Nazywam się Zofia Nowak i mieszkam w spokojnej dzielnicy na obrzeżach Poznania. Wszyscy tu się znają, szczególnie starszych mieszkańców. Był u nas pewien starszy pan – Jan Kowalski. Niedawno skończył osiemdziesiąt dwa lata, ale trzymał się dzielnie, mimo szczupłej sylwetki i przygarbionych pleców. Każdego ranka odpalał swojego starego malucha i jechał do centrum – po emeryturę, do apteki, na targ. Miał choćby towarzyszkę życia – Marię Wiśniewską, o dwadzieścia lat młodszą, pełną energii, zadbaną, o dobrotliwym spojrzeniu. Wieczorami spacerowali, trzymając się za ręce niczym nastolatki na pierwszej randce. Sąsiedzi patrzyli na nich z uśmiechem, a przyznajmy – trochę im zazdrościli tego cichego szczęścia.
Pewnego dnia w domu Jana Kowalskiego pojawił się wnuk. Przyjechał ze wskiej pod Łodzią – Krzysztof. Z pozoru skromny chłopak, dwadzieścia siedem lat, grzeczny, wręcz nieśmiały. Opowiadał, iż na wsi nie ma pracy, życie staje się niemożliwe, i prosił dziadka o tymczasowy dach nad głową. Obiecał, iż gdy znajdzie zajęcie, wynajmie mieszkanie i sprowadzi narzeczoną. Jan Kowalski nie wahał się ani chwili – wpuścił go. W końcu to jego własna krew, jak mógłby odmówić?
Pierwsze dni były normalne: Krzysztof biegał na rozmowy kwalifikacyjne, szukał swojego miejsca. Dziadek pomagał, jak mógł – karmił, ubierał, choćby dawał drobne na wydatki. Maria musiała zadowolić się mniejszą uwagą – wszystkie siły szły na młodego. Wzdychała cicho, ale rozumiała: rodzina to rodzina.
Minęły dwa miesiące. Wnuk stracił zainteresowanie pracą – dziadkowa emerytura okazała się całkiem pokaźna. Pieniędzy starczało na wszystko: papierosy, taksówki, wieczorne wyjścia z kumplami. Tylko ta narzeczona ze wsi dzwoniła prawie co wieczór: „Kiedy w końcu zabierzesz mnie do miasta?”. Wtedy Krzysztof się zebrał – zatrudnił się w supermarkecie jako ochroniarz i odebrał pierwszą wypłatę.
Lub stało się coś, od czego krew tętni w żyłach. Podekscytowany, podszedł do dziadka i rzekł najsłodszym głosem: „Dziadku, chcę mieszkać z tobą oficjalnie. Zróbmy tymczasowe zameldowanie, a dla formalności podpisz kilka dokumentów na mieszkanie. Będę ci płacić czynsz, jak przystało na porządnego człowieka”. Jan Kowalski, nie czytając uważnie, podpisał.
Po tygodniu do mieszkania wprowadziła się Kamila – owa narzeczona. Młoda, z wypielęgnowanymi paznokciami i kapryśnym spojrzeniem. niedługo para oznajmiła Janowi Kowalskim, iż mieszkanie teraz należy do nich. Okazało się, iż podpisał akt darowizny. Starzec zbladł. Drżał z poczucia zdrady i upokorzenia. Nie mógł uwierzyć, iż jego własny wnuk mógł zrobić coś tak podłego.
Młodzi nie owijali w bawełnę. Zaproponowali dziadkowi i Mari Wiśniewskiej przeprowadzkę do starego domu na wsi, „na zdrowsze powietrze”, jak tłumaczyli. Ale kobieta okazała się twardsza, niż sądzili. Maria Wiśniewska przez lata pracowała w telewizji, znała dziennikarzy, prawników i ludzi z wpływami. Wznieciła taką burzę, iż sprawa trafiła do wiadomości.
Gdy sąsiedzi poznali prawdę, całą ulicą ruszyli na policję. Złożyli zeznania, sprowadzili świadków, opisali każdy szczegół. A po kilku dniach do drzwi mieszkania zapukali mundurowi. Krzysztof zrozumiał – jego przekręt się nie udał. Pod presją opinii publicznej zrzekł się mieszkania, spakował walizki i uciekł z Kamilą z powrotem na wieś. Ale nie do swojej – tam też spotkał się z pogardą. Rodzina odwróciła się plecami. choćby jego własna matka powiedziała, iż nie chce go więcej znać.
A Jan Kowalski został w swoim mieszkaniu. Ale euforia nie wróciła od razu. Długo siedział w milczeniu, wpatrując się w okno. Tylko Maria trzymała go za rękę i szeptała: „Nie jesteś sam, Janku. Jesteśmy razem”.
Czasem zdrada nie przychodzi z zewnątrz. Nosi twoje nazwisko, nazywa cię „dziadkiem” i uśmiecha się czule, dopóki nie zabierze ci wszystkiego…
