Każdy dzień rodzinnych świąt zamienia się dla mnie w prawdziwy koszmar (nawet jeżeli na początku wszystko zaczyna się dobrze). I nie chodzi o to, iż mam jakieś złe relacje z teściami, wręcz przeciwnie. Nikt z nas nigdy nie życzył sobie nawzajem zła. Przynajmniej tak mam nadzieję. Jednak mam wrażenie, iż jesteśmy tak różni, iż bycie razem przy jednym stole jest dla nas przeciwwskazane. Kocham i szanuję męża, ale niedawno musiałam poważnie z nim porozmawiać na ten temat. Mój przekaz był bardzo jasny: chciałabym trzymać się z dala od jego krewnych.
Ostatnio Krzysztof odwiedza swoją rodzinę, a ja swoją. Czy to Boże Narodzenie, czy Wielkanoc. Smutne jest oczywiście, iż musimy się tak rozdzielać. On też nie jest zadowolony z mojego pomysłu, bo po prostu nie rozumie, gdzie leży problem. Ale to nie dziwne: dorastał w tej rodzinie i niektóre dziwactwa wydają mu się zupełnie normalne. A wszystko zaczęło się kilka lat temu, na naszym weselu.
Jeszcze raz podkreślę, iż nie uważam rodziny Krzysztofa za złą. Wszyscy są dobrymi i bardzo przyjaznymi ludźmi, nigdy nie zrobią coś złośliwego celowo. Ale absolutnie przypadkowo są w stanie zrobić coś złego. I choć potem przepraszają, problemy tym nie rozwiązują. Podejrzewałam, iż tak będzie, już od dnia naszego wesela. Do tego momentu rodzina zachowywała się dość powściągliwie, ale bardzo gwałtownie to się skończyło.
Oczywiście, na wesele zaprosiliśmy wszystkich krewnych zarówno ze strony mojej, jak i ze strony Krzysztofa. Przygotowywaliśmy się do tego dnia bardzo odpowiedzialnie i z zapałem, wydaliśmy dużo pieniędzy, ale ani grosza nie żałowaliśmy! Wszystko było idealne, dokładnie jak w moich dziecięcych marzeniach: wesele na świeżym powietrzu, kwiatowy łuk, wysoki tort od najlepszego cukiernika w mieście. Często wspominam ten dzień jako jeden z najszczęśliwszych w moim życiu. I oczywiście, my z Krzysztofem chcieliśmy go uwiecznić nie tylko w pamięci.
Na wesele został zaproszony fotograf-operator, który nakręcił prawie wszystko od świtu do zmierzchu. Jest mu za to niska poklona. Ale to, czego nikt się nie spodziewał – jeden fragment uroczystej kolacji, na której moja teściowa, Anna Grigoriewna, siedziała z siostrą Krzysztofa przy jednym stole, całkiem blisko fotografa. I podczas gdy on nagrywał wideo-złożenia i dekoracje, w tle wyraźnie słychać, o czym rozmawiają moi nowożeńcy krewni.
Sprawa choćby nie dotyczy dźwięku. Dźwięk fotograf potem obrobił i usunął wszystko niepotrzebne. Zabawny przypadek polega na tym, iż na oryginalnej ścieżce dźwiękowej wyraźnie słychać, jak Anna Grigoriewna i jej córka obmywają wszystkim krewnym grzebanie. Kto komu i z kim zdradza, kto swojej żonie daje prezenty, a kto traci na hazard, komu się źle układa sukienka, który z gości pozwolił sobie na zjedzenie zbyt wielu kanapek itp. Szczerze mówiąc, oni po prostu pluli na wszystkich, nie wiedząc, iż wszystko to zostanie nagrane na kamerę.
Fotograf okazał się zrozumiałym człowiekiem i powiedział, iż zwykle się tak nie zajmuje, ale może usunąć dźwięk. Dźwięk usunięto, ale nieprzyjemny smutek pozostał na całe życie. Po weselu nie milczałam i zapytałam teściową, dlaczego wszystko to mówiła bezpośrednio na kamerę i w ogóle… dlaczego to mówić? Bardzo się zdziwiła, powiedziała, iż myślała, iż fotograf tylko robi zdjęcia, a nie wideo.
Od tamtej pory zrozumiałam, iż moja rodzina jest dość specyficzna. Następny incydent znów wydarzył się w związku z kolejnym dniem rodzinnych świąt. To był dzień urodzin Anny Grigoriewny i ja z mężem zgłosiliśmy się, by im pomóc w zakupach. Teściowa poszła przed siebie, za nią teść z wózkiem.
I wtedy widzę, iż teść jakoś zostaje w tyle, a Anna Grigoriewna kontynuuje z nim rozmowę, jakby on wciąż szedł obok niej. Gaduje, co muszą kupić i gdzie, a jej mąż już daleko. Stał i patrzył, co będzie dalej robić. Żart poszedł zbyt daleko, gdy teściowa dogoniła cudzy wózek i zaczęła wkładać do niego produkty. Odwraca się na produkty, a w wózku pełno opakowań z szybką zupą, łatwo rozpuszczalnymi zupami, puszka śledzi, szynka i butelka wódki.
Najbardziej niezwykłe jest to, iż Anna Grigoriewna nie od razu zrozumiała, iż to cudzy wózek. Na początku zaczęła upominać, myśląc, iż cały ten produkt zebrał jej mąż. Zaczęła wyrzucać niepotrzebne produkty i składać je prosto na najbliższej półce, mówiąc: „Czy źle cię karmię?”. Mężczyzna, którego wózek to był, był tak wstrząśnięty, iż choćby nie zatrzymał teściowej od razu. Podczas gdy jej mąż po prostu umierał ze śmiechu, obserwując wszystko z sąsiedniego rzędu.
Oczywiście, potem Anna Grigoriewna długo przepraszała przed nieznanym mężczyzną. Teść też dostał kłopot za takie żarty. A mnie przykro z powodu nieznajomego, jego wyraźnie taka nieuprzejmość go zszokowała. Otrzymał upomnienie od nieznajomej kobiety za nic.
Każde nasze kolejne spotkanie było inne, kolejny incydent. Ale myślałam, iż dopóki mnie to nie dotyczy, mogę być spokojna. I tylko gdy przyjęłam taką postawę, życie postanowiło zasugerować, iż nie mogę być spokojna w tej rodzinie. Na kolejnym przyjęciu babcia mojego męża, Halina, położyła swoim obcasem na moją sukienkę. W rezultacie: babcia skręciła nogę, a ja rozdarłam sukienkę.
Tak, babcia ma już osiemdziesiąt lat, ale wciąż nie rezygnuje z obcasów. W rzeczywistości to bardzo aktywna starsza pani z dość specyficznym poczuciem humoru. Na przykład, na urodziny Krzysztofa podarowała mu walizkę na podróże. Cechą wyróżniającą tej walizki jest to, iż na niej jest wydrukowane najnieudane zdjęcie babci z podpisem „kocham swoją babcię”. No cóż, przynajmniej na lotnisku taki bagaż na pewno się nie zgubi.
Sukienkę trzeba było wyrzucić, materiał zaczął się rozpadać w miejscu rozdarcia, więc już nie było co zszywać. Teściowa postanowiła w ramach rekompensaty podarować mi nową sukienkę, tak jak myślała, iż taką samą. Ale zamówiła ją na jakiejś taniej stronie. Tak, kolor i model rzeczywiście były podobne, ale to zupełnie nie ta sukienka, jak mówią. Prezent przyjęłam z grzeczności, ale raczej nigdy go nie założę.
Już wtedy zaczęłam sugerować Krzysztofowi, iż na rodzinnych świętach czuję się co najmniej dziwnie, co najwyżej strasznie niekomfortowo. Napięcie wywołuje ich poczucie humoru i totalna nieuprzejmość. Przy stole omawiane są najbardziej nieapetyczne tematy, nikt choćby nie słyszał o poczuciu taktu. Zaskakujące, jak sam Krzysztof potrafił wyrosnąć na porządnego człowieka. Prawdopodobnie dlatego, iż wcześnie się od nich wyprowadził.
Krzysztof początkowo się ze mną nie zgadzał i przypomniał, iż już niedługo odbędzie się wesele jego siostry, a ja po prostu nie mogę nie przyjść. No cóż, wesele to wesele, takie wydarzenia na pewno nie mogłam przegapić. Byłam psychicznie przygotowana, iż coś na pewno się wydarzy. I się to wydarzyło, to coś.
Wujek Krzysztofa postanowił zorganizować nowożeńcom niespodziankę i na dzień przed ceremonią złapał na ulicy dwa gołębie, żeby młodzi wypuścili je na niebo po ceremonii. Nie sądzę, żeby im było przykro wydawać pieniądze na normalne gołębie, po prostu to był taki oryginalny żart. Ale gołębie są zupełnie zwyczajne, szare. I nikt nie wie, czy były chore czy zdrowe. I prawdopodobnie nie dowie się.
W najważniejszym momencie, kiedy wywozili tort, kelner naturalnie potknął się o dywanik i upadł na tort z całym swoim ciężarem. Myślę, iż nikt za to nie jest winny, ale wspólny westchnienie rozczarowania jakby postawiło kropkę w świątecznym nastroju gości. W rezultacie tort kupiono w sąsiednim sklepie, zupełnie zwykły, żeby jakoś załatwić sytuację z deserem.
Już nie mówię o tym, iż podczas sesji zdjęciowej organizatorzy konkursów przypadkowo pomylili konfetti z fajerwerkami dymnymi. Tymi samymi, które zwykle używa się do kolorowych sesji zdjęciowych. Zasymulowali cały restaurację, w wyniku czego gościom przez jakiś czas musiało się oddychać świeżym powietrzem. A jesienna pogoda do tego, jak powiedzieć, nie sprzyjała.
To właśnie tam postanowiłam zapytać teściową, czy zawsze w ich rodzinie jest tak. Najpierw nie zrozumiała, o co dokładnie chodzi. I wyjaśniłam, iż wszystko idzie jakby do góry nogami, odwrotnie i tyłem do przodu. Wygląda na to, iż bardzo ją to zraniło tym pytaniem. Dlatego powiedziała: „To przecież wszystko drobiazgi, a przecież z ludźmi czasami zdarzają się o wiele straszniejsze rzeczy”.
Dowiedzieć się, o jakie dokładnie straszne rzeczy mówiła, nie mam najmniejszego zamiaru. Dlatego po weselu uprzejmie odmawiam propozycji rodziny męża, aby się razem spotkać. Po wszystkich tych historiach nikt mnie za to nie krytykuje. Do tego, to nie rzadkość, gdy relacje z krewnymi małżonka po prostu się nie układają. Tylko ja nie rozumiem, dlaczego mąż na mnie się złości. Czy naprawdę nie rozumie, iż za każdym razem, gdy przychodzę, dzieje się jakaś katastrofa?
