Moja „szczęśliwa” rodzina rozpadła się w mgnieniu oka — wszystko okazało się kłamstwem…
Wczoraj odkryłam, iż nasze dziesięcioletnie małżeństwo, które wydawało się trwałe i pełne miłości, było tylko iluzją. Zwykły dzień, nic nie zapowiadało tragedii. Rozmawiałam z mężem przez telefon, jak zawsze — planowaliśmy zakupy, wymienialiśmy się wrażeniami z dnia. Był w pracy, ja prowadziłam auto. Po rozmowie nie nacisnęłam czerwonego przycisku rozłączenia. Zwykle robił to on, ale tym razem, ironicznie, zapomniał. To zmieniło wszystko.
Jechałam dalej, gdy nagle z głośnika dobiegł jego głos — wyraźny, donośny, bez szmerów. Nie odłożył słuchawki. To, co usłyszałam, przeszyło mnie jak cios w serce:
— No cóż, moje ptaszki, doczekałyście się? Świetnie. Teraz jestem tylko wasz. Lećcie do mnie!
Zdrętwiałam. W słuchawce cisza, potem szelest, dziwne odgłosy. Żadnego kobiecego głosu, ale nie było potrzeby. Matczyna intuicja zawyła: „Zdradza cię!”. Ścisnęłam kierownicę, puls uderzał w skroniach. Zjechałam na pobocze, zatrzymałam się, wpatrując w szybę. Świat runął. Nasz syn, dziesięć lat małżeństwa, dom budowany wspólnie, plany, nocne rozmowy — wszystko to było tłem dla kłamstw?
Zawsze wierzyłam, iż zaufanie to podstawa. Nie grzebałam w jego telefonie, nie wypytywałam, gdy się spóźniał. Byłam pewna: jest uczciwy. Nie dawał powodów. A teraz? Podłość, nie przypadek. Brzmiało, jakby to nie był pierwszy raz. Nie wiedziałam, co robić. Włączyłam kierunkowskaz i pojechałam do przyjaciółki.
Tamtego wieczoru postanowiłam: zanim z nim porozmawiam, muszę się pozbierać. Nie chciałam łez ani awantur. Zapisałam się do psychologa. Najpierw do mężczyzny — liczyłam na obiektywizm. Stało się inaczej.
Wysłuchał i stwierdził chłodno:
— A nie pomyślała pani, iż sama jest winna? Podsłuchiwanie to naruszenie prywatności. Telefon nie należy do pani.
Zamarłam. Zamiast wsparcia — oskarżenie.
— Niech pani zapomni. Udaje, iż nic nie słyszała. Albo odbuduje pani relację, albo rozwód — dodał, przeglądając papiery. — Proszę też wykupić dziesięć sesji, by zmniejszyć napięcie.
Wyszłam. Nie będę przepraszać za jego błąd.
Następnego dnia trafiłam do psycholożki. Zupełnie inna historia. Spojrzała na mnie czule, ale stanowczo:
— Nie musi pani wybaczać, jeżeli nie chce. Ale niech pani pamięta: rozmowa może zmienić wszystko. choćby rozstanie. Jest pani gotowa?
— Tak — odparłam twardo. — Nie chcę żyć w iluzji.
Wieczorem spojrzałam w oczy człowiekowi, którego kochałam dekadę, i rzekłam spokojnie:
— Wszystko słyszałam. Nie rozłączyłeś się. Mówiłeś o ptaszkach. Kim one są?
Zbladł. Potem wybuchnął śmiechem:
— Serio? Myślisz, iż zdradzam? — Wyjął telefon. — Byłem w kurniku. Karmiłem kurczaki.
