To w tym dworku, w latach 1872 – 1877 mieszkała słynna poetka Maria Konopnicka. Najprawdopodobniej słyszał o niej każdy Polak, pisała nie tylko wiersze, poematy, nowele, ale też utwory dla dzieci. Dworek, w którym kiedyś mieszkała, w tej chwili jest mocno zaniedbany i strasznie zdewastowany. Miłośnicy regionu z bezradnością rozkładają ręce, ale nie mogą nic zrobić. Obiekt jest w posiadaniu prywatnego właściciela zamieszkałego w Niemczech, który jak widać niezbyt interesuje się tą historyczną nieruchomością.
Najsłynniejszym utworem Marii Konopnickiej została „Rota”, która urosła do roli hymnu narodowego. Wiersz został opublikowany po raz pierwszy w czasopiśmie „Przodownica”. Choć jego autorka urodziła się w Suwałkach w 1842 r,. jej życie przez znaczną część związane było z ziemią łódzką.
Pierwsze lata swojego życia Maria Konopnicka spędziła w Suwałkach. W późniejszym okresie, gdy miała 20 lat, wyszła za mąż, za 12 lat starszego od niej Jarosława Konopnickiego. Zaraz po ślubie, w 1862 r. zamieszkała w jego rodzinnym majątku Bronów pod Łęczycą. Urodziła mu aż ośmioro dzieci, z czego niestety, ale dwoje z nich zmarło zaraz po urodzeniu. Po 10 latach mieszkania w Bronowie, małżeństwo Konopnickich wraz z dziećmi, przeprowadziło się do oddalonego o 15 km Gusina. Zamieszkali w niewielkim dworku, który został wzniesiony około 1840 r. otoczonym blisko 40 hektarowym majątkiem.
Przez 5 lat mieszkania w dworku w Gusinie, powstało jej kilka wierszy, które zostały wydrukowane w stołecznych pismach, takich jak „Tygodnik Ilustrowany”, „Bluszcz” i „Kłosy”. Powstał tutaj także w 1876 r. poemat „W górach”, którego inspiracją był pobyt poetki w Pieninach 1875 r. Utwór ten został bardzo pozytywnie zrecenzowany przez samego Henryka Sienkiewicza.
Życie rodzinne i obowiązki gospodyni domowej to nie była wymarzona rola dla Marii. 5 lat po zamieszkaniu w dworku, podjęła decyzję o rozstaniu z mężem i wyprowadziła się wraz z dziećmi do Warszawy.
Wrażenia związane ze zmianą miejsca zamieszkania utrwaliła w wierszu „Przed odlotem”:
„Z jaskółką czarną rzucam gniazdo moje,
Wiosnę zieloną,
Przede mną lecą jakieś niepokoje,
Chmurką spłoszoną,
Słońce mi drogę daje złotą smugę,
Gdzie ścieżka płowa,
A łąka za mną śle błękitną smugę,
Szepcąc: Bądź zdrowa!”.
Jarosław Konopnicki mieszkał w Gusinie przez kolejne dziesięć lat. W 1887 r. przeniósł się do wydzierżawionego majątku w Górze, w powiecie sieradzkim. Kolejną właścicielką dworku do czasów powojennych, była hrabina Ledóchowska, a następnie kilku prywatnych właścicieli.
Z zachowanych materiałów archiwalnych oraz informacji uzyskanych od miejscowych wynika, iż dworek nadawał się do zamieszkania jeszcze w latach 80. XX wieku. Obiekt jest w posiadaniu prywatnego właściciela zamieszkałego w Niemczech, który jak widać niezbyt interesuje się tą historyczną nieruchomością. w tej chwili dworek jest bardzo zaniedbany i w żaden sposób nie jest zabezpieczony. Brak jest w nim okien, a także drzwi, wyrwane są ze ścian też wszystkie instalacje elektryczne.
Dworek jest budynkiem parterowym, wzniesionym na planie prostokąta, składa się z 4 pomieszczeń o podobnej powierzchni. Z boku budynku znajdowała się niewielka przybudówka gospodarcza, ze schodami prowadzącymi na strych.
Poezja z dzisiejszych czasów, która jest tworzona na ścianach tego budynku. Niestety nie jest już tak wygórowana, jak za czasów Konopnickiej.
Chodząc wokół dworku słynnej pisarki, zauważyć można, iż leżą tam porozrzucane stare buty. Wyglądają jak z poprzedniej epoki, czy należały do Marii? Ciężko to stwierdzić, w późniejszych czasach mieszkało tam jeszcze kilku innych właścicieli.
Dworek w Gusinie nie jest wpisany do rejestru zabytków, co za tym idzie, nie posiada nadzoru konserwatorskiego. Niestety mury budynku w wyniku braku konserwacji, są całe popękane.
W 2007 r. przy głównej drodze postawiono głaz z tablicą, z okazji 165. rocznicy urodzin poetki i 130 rocznicy opuszczenia Gusina. W uroczystości odsłonięcia tablicy uczestniczyła praprawnuczka poetki – Maria Rajpold.
Maria Konopnicka zmarła na zapalenie płuc 8 października 1910 roku we Lwowie. Szkoda, iż spośród miejsc związanych z jej życiem, dworek w Gusinie pozostaje w całkowitej ruinie i zapomnieniu.
—————————-
Moją pasją są podróże i fotografowanie miejsc mniej znanych, zapomnianych, niedostępnych i opuszczonych. Staram się wyszukiwać miejsca, według mnie warte uwagi, mające swój klimat i urok. Myślę, iż stworzyła się wokół tego co robię jakaś mała, fajna społeczność. Nigdy nie myślałem, iż to zrobię, ale doszedłem do wniosku, iż stworzę swój Patronite. Wspierając mnie na nim, sprawisz, iż będę mógł rozwinąć mojego bloga, wyjeżdżać częściej i dalej i z tego tworzyć fajne relacje. W ten sposób także Wam podpowiadać jakieś interesujące miejsce na wyprawy. Kto wie, może to kiedyś przerodzi się w moją jedyną pracę… Bardzo dziękuję Kamili, Andrzejowi, Patrycji, Tadeuszowi, Pawłowi, Karolinie, Magdalenie, Małgorzacie, Władysławowi, Alexowi i Magdzie, którzy wsparli moje działania i zostali moimi pierwszymi patronami.
—————————-
