**Dziennik osobisty**
Teściowa wylała mój zupę, mówiąc: Nauczę cię gotować. Ale to ja później nauczyłam ją żyć według harmonogramu w domu opieki, który sama kupiłam.
Pokrywka garnka cicho zadźwięczała o blat. Wyłączyłam gaz i zmęczona uśmiechnęłam się do swojego odbicia w szafce kuchennej.
Gorący, esencjonalny rosół. Krzysiek wróci z pracy, a my w końcu zjemy razem kolację.
Do kuchni, bez skrępowania, weszła teściowa, Jadwiga Stanisławówna. Poruszała się po moim maleńkim mieszkaniu jak gospodyni na inspekcji, a jej wzrok po raz kolejny prześlizgnął się po mnie z tym ledwo zauważalnym lekceważeniem.
Co to ma być?
Rosół. Gorący.
Bez pytania wzięła łyżkę, nabrała trochę, spróbowała. Jej twarz wykrzywiła się, jakby właśnie połknęła truciznę. Zamarłam, wiedząc, co będzie dalej.
To dobierała słowa, patrząc na mnie z nieskrywaną odrazą. Nie da się tego jeść. Woda. Czysta pustka w smaku.
Sekunda. I odwróciła się, wylewając całą zawartość garnka do zlewu.
Wywar, mięso, warzywa wszystko, na co poświęciłam ostatnią godzinę po pracy, zniknęło w bulgoczącej wodzie.
Patrzyłam na pusty garnek. Potem na nią.
Nie martw się powiedziała protekcjonalnie, klepiąc mnie po ramieniu. Ten gest sprawił, iż było jeszcze gorzej. Nauczę cię gotować. Dla mojego syna.
W tej chwili do kuchni zajrzał Krzysiek, zwabiony hałasem. Zobaczył pusty garnek, rozchlapane resztki przy zlewie i napiętą twarz matki.
Mamo, co się stało? Aniu, o co chodzi?
Nic, synku Jadwiga Stanisławówna przejęła inicjatywę. Ania się trochę zmęczyła, chciała nas nakarmić półproduktami. Ale ja jestem, wszystko naprawię. Zaraz ugotuję porządną kolację.
Krzysiek spojrzał na mnie. I w jego oczach nie było wsparcia. Tylko zmęczona, wyćwiczona latami prośba proszę, tylko nie zaczynaj.
Wyrósł pod tym naciskiem, dla niego awantura była gorsza niż upokorzenie. I nie zaczęłam. Cicho wzięłam gąbkę i zaczęłam wycierać zlew.
Moja słabość polegała na tym na pragnieniu zachowania kruchego spokoju dla męża, który panicznie bał się konfliktów z matką.
Patrz komenderowała już teściowa, przeglądając lodówkę. Trzeba brać inne mięso. I zasmażkę robi się inaczej.
Mówiła, a ja nie słyszałam słów.
Czułam tylko, jak jej głos, jej obecność wypycha mnie z mojej własnej kuchni, z mojego życia. Nie tylko wylała zupę. Pokazała mi moje miejsce.
Pięcioletni Jaś, nasz syn, wbiegł do kuchni i przytulił się do mojej nogi.
Mamo, jestem głodny.
Babcia zaraz ugotuje odpowiedziała za mnie Jadwiga Stanisławówna, nie odwracając się. Babcia zrobi pysznie. Nie tak jak niektóre.
Pochyliłam się do syna i objęłam go. Jego małe rączki oplótły moją szyję i tylko to powstrzymało mnie od krzyku.
Patrzyłam na plecy teściowej, która już z zawodową wprawą kroiła warzywa moimi nożami, i nie myślałam o złości.
Nie. Myślałam o tym, iż niektórych lekcji trzeba się nauczyć bardzo dokładnie. Zwłaszcza jak uczyć innych.
Lekcje zaczęły się już następnego dnia. Jadwiga Stanisławówna, która wcześniej przychodziła dwa razy w tygodniu, teraz pojawiała się codziennie.
Jej pomoc zamieniła się w totalną kontrolę. Przestawiła wszystko w szafkach, wyrzuciła moje ulubione przyprawy. Wieczorem postanowiłam porozmawiać z Krzyśkiem.
Poczekałam, aż Jaś zaśnie, i podeszłam do męża, który siedział z laptopem.
Krzyś, musimy porozmawiać o twojej mamie.
Aniu, proszę, jestem padnięty choćby nie podniósł głowy. Co znowu nie tak? Przecież ona pomaga.
Ona nie pomaga. Ona wypędza mnie z domu. Wszystko robi po swojemu.
Po prostu dba, żebyśmy jedli porządnie. Tak ma w zwyczaju. Naprawdę trudno powiedzieć dziękuję? przetarł skronie. Wiesz, iż z nią się nie wygrasz. Łatwiej się zgodzić.
Łatwiej. To było jego życiowe motto w relacjach z matką.
Moja kolejna próba była jeszcze żałosniejsza. Postanowiłam porozmawiać z nią bezpośrednio.
Jadwigo Stanisławno, bardzo dziękuję za troskę, ale chciałabym samodzielnie prowadzić gospodarstwo.
Spojrzała na mnie, a w jej oczach pojawił się triumfalny błysk. Głośno, z przesadą westchnęła:
Wiedziałam! Przeszkadzam! Wybacz, Aniu, iż się wtrącam. Stara głupia, chciałam przecież dobrze. Dla wnuka starałam się, dla Jasinka
Teatralnie chwyciła swoją torbę. Krzysiek, który wyszedł z pokoju, zobaczył właśnie finał tej sceny. Jego twarz stężała.
Ania, co ty robisz? Wyrzucasz moją matkę?
Znowu przegrałam. I tym razem wyglądałam jak prawdziwy potwór.
Nacisk narastał. Teraz krytykowała nie tylko jedzenie, ale i moje metody wychowania Jasia. Jestem za miękka. Pozwalam mu oglądać bajki. Źle go ubieram.
A jednocześnie sama podsuwała mu czekoladki, których nie mógł jeść z powodu alergii.
To nasz sekret szeptała wnukowi. Mamy nie mów, bo surowa.
W nocy, gdy wszyscy spali, siadałam do laptopa. To była moja przystań. Mój mały świat.
Pracowałam jako freelancerka zajmowałam się projektowaniem interfejsów. Krzysiek uważał to za moje hobby, bawienie się, i nie zagłębiał się w szczegóły.
Ale dla mnie to była jedyna przestrzeń, gdzie sama o czymś decydowałam. Gdzie moja wiedza i opinia coś znaczyły.
Ostatnia kropla przelała czarę w czwartek. Jaś obudził się z lekkim kaszlem. Zadzwoniłam do lekarza, dostałam zalecenia, zostawiłam syna w domu.
Jadwiga Stanisławówna oczywiście od razu przyjechała ratować wnuka.
Musiałam gwałtownie wyjść do apteki po syrop. Błagałam ją, żeby nic nie robiła do mojego powrotu.
Tylko herbatę z malinami, dobrze? Nic
