Dwie osoby pozostające w bliskiej relacji, mogą zbudować związek o różnej "charakterystyce". Ten sformalizowany to małżeństwo, jednak nie każdy chce je zawrzeć. Niesformalizowana relacja może przybierać dwie formy: kohabitacji lub konkubinatu.
Czym jest związek kohabitacyjny?
Pojęcie kohabitacji wywodzi się z języka łacińskiego. Zostało utworzone z połączenia dwóch wyrazów co- oraz habitare, co oznacza "wspólnie mieszkać". Tak więc związek kohabitacyjny jest relacją, w której dana para mieszka razem, ale nie jest małżeństwem. Wspólne zamieszkanie jest niezbędnym warunkiem, który trzeba spełnić, by daną relację nazwać kohabitacją.
Zgodnie z definicją sformułowaną w 1979 roku przez szwedzkiego socjologa Jana Trosta - związek kohabitacyjny dotyczy dwóch osób różnej płci, wspólnie zamieszkujących przez dłuższy czas, prowadzących wspólne gospodarstwo domowe i utrzymujących relację seksualną.
Kohabitacja a konkubinat
Choć wydawać by się mogło, iż pojęcia te są tożsame, prawda jest nieco inna. Kohabitacja jest znacznie szerszym pojęciem niż konkubinat. Określa osoby pozostające w relacji i dzielące ze sobą gospodarstwo domowe. Z kolei konkubinat dotyczy pary, którą łączy relacja intymna, jednak wspólne mieszkanie nie jest konieczne. Kohabitacja postrzegana jest jako związek bardziej stabilny.
Przyczyny kohabitacji
Kohabitacja często stanowi alternatywę dla małżeństwa. Na taki rodzaj relacji decydują się osoby po rozwodzie lub te, które nie mają potrzeby sformalizowania związku. Jednak równie dobrze może być to etap w życiu poprzedzający małżeństwo, który umożliwia jak najlepsze poznanie drugiej połówki. W związek kohabitacyjny często angażują się osoby młode np. ze względów religijnych. To także forma związku wybierana przez osoby homoseksualne, które w naszym kraju nie mają możliwości sformalizowania relacji.
Kohabitacja w świetle prawa
W Polsce związek kohabitacyjny nie jest prawnie uregulowany. Tym samym, osoby żyjące w takiej niesformalizowanej relacji nie mają żadnych praw, tak jak ma to miejsce w małżeństwie. Osoby te nie dziedziczą niczego po sobie, chyba iż taka informacja zostanie zapisana w testamencie. Nie ma możliwości wspólnego rozliczania, nie istnieje między nimi wspólnota majątkowa. Pary żyjące w związku kohabitacyjnym nie mogą adoptować dzieci.
Umowa kohabitacyjna
Umowa kohabitacyjna jest umową, którą można zawrzeć na podstawie przepisów prawa cywilnego. Reguluje szczegóły prawne i praktyczne, które dotyczą wspólnego życia partnerów. Można w niej zawrzeć informacje dotyczące różnych kwestii majątkowo-prawnych np. zasady nabywania majątku w trakcie trwania związku. Mogą zostać umieszczone w niej zapisy dotyczące opieki w przypadku choroby czy niepełnosprawności jednej z osób. To umowa nienazwana, którą można zawrzeć na czas określony lub nieokreślony. Umowę kohabitacyjną najlepiej zawrzeć w formie aktu notarialnego, dzięki czemu egzekucja postanowień w niej zawartych będzie łatwiejsza.
