Teściowa zapragnęła beztroskiego życia na emeryturze — przestaliśmy jej przeszkadzać.

Nieraz życie przygotowuje takie zwroty akcji, iż trudno od razu pojąć, gdzie tkwi prawda, a gdzie okrutny żart losu. Nigdy bym nie pomyślała, iż po dwunastu latach mieszkania pod jednym dachem z teściową, gdy wszystko zdawało się ustalone i przewidywalne, nasza rodzina stanie przed moralnym ultimatum — płaćcie albo się wynoście.

Wtedy, dawno temu, po ślubie, Elżbieta Stanisławówna zaproponowała nam z mężem, byśmy wprowadzili się do jej przestronnego trzypokojowego mieszkania w centrum Warszawy, a sama ochoczo przeprowadziła się do mojej malutkiej kawalerki na Bródnie. Byliśmy w siódmym niebie: mieszkać w centrum, w dobrych warunkach, i to jeszcze z błogosławieństwem teściowej — cóż mogło być lepszego dla młodej pary?

Pieniądze weselne włożyliśmy w remont: od podłogi po sufit odświeżyliśmy mieszkanie, zamontowaliśmy nowoczesną kuchnię, wymieniliśmy instalację, położyliśmy panele, lekko zmodyfikowaliśmy układ pomieszczeń. Teściowa przychodziła i aż się rozpływała: *”Jak tu u was pięknie! Jacyście zaradni!”* — powtarzała za każdym razem. My w ramach wdzięczności przejęliśmy opłaty za wszystkie rachunki w jej nowym lokum. Oddychała z ulgą, często dziękowała, wspominała, iż choćby coś oszczędza z emerytury. I rzeczywiście, przez te lata nigdy nie żałowaliśmy tej decyzji.

Urodził nam się synek, a później córeczka. Gdy dzieci było dwoje, zapragnęliśmy z mężem przestrzeni tylko dla siebie. Zaczęliśmy odkładać na nowe mieszkanie, bo od razu kupić czteropokojowe było nas nie stać. Teściowej o tym nie mówiliśmy, licząc, iż gdy przyjdzie czas, wszystko załatwimy po dobroci.

Wszystko się zmieniło, gdy Elżbieta Stanisławówna przeszła na emeryturę. euforia z wolności gwałtownie minęła, gdy uznała, iż jej świadczenie to „żebracze grosze”. Przy każdej wizycie słyszeliśmy to samo: *”Jak można żyć za te pieniądze? Emeryci w tym kraju są nikomu niepotrzebni!”* Nie pozostawaliśmy obojętni: kupowaliśmy jej jedzenie, leki, pomagaliśmy gdzie się dało. Aż pewnego dnia, przy herbatce, rzuciła zdanie, które zamurowało mojego męża.

— Synku — oznajmiła — wy przecież mieszkacie w moim mieszkaniu. Więc może zaczniecie płacić czynsz. Nie dużo, powiedzmy… dwa tysiące złotych miesięcznie.

Mąż zdrętwiał. choćby nie od razu zrozumiał, o co chodzi. Gdy w końcu pojął, odparł:

— Mamo, mówisz szserio? My płacimy za twoje rachunki, robimy zakupy, twoje życie kosztuje cię teraz znacznie mniej, a ty każesz nam płacić czynsz?