Ryzykując, iż zostanę źle zrozumiana, postanowiłam podzielić się z Wami moją historią.
Winię moich rodziców za to, iż nigdy nie okazali mi miłości i zostawili mnie na pastwę losu.
Rozwiedli się i poszli własnymi drogami, jakby przestali mnie zauważać i o mnie pamiętać.
Przerzucali mnie z jednego domu do drugiego. Większość czasu spędzałam u mamy, ale kiedy znalazła chłopaka, wszystko się zmieniło. On zaczął się mnie pozbywać z domu.
Dokuczał mi mówiąc, iż ojciec nie daje wystarczająco dużo pieniędzy na moje utrzymanie. Zmusił moją matkę, by zażądała pieniędzy od swoich rodziców, a ona przymykała na wszystko oko.
Miesiąc temu bardzo się pokłóciliśmy. Próbowałam bronić matki. Usłyszałam ich kłótnię i wstałam, żeby zobaczyć, co się dzieje.
Wpadł w szał, kiedy mnie zobaczył. Powiedziałam mu, żeby przestał krzyczeć, a on wstał i spoliczkował mnie. Upadłam. choćby nie pamiętam dokładnie, co się stało. Obróciłam się i odeszłam kilka metrów od niego. Bałam się.
Moja matka, głupia, wybaczyła mu i pozwoliła wrócić do domu.
I wypchnęła mnie do ojca. Odeszłam, ale wiem, iż pewnego dnia ona będzie tego żałowała.
Jej facet znajdzie sobie inną, bo jest 10 lat młodszy.
Ludzie, nie róbcie dzieci, jeżeli jesteście na nie ślepi. Nie każcie im płacić za wasze błędy.
Takie rodzicielstwo nie mają sensu. Zostańcie singlami, ale na miłość boską nie róbcie dzieci! Ponieważ my cierpimy za Wasze winy!.
