„TO JEST TWOJA ZAGINIONA MATKA” – POWIEDZIAŁA NARZECZONA MILIONERA, A ON ZAMARŁ W MIEJSCU

**WYGLĄDA JAK TWOJA ZAGINIONA MATKA POWIEDZIAŁA NARZECZONA MILIONERA, A ON ZAMARŁ**
Mikołaju, ta kobieta wygląda dokładnie jak twoja zaginiona matka krzyknęła Zofia, wskazując na kobietę siedzącą na chodniku. Milioner zastygł w bezruchu. To, co odkryli później, na zawsze zmieniło ich życie. Czas zdawał się stanąć w miejscu, gdy Mikołaj Kowalski usłyszał te słowa wypowiedziane przez Zofię. Przez 35 lat żył z największą pustką, jaką może odczuwać człowiek niewyjaśnionym brakiem matki. Helena Kowalska zniknęła pewnego kwietniowego poranka, gdy miał zaledwie 8 lat, pozostawiając po sobie tylko pytania bez odpowiedzi i złamane serce chłopca, które nigdy do końca się nie zagoiło.
Co powiedziałaś? wyszeptał Mikołaj, ledwo słyszalnym głosem, a jego wzrok powoli skierował się tam, gdzie wskazywała Zofia. Na chodniku przed katedrą siedziała kobieta około sześćdziesiątki. Jej ubranie było zniszczone, ale czyste, a siwe włosy spięte w prosty warkocz spoczywający na prawym ramieniu. Ale to nie jej ogólny wygląd sprawił, iż serce Mikołaja zamarło to były jej rysy. Te same zielone oczy, które odziedziczył po matce, ten sam delikatny kształt szczęki, choćby sposób, w jaki dłonie spoczywały na jej kolanach.
Mikołaju szepnęła Zofia, chwytając go mocno za ramię. Widzisz to samo, co ja? Najbardziej wpływowy biznesmen w mieście w ciągu kilku sekund stał się zagubionym dzieckiem. Jego nogi zadrżały, musiał oprzeć się o ścianę najbliższego budynku, by nie upaść. 27 lat bezowocnych poszukiwań, zatrudniania detektywów, ślepy tropów prowadzących donikąd a teraz czy to możliwe, iż odpowiedź była tak blisko?
To niemożliwe mruknął, potrząsając głową. Mama nigdy by ale choćby gdy to mówił, coś głęboko w nim krzyczało, iż to prawda. Że po latach szukania w złych miejscach życie postawiło ją właśnie teraz przed nim, w najmniej spodziewanym momencie.
Kobieta podniosła wzrok, jakby wyczuła ciężar jego spojrzenia. Ich zielone oczy spotkały się, i nagle między nimi przemknął jakby błysk. Przez chwilę, która wydawała się wiecznością, matka i syn patrzyli na siebie bez rozpoznania, ale z niewytłumaczalną więzią, która naładowała powietrze elektrycznością.
Boże wyszeptała kobieta, przykładając drżącą dłoń do serca. Te oczy
Mikołaj zrobił krok do przodu, potem kolejny, jakby szedł we śnie. Zofia szła obok niego, jej oddech również był przyspieszony od napięcia. Gdy znaleźli się wystarczająco blisko, Mikołaj mógł zobaczyć każdy szczegół jej twarzy każdą zmarszczkę, którą czas wyrył na jej skórze, każdy ślad mówiący o latach doświadczeń, których nie znał.
Przepraszam wykrztusił w końcu, jego głos łamiąc się na pierwszym słowie. Jak pani ma na imię?
Kobieta przyglądała mu się intensywnie, jakby próbowała rozwiązać niewyobrażalną zagadkę. Jej wzrok przemierzył jego twarz, dłonie, wrócił do oczu i Mikołaj zobaczył, jak coś zmienia się w jej wyrazie. Jakieś przebłyski rozpoznania, które zdawały się pochodzić z głębi jej duszy.
Anna odpowiedziała cicho. Nazywam się Anna.
Imię uderzyło Mikołaja jak cios. Jego matka miała na imię Helena. Nie Anna. Ale podobieństwo fizyczne było tak przytłaczające, iż nie mogło być przypadkiem. Czy zmieniła imię? Dlaczego ktoś miałby to zrobić?
Anna powtórzył, jakby wypowiadanie tego imienia mogło pomóc mu zrozumieć sytuację. Czy mogę spytać czy ma pani rodzinę?
Oczy kobiety natychmiast wypełniły się łzami, a Mikołaj poczuł, jakby odczuwał ból w sercu. To był ten sam wyraz bólu, który widział na nielicznych zdjęciach matki głęboki smutek, jak po stracie czegoś nieodwracalnego.
Miałam syna szepnęła Anna, ledwo słyszalnie. Dawno temu. Był całym moim światem.
Mikołaj poczuł, jak nogi się pod nim uginają, a Zofia podtrzymała go za ramię. Jej własne oczy wypełniły się łzami, gdy stała się świadkiem najważniejszego spotkania w życiu swojego narzeczonego.
Co się stało z pani synem? zapytała Zofia łagodnie, gdy Mikołaj nie mógł znaleźć słów.
Anna zamknęła oczy, jakby pytanie sprawiało jej fizyczny ból. Straciłam go. Straciłam wszystko. Moją rodzinę, dom, tożsamość. Wszystko zniknęło w ciągu jednej nocy.
Jak? zdołał wyszeptać Mikołaj, choć nie był pewien, czy chce usłyszeć odpowiedź.
Kobieta spojrzała mu prosto w oczy. I przez moment Mikołaj mógł zobaczyć poza czasem i okolicznościami. Zobaczył matkę, którą kochał całym dziecięcym sercem kobietę, która śpiewała mu kołysanki i opowiadała bajki przed snem.
Mój mąż zaczęła Anna, jej głos łamiąc się. Powiedział mi, iż jeżeli kiedykolwiek spróbuję skontaktować się z synem, sprawi, iż oboje poniesiemy straszne konsekwencje. Twierdził, iż lepiej, by mój chłopiec dorastał, myśląc, iż umarłam, niż by wiedział, iż miał matkę, która nie potrafiła go ochronić.
Świat Mikołaja zawalił się w tym momencie. Jego ojciec jego własny ojciec był odpowiedzialny za zniknięcie matki. Człowiek, którego pamiętał jako oddanego wdowca, który latami opłakiwał śmierć żony, był architektem najboleśniejszego rozdzielenia w jego życiu.
Jak miał na imię pani syn? zapytała Zofia, choć po wyrazie twarzy Mikołaja obie kobiety znały już odpowiedź.
Mikołaj wyszeptała Anna, a gdy wypowiedziała to imię, coś w niej pękło. Nazywał się Mikołaj i miał najpiękniejsze oczy na świecie. Oczy dokładnie takie jak pańskie, młody człowieku.
Nastąpiła absolutna cisza. Dźwięki miasta zdawały się zanikać, pozostawiając tylko odgłos trzech bijących w rytm serc. Mikołaj wyciągnął drżącą dłoń do Anny, która instynktownie ją chwyciła i w momencie, gdy ich skóry