Moja teściowa postanowiła zamieszkać z nami, a swoje mieszkanie oddała córce.
Mój mąż, Marek, wychował się w licznej rodzinie. Teściowa rodziła dzieci aż do przyjścia na świat swojej jedynej córki. Dziwna taktyka, ale nie moja rzecz to oceniać.
Kiedy wychodziłam za mąż, myślałam, iż mam szczęście. Marek wydawał się odpowiedzialny, odważny i silny. Wiedział, czym jest rodzina, ale nie potrafił oderwać się od matki i siostry. jeżeli teściowa szczególnie nie przejmowała się synami, dobro córki zawsze było na pierwszym miejscu.
Kasia miała 10 lat, gdy ją poznałam. Na początku nie przeszkadzała mi, ale pięć lat później sytuacja się pogorszyła. Nie chciała się uczyć, zadawała się z dziwnymi ludźmi, a mąż musiał angażować się w jej wychowanie. Teściowa potrafiła zadzwonić w środku nocy, żeby prosić go o pomoc.
Miałam nadzieję, iż Kasia w końcu dorośnie, wyjdzie za mąż i wszystko się ułoży. Ale tak się nie stało! Gdy znalazła chłopaka, teściowa zażądała, żeby synowie złożyli się na ślub, bo sama nie miała pieniędzy. Narzeczony Kasi pochodził z biednej rodziny, więc młodzi musieli zamieszkać z teściową.
Wkrótce jednak zrozumiała, iż wspólne życie nie układa się dobrze. Wpadła więc na genialny pomysł: wprowadzić się do nas, a mieszkanie zostawić córce. Nie miało znaczenia, iż kupiłam je za własne, ciężko zarobione pieniądze, podczas gdy mąż nie dołożył ani grosza. Najgorsze, iż on też uważa to za dobre rozwiązanie. Twierdzi, iż matka odciąży nas w domowych obowiązkach.
Mamy trzypokojowe mieszkanie, ale nie chcę rezygnować z wygody i dzielić przestrzeni. Teściowa jest przekonana, iż mamy obowiązek ją przyjąć, bo mój mąż jest najstarszy i powinien dbać o rodziców.
Kocham męża i nie myślę o rozwodzie. Ale jak z nim o tym porozmawiać? Jak wytłumaczyć, iż życie z jego matką to koszmar? Macie jakieś rady?
Dziś zrozumiałem, iż czasem miłość wymaga stawiania granic inaczej ktoś inny zacznie decydować za ciebie.
