Listonosz przyniósł go pod koniec listopada – wyblakłą kopertę bez nadawcy, jakby przywiał ją przypadkowy wiatr z przeszłości. Papier był szorstki i suchy, niczym przeleżał dziesięciolecia w starej pudle na strychu. Wewnątrz – tylko jedna linijka, wypisana starannym, nieco archaicznym pismem:
*„Mama czeka. Dom pod brzozą. Cisza to nie koniec.”*
Bartosz trzymał ten kartelun w dłoniach jak odłamek życia, które sam pogrzebał. Wczytywał się raz po raz, jakby między słowami mógł ukrywać się głębszy sens. Dłonie drżały mu nie od zimna, ale od czegoś, co wzbierało z głębi, z lat, kiedy jeszcze nikogo nie był obcy. Matki nie widział sześć lat. Pięć – nie odezwał się. Po śmierci ojca kontakt urwał się nagle, jak przecięta nić. Żadnych telefonów, żadnych listów. Tylko cisza. Głucha, uparta, kamienna. Kto pierwszy zamilkł – już nie pamiętał. I nie miało to znaczenia.
Dom pod brzozą – to nie było po prostu miejsce. To ich letnisko pod Zakopanem. Tam przeżył dzieciństwo: uczył się pływać w stawie, pierwszy raz pocałował dziewczynę w piątej klasie, przynosił ojcu gwoździe, który bez końca klął na dziurawy dach. Matka śmiała się z ganku, machała miotłą, zbierała poziomki, a w niedziele smażyła racuchy, od których pachniało ciepłem i latem. Ten zapach mieszkał na werandzie, w starym kredensie, w skrzypiących deskach podłogi. Bartosz nie był tam od dwudziestu dwóch lat. Jakby wymazał to z pamięci.
Pojechał. Bez zastanowienia. Po prostu wsiadł do pociągu i patrzył przez okno, przypominając sobie, jak ojciec pisał notatki na skrawkach gazet – *„naprawić płot”, „kupić drewna”*. W piersi coś się ścisnęło. Nie żal, nie strach – coś innego, gęstego jak węzeł z przeżytych lat.
Dom stał, jakby czekał. Wyblakły, z odpadającą farbą, z tą samą zardzewiałą furtką, która zawsze sprzeciwiała się obcym. Brzoza urosła, zasłoniła połowę frontu. Drzwi nie były zamknięte. A zapach w środku – dym, stare drewno, siano – runął na niego jak wspomnienie.
Matka siedziała przy oknie. Chusta na ramionach, filiżanka w dłoniach. Włosy – białe, twarz – łagodniejsza, ale wzrok… ten sam. Rozpoznający. Żadnego zdziwienia, żadnego wyrzutu. Tylko ciepła cisza w oczach.
— Zmarzłeś — powiedziała. — W piecu się pali. Wiedziałam, iż przyjedziesz.
Milcząco zdjął kurtkę, powiesił na stary haczyk, jak za młodu. Poszedł do kuchni, nalał sobie herbaty. Mama postawiła przed nim talerz z pierogami. Ten sam zapach – jabłka, wanilia. Dom.
— Jeszcze ciepłe — rzekła. — Takie zawsze lubiłeś.
Jedli w milczeniu. Nie z powodu urazy – bo słowa byłyby za głośne. Cisza stała się ich językiem. Nie było w niej pretensji. Tylko przyjęcie. Słuchał, jak oddycha. Z każdym jej wdechem w jego sercu robiło się ciszej.
Otrzepał kurze, przyniósł drewna, naprawił drzwiczki szafki. Robił to nie z obowiązku, ale bo musiał – dla siebie. Matka siedziała, robiła na drutach, czasem spoglądała na niego z takim spokojem, jakby wszystko już się wydarzyło. Wszystko – zostało wybacNastępnego ranka obudził się z uczuciem, iż czas w końcu stanął w miejscu.
