąd. Nie odpowiedziała, ale jej mina mówiła za nią: Zrobiłaś z mojego syna mięczaka. A gdy wyjeżdżała kilka dni później, choćby nas nie przytulając, zrozumiałam nigdy nie zaakceptuje tego, jak żyjemy.

Później Marek wyznał mi, iż zadzwoniła do ojca, by się poskarżyć: Nasz chłopak stał się niewolnikiem swojej żony, biedak, choćby spać mu nie dają o świcie już przy garach. A ja pomyślałam: jak smutno wychować mężczyznę w przekonaniu, iż troska to słabość. Że miłość to wstyd.

Nie jestem zła. Tylko smutna. Dla niej, która żyła w świecie, gdzie kuchnia była więzieniem. Dla niego, który musiał walczyć o prawo, by być dobrym mężem. Dla mnie, bo tak bardzo chciałam, byśmy się zrozumiały.

Ale przynajmniej wiem jedno: mój mąż nie jest słabeuszem. To człowiek, który kocha. A jeżeli komuś to nie pasuje trudno.