— Możemy mówić sobie „ty” — szepnął cicho Krzysztof tuż przy uchu. Agnieszka poczuła jego oddech na skroni. Przebiegły ją ciarki…
— Lidka, sprawdzisz, czy ktoś jeszcze jest na korytarzu? Chciałabym wyjść dziś wcześniej. Mama ma urodziny — powiedziała Agnieszka.
— Już sprawdzam, pani doktor. — Młoda, sympatyczna pielęgniarka wstała od biurka, otworzyła drzwi gabinetu i wyjrzała na korytarz. — Nikogo nie ma, Agnieszko Lwowna. Wszyscy pacjenci już przyjęci, sprawdziłam — uśmiechnęła się Lidka.
— Dobrze. jeżeli ktoś przyjdzie, zapisz na jutro lub odeślij do Olgi Władimirownej.
— Niech pani idzie, ja tu posiedzę i wszystko załatwię. Niech się pani nie martwi — uspokoiła Lidka. — Ordynatorka jest na szkoleniu, gdyby coś, ja się panią zasłonię.
— Dziękuję. Co bym bez ciebie zrobiła? — Agnieszka wzięła torbę, rzuciła okiem na biurko, czy nie zapomniała telefonu, i podeszła do drzwi. — Do jutra, Lidka.
— Do widzenia, Agnieszko Lwowna. Oje, niech pani się spieszy, widzi pani, jak się ściemniło, zaraz zacznie lać.
— Naprawdę? A ja muszę jeszcze wstąpić po kwiaty. No to lecę — powiedziała Agnieszka, już wychodząc na korytarz.
Szybko przebrana, płaszcz zakładała już na schodach.
— Agnieszko Lwowna, już pani wychodzi? — zatrzymała ją starsza kobieta przy rejestracji.
— Dzień dobry. Może pani poczekać do jutra? Spieszę się — odpowiedziała Agnieszka, poprawiając kołnierz płaszcza.
— Agnieszko Lwowna, tylko pani słucha mojej Weroniki. Może by pani wpadła, porozmawiała z nią, uspokoiła. Ciągle płacze — mówiła kobieta, nie odstępując Agnieszki.
— Jutro mam wieczorny dyżur, rano wyjdę na wizyty, to wpadnę. A teraz muszę biec, przepraszam. — Agnieszka wyszła z przychodni, zeszła ze schodów i spojrzała w niebo.
Wielka czarna chmura sunęła nad miastem. Zdawało się, iż za chwilę zahaczy o dachy, pęknie i zaleje ulice potokiem wody.
Gdy Agnieszka podchodziła do kwiaciarni, pierwsze ciężkie krople spadły na jej ramiona. Ledwo zdążyła schronić się pod daszkiem, gdy deszcz zaczął lać mocniej.
— Niech się pani nie martwi, dobrze zapakuję bukiet — powiedziała kwiatarka.
Podczas gdy owijała w folię ulubione gerbery mamy, Agnieszka z niepokojem obserwowała, jak spod przystanku odjeżdżają jeden po drugim autobusy. W końcu wzięła kwiaty, zapłaciła i pobiegła na przystanek, osłaniając głowę bukietem.
Deszcz rozszalał się na dobre. Na przystanku została tylko Agnieszka. Dobrze, iż przynajmniej jest zadaszenie. Zapomniała parasola i dość mocno przemokła, zanim dobiegła.
Autobusu nie było widać. Mogła przeczekać w przychodni, porozmawiać z babcią Weroniki — teraz żałowała pośpiechu. Zziębnięta, odsunęła się głębiej pod wiatę. Obok przelatywały samochody, rozpryskując kałuże.
„Gdzie on utknął? Jak nie w porę ten deszcz” — myślała Agnieszka, wpatrując się w stronę, z której miał nadjechać autobus. Nagle przy chodniku zatrzymał się czarny jeep. Agnieszka z zazdrością pomyślała, iż fajnie byłoby mieć taki. „Dobrze mieć auto, nie trzeba czekać na autobus…”
Szyba po stronie pasażera opadła, i Agnieszka zobaczyła mężczyznę. Nie od razu zrozumiała, iż zwraca się do niej.
— Wsiadaj. Na drodze wypadek, autobusy stoją.
Gdy się wahała, mężczyzna otworzył przednią szybę. Agnieszka wsiadła na fotel pasażera. W środku było ciepło i sucho. choćby dźwięku deszczu prawie nie słychać.
— Gdzie jedziemy? — zapytał mężczyzna, patrząc na nią.
Mniej więcej w jej wieku, przystojny, w garniturze. Agnieszka się speszyła. „A ja wyglądam jak przemoczona kura.”
— Na Tatarską — odparła.
— Dobrze, też tam jadę.
Od mężczyzny biła pewność siebie i męski urok, iż Agnieszka z niepokojem spojrzała na niego. Nie wyglądał na maniaka, dystyngowany, mądre oczy. „Tacy grają w serialach bohaterów” — pomyślała. Auto ruszyło płynnie, płynnie przyspieszając. W środku pachniało skórą i jego drogą wodą kolońską. Co chwilę coś pikało.
— Zapiąć pasy — poprosił.
Agnieszka długo i niezgrabnie szarpała się z pasami, potem poprawiła bukiet na kolanach.
— Dlaczego mnie pan podwiózł? — zapytała, obserwując, jak wycieraczki rytmiczne ściągają wodę z szyby.
— Mówiłem, wypadek. Autobusów nie ma. A pani z kwiatami, pewnie w gościnę. Poza— Więc może to przeznaczenie — uśmiechnął się, a Agnieszka poczuła, iż po raz pierwszy od dawna serce zabiło jej tak mocno.
