Trzydzieści siedem i jeden dzień: dorastanie z perspektywy matki

Trzydzieści siedem i jeden dzień: gdy dorasta nie dziecko, a matka

Obudziłam się przed budzikiem. Za oknem – szara, ciężka cisza, jakby ktoś nakrył miasto mokrą szmatą. Powietrze było nieruchome, zimne, choćby w mieszkaniu wydawało się, iż ściany wstrzymują oddech. Ja też nie oddychałam. Po prostu leżałam i czułam – coś się stało. Coś już się zmieniło, tylko jeszcze nie wiedziałam, co dokładnie.

Prawie mechanicznie sięgnęłam po telefon. 6:04. Jedno powiadomienie. Kinga. Otworzyłam.
„Dzień dobry, mamo. Wyjechałam z Jakubem do Krakowa. Proszę, nie szukaj mnie. Zadzwonię.”

To wszystko. Ani „kocham”, ani „przepraszam”, ani uśmiechniętej buźki. Jak paragon z bankomatu. Jak potwierdzenie wypłaty całego konta – konta mojego macierzyństwa.

Przeczytałam jeszcze raz. Dziesięć razy. Nie dlatego, iż nie zrozumiałam. Dlatego, iż próbowałam to przeżyć – jakby każde kolejne czytanie mogło cofnąć czas. Serce ściskało się, jakby ktoś powoli ugniatał je od środka – palcami owiniętymi w lodowatą tkaninę.

Kinga. Siedemnaście lat. Ostatnia klasa liceum. Dziewczyna, która czytała Miłosza, piekła sernik, nie znosiła cukinii i zawsze nosiła na nadgarstku czarną gumkę do włosów. Potrafiła śmiać się oczami. A cisza wokół niej była ciepła, nie przytłaczająca. Wszystko to było. A teraz – nie ma.

Poszłam do kuchni. Stałam przy stole boso, w starym szlafroku, z telefonem w dłoniach. Nie włączyłam czajnika. Usiadłam. Potem wstałam. Potem znów usiadłam. Wszystko – bez myśli, jakby ciało poruszało się bezwładnie. Zadzwonić? Do kogo? Jego numeru – nie zapisałam. Tylko w rozmowach: „Jakub z biologii”. Na Facebooku – pusta strona i avatar z lisem. To właśnie lis wydawał mi się najstraszniejszy.

Poszłam do jej pokoju. Kołdra zrzucona, na biurku kartka:
„Mamo, nie jestem zła. Po prostu nie mogę już być grzeczną dziewczynką. Kocham cię. Ale na swój sposób.”

To „na swój sposób”… Jak strzał. W miejsce, które już się nie zagoi.

Wychowujemy dzieci, jak potrafimy. Chronimy – przed katarem, przed złym towarzystwem, przed złamanym sercem. Gotujemy zupy, sprawdzamy zadania, kupujemy zimowe kurtki o rozmiar większe. Nie zauważamy, kiedy najważniejsze przestaje być „żeby się nie przeziębiła”, a staje się po prostu – „żeby żyła”. Żeby wróciła. Jakakolwiek.

Pojechałam do pracy. Księgowość. W autobusie patrzyłam w okno, ale nie widziałam ulic. W biurze – u Asi urodziny. Trzydzieści siedem. Mnie wczoraj – tyle samo. Tylko bez balonów, bez życzeń, bez tortu. Tylko butelka taniego wina i książka, której nigdy nie dokończyłam.

Wieczorem – do domu. Nie zapaliłam światła. Usiadłam na parapecie z podkurczonymi nogami, otuliłam się kocem i patrzyłam na okna w cudzych mieszkaniach. Gdzieś migał telewizor. Gdzieś brzękała łyżka w filiżance. Gdzieś było życie. U mnie – głucha cisza.

Następnego wieczora – telefon.

– Mamo…
– Gdzie jesteś?
– Pisałam. Jesteśmy w Krakowie. U babci Jakuba. Wszystko w porządku. Nie jestem na ulicy, nie martw się.
– Wróć. Proszę.
– Jeszcze nie mogę.
– Nie wiem, co robić…

Cisza. A potem:
– Mamo, a ty w ogóle jesteś szczęśliwa?

To pytanie uderzyło w brzuch. Najpierw nie wiedziałam, co powiedzieć. Potem szczerze szepnęłam:
– Nie wiem. A ty?
– Chcę spróbować. Chcę zrozumieć, kim jestem, gdy nie muszę być idealna.

I cisza. Potem – krótkie sygnały.

Nie spałam całą noc. Siedziałam w kuchni, przeglądałam nasze wiadomości, zdjęcia. Gdzieś między marcem a czerwcem coś się urwało. A ja choćby nie zauważyłam. Raporty, urlopy, sesja, remont, kanapa na raty. Wszystko – „dla niej”. Wszystko – obok.

Po tygodniu wróciła. Nie z błaganiem. Nie ze łzami. Po prostu weszła, zdjęła kurtkę, postawiła plecak w kącie i zapytała:
– Mogę tu na razie zostać?

Milcząco skinęłam głową. Podeszłam. Przytuliłam. I po raz pierwszy – nic nie spytałam.

Milczałyśmy. Dziesięć minut. Potem cicho powiedziała:
– Kocham cię. I teraz rozumiem: tobie też było ciężko. Ale i tak chcę wyjechać. Tylko nie uciec. Po prostu – żyć. Na swój sposób. Można?

Można.

Minął rok. Kinga wynajmuje pokój w Poznaniu. Pracuje w kawiarni. Uczy się projektowania. Przyjeżdża w weekendy. Jemy drożdżówki, dyskutujemy o filmach, plotkujemy. Czasem się kłócimy, ale teraz – słyszymy się nawzajem.

Trzydzieści siedem i jeden dzień. Wtedy zaczęło się jej dorosłe życie. I moje. Też.