Moja teściowa postanowiła zamieszkać z nami, oddając swoje mieszkanie córce.
Mój mąż, Marek, wychował się w licznej rodzinie. Teściowa miała dzieci aż do narodzin swojej jedynej córki. Dziwna taktyka, ale nie mnie to oceniać.
Kiedy wychodziłam za mąż, myślałam, iż mam szczęście. Marek wydawał się odpowiedzialny, odważny i silny. Wiedział, czym jest rodzina, ale nie potrafił się oderwać od matki i siostry. jeżeli teściowa nie przejmowała się specjalnie synami, dobro córki zawsze było na pierwszym miejscu.
Kasia miała 10 lat, gdy ją poznałam. Na początku nie sprawiała problemów, ale pięć lat później sytuacja się zmieniła. Nie chciała się uczyć, zadawała się z podejrzanymi ludźmi, a mąż musiał angażować się w jej wychowanie. Teściowa potrafiła zadzwonić w środku nocy, żeby prosić go o pomoc.
Miałam nadzieję, iż Kasia w końcu dorośnie, wyjdzie za mąż i wszystko się ułoży. Ale tak się nie stało! Gdy znalazła chłopaka, teściowa zażądała, aby synowie złożyli się na ślub, bo ona nie miała pieniędzy. Narzeczony Kasi pochodził z biednej rodziny, więc młodzi musieli zamieszkać z teściową.
Wkrótce jednak okazało się, iż nie potrafią się dogadać pod jednym dachem. Wtedy wpadła na genialny pomysł: wprowadzić się do nas, a córce oddać swoje mieszkanie. Nie miało znaczenia, iż kupiłam je za ciężko zarobione pieniądze, podczas gdy mąż nie dołożył ani złotówki. Najdziwniejsze, iż on też był zadowolony z tego rozwiązania. Powiedział, iż matka odciąży nas w domowych obowiązkach.
Mamy trzypokojowe mieszkanie, ale nie chcę rezygnować z komfortu i dzielić swojej przestrzeni. Teściowa jest przekonana, iż mamy obowiązek ją przyjąć, bo mąż jest najstarszy i to na nim spoczywa opieka nad rodzicami.
Kocham męża i nie myślę o rozwodzie. Ale jak z nim o tym porozmawiać? Jak wytłumaczyć, iż życie z jego matką to koszmar? Macie jakieś rady?
Czasem miłość wymaga stawiania granic inaczej inni zaczną decydować za nas, a my stracimy siebie.
