Dzisiaj, przeglądając zapiski w moim dzienniku, wróciłam do tamtych trudnych dni, które na zawsze zmieniły naszą rodzinę. W spokojnym mieście nad Wisłą, gdzie wszyscy się znają, a życie toczy się powoli, przeżyliśmy próbę, która wywróciła nasz świat do góry nogami.
Gdy razem z moim mężem, Bartkiem, wzięliśmy kredyt na mieszkanie, wydawało się, iż wszystko jest pod kontrolą. Ale życie lubi zaskakiwać: Bartek nagle stracił pracę. Ja pracowałam zdalnie jako księgowa, jednak moja pensja ledwo starczała na jedzenie dla nas i dwóch maluchów. Oszczędności topniały w oczach, a rata za mieszkanie i przedszkole stawały się coraz większym ciężarem. Wtedy teściowa, Halina Nowak, zaproponowała, żebyśmy wprowadzili się do jej dużego, trzypokojowego mieszkania, a nasze wynajęli. Z ciężcem serca zgodziliśmy się.
Teściowa nie mieszkała sama: w jednym pokoju była siostra Bartka, Kinga, z chłopakiem, a nam oddali trzeci. Nasza izba była maleńka – ledwo zmieściliśmy łóżko, dziecięcy rozkładany fotel i małą szafę. Pierwsze dni minęły spokojnie, ale gdy tylko Bartek wychodził szukać pracy, zaczynała się prawdziwa nagonka. Teściowa i Kinga nie przebierały w słowach: „żebraczka”, „przylepka”, „darmozjad” – te obelgi spadały na mnie jak grad. Zaciśnięte zęby nie pomagały – ich słowa wypalały mi duszę.
Ja, darmozjad? Przecież gdy moi rodzice sprzedali swoje mieszkanie, dostałam swoją część, i to te pieniądze posłużyły za wkład własny do kredytu. Słowne upokorzenia były tylko początkiem. Halina z Kingą potrafiły zniszczyć moje kosmetyki, wylać szampon albo „przypadkiem” upuścić moje ubrania w kałużę. Pranie miałam prawo robić tylko manualnie, żeby „nie nabijać licznika”. Suszyłam rzeczy na kaloryferze w naszym pokoju, bo balkon był w części teściowej. Z jedzeniem było jeszcze gorzej: oddawaliśmy Halinie pieniądze na zakupy, ale kiedy tylko Bartek wychodził do nowej pracy, każdy kęs chleba był mi wypominany. Przedszkole ratowało sytuację – tam dzieci dostawały posiłki. Starałam się nie wychodzić do kuchni, dopóki Bartek nie wrócił.
Praca zdalna była koszmarem. Kinga z chłopakiem puszczali muzykę na cały regulator, wyraźnie dla złośliwości. Siedziałam w słuchawkach, próbując się skupić, ale ich rechot i krzyki przebijały się przez wszelkie dźwiękochłonne technologie. Błagałam Bartka, żeby porozmawiał z rodziną, ale on tylko prosił, żebym jeszcze poczekała: „Na okresie próbnym płacze mało, ale niedługo się poprawi”. Nie widział, jak jego matka i siostra zamieniają moje życie w piekło – bo w jego obecności były słodkie jak miód, cmokając do dzieci.
Pewnego dnia prawda wyszła na jaw. Bartek zachorował i został w domu, nikogo nie informując. Odprowadziłam dzieci do przedszkola i wróciłam, by stanąć przed kolejnym upokorzeniem. Na progu zastąpił mi drogę chłopak Kingi, rosły chłopak o imieniu Krzysiek. „Hej, gwałtownie skocz po piwo!” – warknął. Odmówiłam, a on, nie przebierając w słowach, zaczął wrzeszczeć, iż jestem nikim i moje miejsce jest na śmietniku. Gdy próbowałam przejść do pokoju, złapał mnie za rękę i rzucił: „Jak nie zrobisz, jak mówię, będziesz siedzieć na klatce do wieczora jak bezpański pies!” Wtedy z kuchni wyszła teściowa. Z trupią miną dodała: „I śmieci wynieś, skoro i tak jesteś do niczego”.
W tej chwili drzwi naszego pokoju otworzyły się z hukiem. Twarz Bartka była purpurowa z wściekłości. Teściowa w okamgnieniu zniknęła w kuchni, a Krzysiek zbladł, przyklejając się do ściany. Bartek złapał go za kołnierz i wywlókł na klatkę schodową jak worek ziemniaków. „Jeszcze jedno słowo pod adresem mojej rodziny – i więcej nas nie zobaczycie. Nigdy!” – rzucił, zatrzaskując drzwi. Teściowa jęknęła, uderzając się w pierś, ale Bartek tylko rzucił jej ostrzegawcze spojrzenie.
Tego samego dnia zadzwonił do naszych lokatorów i kazał im wynieść się do końca miesiąca. Gdy tylko wyprowadzili się, wróciliśmy do domu z ulgą. Ale Bartek uznał, iż to za mało. By ostatecznie odłączyć się od krewnych, sprzedał swoją część trzypokojowego mieszkania rodzinie z innego regionu. Dla teściowej i Kingi życie w takiej „komunie” stało się nie do zniesienia. W końcu zamieniły swoją część na maleńkie kawalerki na obrzeżach miasta.
Przeklinając nas, teściowa wymazała Bartka ze swojego życia. Nie dzwoni, nie pisze, jakby nigdy nie miała syna. Ku mojemu zdziwieniu, Bartek tylko westchnął z ulgą. „Truły nam życie – powiedział. – Teraz my jesteśmy wolni.” I widzę, iż ma rację: nasz dom znów jest naszą twierdzą, a cień przeszłości już nad nami nie wisi.
