Tajemnica Kamiennego Lasu

Tym razem nie widziałem sensu nadkładać drogi by zobaczyć ten naturalny fenomen – zresztą następnego dnia i tak musiałem tam podjechać, nie pierwszy raz w mijającym Roku Pańskim 2023.

Mimo tajemniczego wyglądu w tej chwili przyjmuje się, że kamienne kolumny mają pochodzenie naturalne i nie maczali w ich powstaniu palców żadni Atlanci czy inne przedpotopowe cywilizacje. Nie są to też skamieniałe drzewa (choć w istniejących w kolumnach dziurach, niczym w najlepszej dziupli, zagnieździć lubią się szerszenie albo inne błonkówki) – według najnowszych badań to efekt działania morskich archeobakterii (czy czegoś takiego – systematyka jednokomórkowców też się zmienia, archeobakterie należą do prokariontów, zwanych też Monera; naprawdę, nie jest to istotne). Ale oczywiście są i tacy, którzy doszukują się w tym miejscu czegoś więcej. A mianowicie: pozytywnej energii.

O midichlorianach skali Bovisa (skala dobrego samopoczucia, wzbudzanego dobrym promieniowaniem, całkowicie niemierzalna) wspominałem przy okazji gockiego cmentarzyska w Odrach oraz we wpisie o Poddąbiu – ufam, jak mówi wieszcz, szkiełku i oku, i jestem sceptyczny co do takich teorii.

- To dobrze, iż jesteś sceptyczny – odparł mi znajomy zwolennik takichż teorii – Oznacza, iż nie negujesz tego, tylko masz otwarty umysł. Musisz tylko zgłębić temat.

- Piasek pośród kamiennych kolumn wyciąga złą energię i daje dobrą – opowiadała inna znajoma, mieszkająca w Bułgarii Polka – Najlepiej pomiędzy kamieniami chodzić boso. Ale jak przed paru laty dużo Rosjan tu przyjeżdżało, to nie tylko biegali, ale i cali się w tym piasku tarzali by pozbyć się złej energii.

Pomijając polityczny wydźwięk tego zdania, faktycznie w Rosji wielką popularnością cieszą się tak zwane Nowe Ruchy Religijne, bardzo często dziwne kosmiczne sekty. A samo tarzanie się i spacery jest ze wszech miar potrzebne Kamiennemu Lasowi – bez tych działań całość gwałtownie zarośnie, najpierw trawą, potem chynchami, aż wreszcie prawdziwym, drzewnym lasem i atrakcja zniknie. Nazywa się ten proces sukcesją ekologiczną, ot co.

Centralnym punktem energetycznym miejsca jest piaszczysta przestrzeń z ułożonym tam kręgiem – w tym miejscu ta dobra energia ma promieniować najmocniej.

- Badał to w latach osiemdziesiątych pewien bułgarski profesor – powiedział mi opiekun miejsca, chudy i wysoki siwowłosy Bułgar, z obowiązkową apaszką na szyi; pogrobowiec trochę ruchu hipisowskiego z przełomu lat 60-tych i 70-tych zeszłego stulecia; w Australii trafiłem na całą wioskę takich – I to on – odpowiadając na moje kolejne pytanie – ułożył tam ten krąg. Żeby oznaczyć miejsce.

Cóż, od początku czułem, iż to nie była przesadnie stara konstrukcja, mimo iż wypisz-wymaluj wyglądająca jak kultowa konstrukcja Guanczów z La Gomery na Wyspach Kanaryjskich. Zresztą zdaje się, że ostatnio ktoś ową konstrukcję rozebrał (tu w Bułgarii, nie na szczycie Garajonnay).

W poprzednim wpisie zasygnalizowałem też jeszcze jeden sekret Kamiennego Lasu. Oto niektóre kolumny oznaczone były tajemniczymi – przynajmniej dla mnie – symbolami. Zapytałem więc o to opiekuna miejsca. Skąd to, co to, i co oznacza.

- Ach – uśmiechnął się Bułgar – Ja je oznaczyłem. To są litery głagolicy, każdej odpowiada jakaś charakterystyczna kolumna. Kiedyś stawiałem tabliczki z opisami: Pies, Żołnierz, Kamień Płodności, Grzyb... Teraz mam tu listę – wskazał na kamienną kanciapę mieszczącą biuro i niewielki sklepik z pamiątkami – I kto chce, to sobie sprawdzi.

Głagolica! Ha! Widać, iż żaden ze znawców staro-cerkiewno-słowiańskiego nie czyta mojego bloga, bo już dawno by mnie oświecił – to alfabet słowiański wynaleziony przez Konstantyna (czyli świętego Cyryla) sam w sobie też jest dosyć tajemniczy, rzekomo do jego stworzenia miał święty użyć zaginionych run słowiańskich. Głagolicę do cyrylicy ucywilizował kolejny święty, Klemens Ochrydzki – tworząc prosty, fonetyczny alfabet, dziś jako grażdanka używany nie tylko przez ludy słowiańskie (stawia to obu bałkańskich świętych w gronie takich geniuszy jak twórca pisma koreańskiego Sejong oraz Sekwoja, wynalazca indiańskiego Sylabariusza; pismo greckie czy łacińskie nie ma znanego twórcy, Kadmos z Fenicji jest postacią legendarną).

Cóż, okazało się, iż Kamienny Las jest mniej tajemniczy niż mi się zdawało, nie licząc oczywiście owej dobrej energii. Od niej zaś niedaleko jest do jakichś czakr czy innych Er Wodnika. A iż dopiero co o hipisowskiej wiosce wspominałem, to tuż przed Bożym Narodzeniem na blogu zapraszam właśnie do Nimbin, do Australii, gdzie w tej chwili zaczyna się upalne lato.