Teściowa nazwała synową grubą — i to stało się punktem zwrotnym w ich życiu
Krzysztof zawsze miał trochę za dużo ciała i, o dziwo, właśnie w takiej kobiecie jak Weronika znalazł pokrewną duszę. Wesoła, dobrotliwa, odrobinę naiwna — od razu mu się spodobała. Jego matka, Halina Stanisławówna, na początku choćby się ucieszyła, gdy dowiedziała się, iż syn wreszcie się żeni. W głębi duszy bała się, iż zostanie sam. Ale euforia gwałtownie zamieniła się w rozczarowanie, gdy młodzi przywieźli walizki i wprowadzili się do jej dwupokojowego mieszkania.
— No, przynajmniej synowa będzie gospodarna — myślała wtedy Halina, mając nadzieję, iż teraz będzie jej lżej. Z każdym dniem jednak było tylko gorzej. Krzysztof gwałtownie rzucił pracę, zaczął „freelansować”, a w praktyce — leniuchować. Weronika też nie spieszyła się ze znalezieniem zajęcia. Wszystko, co robili, to jedli, spali i znów jedli. Lodówka trzaskała co godzinę, jedzenie znikało w ekspresowym tempie, a Halina stała przy kuchence jak przywiązana.
— Mamo, my mamy freelans, pracujemy nad projektem, nie mamy czasu w gotowanie — tłumaczył syn, nabierając sałatkę z miski. Weronika tylko kiwała głową i się uśmiechała.
Halina długo się powstrzymywała, ale kiedy pewnego dnia, w środku upalnego lata, stała znów przy garnku, smażąc schabowego dla sześciu osób, puściły jej nerwy. Zawołała Krzysztofa do przedpokoju:
— Synu, nie gniewaj się, ale już dłużej nie wytrzymam. Twoja Weronika jest dobra, owszem, ale za gruba. A co będzie, jak zajdzie w ciążę? Kto ją utrzyma? My z ojcem nie jesteśmy już w tym wieku. jeżeli jesteś mężczyzną, zachowaj się jak mąż. Wynajmijcie mieszkanie, znajdźcie pracę. Nie siedźcie nam na karku.
Krzysztof był w szoku. Nie spodziewał się, iż matka jest zdolna do takich słów. Ale nie sprzeciwił się. Wieczorem, spojrzawszy na Weronikę, powiedział cicho:
— Musimy się wyprowadzić. Ona wszystko zrozumiała. Ani śladu urazy, tylko podziękowała Halinie Stanisławównie za wszystko, co dla nich zrobiła.
Minął miesiąc. Wynajęli kawalerkę, znaleźli pracę. Pieniędzy było mało, ale przynajmniej byli niezależni. Z matką Krzysztof widywał się rzadziej. Uraza narastała z obu stron.
Aż pewnego dnia Halina z mężem szli do domu ze sklepu, gdy zobaczyli Weronikę pod pobliskim marketem. Halina próbowała odwrócić wzrok, ale było za późno — Weronika ich zauważyła i ruszyła w ich stronę.
Zanim jednak zdążyła do nich podejść, zza rogu wybiegł młody chłopak, wyrwał Halinie torbę i szarpnął. Kobieta krzyknęła. Weronika, bez namysłu, rzuciła się na napastnika, pchnęła go z całej siły. Chłopak upuścił torbę, ale nóż, którym wymachiwał, drasnął Weronikę w bok. Upadła na asfalt.
Potem była karetka, szpital, panika… Weronikę uratowano. Cięcie nie było głębokie, ale straty krwi były duże. Halina siedziała pod drzwiami sali, nie mogąc znaleźć sobie miejsca. Po raz pierwszy naprawdę zrozumiała, jak bardzo się myliła co do tej dziewczyny.
Minął rok. Pewnego dnia, włączając telewizor, Halina zobaczyła… Weronikę. Ta prowadziła nowy program poranny w lokalnej stacji. Chudsza, stylowa, pewna siebie.
Później Krzysztof opowiedział, iż Weronikę zauważył pewien producent, gdy robiła makijaż pannie młodej na planie. Tak, Weronika od dawna marzyła o byciu wizażystką. W rok oboje zrzucili trzydzieści kilo, wynajęli dwupokojowe mieszkanie, zaczęli nowe życie.
Z czasem zaczęli odwiedzać rodziców Krzysztofa. Bez urazy, bez wyrzutów. Tylko z wdzięcznością.
— Mamo — powiedział kiedyś Krzysztof — gdyby nie twoje słowa, pewnie do dziś siedziałbym ci na głowie. A teraz jesteśmy z Weroniką innymi ludźmi. Dziękuję.
Halina tylko skinęła głową. Łzy napłynęły jej do oczu. Wtedy zrozumiała, iż czasem najtrudniejsze słowa to nie wyrzut, ale impuls do nowego początku.
